‘Ciao Monetaire Unie’, of: ‘hoe Italië de EU Monetaire Unie het genadeschot geeft’. Italië heeft lak aan de Europese Commissie, houdt keihard vast aan het geplande budget en riskeert daarmee negatieve gevolgen voor de monetaire politiek van de Europese Centrale Bank. De volgende crisis?
Geld zat…. Afb: Publicdomainpictures.net
De ECB is mijns inziens al jaren geleden over de schreef gegaan met hun – op termijn – zeer riskante, inflatoire politiek/fiscale uitstapje van honderden miljarden Euro’s. Deze oneigenlijke afwijking van de ECB van het traditionele pad moet op termijn zonder meer de basis vormen voor het aanjagen van de inflatie. Deze hoogst riskante expeditie begon al onder Trichet en Draghi vervolmaakte de ‘zondeval’ door op allerlei fronten ‘politiek te bedrijven’. Als Italië de zaak op de spits drijft lijkt het mij een goede zaak als de ECB zich weer als een ouderwetse Centrale Bank opstelt, want anders wordt die ECB uiteindelijk een fiscaal instrument van het levensgevaarlijke duo ‘Don Quichote Juncker’ en ‘Sancho Panza Timmermans’.
Vermoedelijk komt er weer een of ander compromis dat de druk van de ECB afhaalt, want de voortschrijdende concentratie van macht bij zo’n stel incompetente en ongekozen salonsocialisten is dodelijk. Maar wat doet de inflatie intussen, want die is de grote stok achter de Romeinse deur? Zodra de rente oploopt boven de 2% ‘hangt Italië’ met het hoofd in de (onbetaalbare) strop, maar dat vergt elementaire intelligentie en kennis die de pet van de meeste ‘hoogopgeleide’ politici mijlen ver te boven gaat.
De ECB moet per se terug naar het voorbeeld van de oude, conservatieve ‘Bundesbank’ om verdere schade te voorkomen, maar met de ideologisch linkse partijen in Brussel in de meerderheid zijn er geen garanties voor prudent bankieren. De gouden regel van een jaarlijks deficit van 3% aan staatsschulden op het BNP is daar een voorbeeld van, kijk maar eens rond wie zich daar nog aan gebonden voelen, afgezien van een handjevol.
De doos van Pandora staat wijd open met de huidige onverantwoordelijke geldpolitiek, waarvoor Trichet het groene licht gaf door vrijwel onbeperkt schuldpapier op te kopen van landen die in de zelf veroorzaakte problemen zaten. Draghi ‘lustte er vervolgens wel pap van’ om de fictie van de Euro in stand te houden. Die financiering van gammele staten is niet de taak van een Centrale Bank, maar een verloedering dankzij alle Brusselse en Frankfurter handen op één buik! Een professionele scheiding van machten wordt hier verkracht.
Draghi gaf in feite een garantie af voor beleggers die anders nooit in Zuid-Europees staatspapier zouden durven investeren, hetgeen uitdrukkelijk buiten zijn mandaat ligt! De ECB is onbeschaamd salonsocialistische politiek aan het bedrijven…. Anno 2018 heeft de ECB rond de € 2,5 biljoen verkwanseld, waarvoor de Noord-Europese EU leden gaan opdraaien.
Economische groei klinkt leuk, maar daarmee stijgt de rente in de geld- en kapitaalmarkten en dat zwaard van Damocles hangt nu boven ons hoofd, dankzij de idioten in Brussel en Frankfurt die kennelijk aan niets en niemand verantwoording schuldig zijn, terwijl een Rutte het te druk heeft om net te doen of hij het gevaar van het verdrag van Marrakesh ook al niet inziet. Wij zijn nog steeds aan die duivels overgeleverd.