Numan heeft in een artikel op zijn website onderstreept welke uitleg voor de doorsnee BN-er (in zijn optiek niet de Bekende, maar de Belangrijke Nederlander, die mede het beleid bepaalt voor de invulling van het dagelijkse leven) relevant zijn om enig inzicht in het waarom en hoe van de daden van de gemiddelde islamiet te kunnen begrijpen om daarop in te kunnen spelen.
Afb: screenshot MEMRI
Luisterend naar het geroeptoeter van de Belangrijke en Bekende Nederlander is zo´n uitleg geen overbodige luxe. Voordat een uitleg wordt gegeven van de door Numan opgelijnde en in context geplaatste termen, is het wenselijk om het verschil tussen een mohammedaan (zoals Numan een volger van de Islam in zijn teksten voortdurend noemt) en een moslim aan te geven. Bovendien blijkt het nodig te zijn om voor de zoveelste keer te herhalen dat er zoals bij veel religies geen sprake is van één Islam.
Mohammedaan en Moslim
Een Mohammedaan is een volger van Mohammed en een moslim is iemand die gelooft in Allah, in God en zijn wet volgt verpakt in o.m. Koran en Sharia. Hij gelooft dat Mohammed zijn boodschapper is. Niet meer en niet minder. Moslims werden in vroegere tijden muzelman en hedentendage ook islamiet of islamist genoemd.
Niet éénIslam[1]
Schisma´s
Hoewel de Islam meer een ideologie dan een religie belichaamt en niet zo oud is als Christendom en Judaïsme, heeft ze ook een aantal schisma´s doorstaan. Net zoals bij het christendom kan de islam afhankelijk van cultuurachtergronden op uiteenlopende manieren beleefd worden, uitgedrukt in verschillende percepties over politiek en religieus leiderschap, interpretatie van islamitische wetten en de in te nemen opstelling t.o.v. modernisering en het westen. Die verschillen in perceptie hebben na de dood van Mohammed in 632 en onthoofding in Kerbala van imam Hussain in 680, geleid tot het belangrijkste schisma, de splitsing in Sunni en Shi’a islamisme.
Het accepteren van het leiderschap van Abu Bakr, de schoonvader van Mohammed en eerste kalief[2] resulteert in het Sunni islamisme en daaruit voortvloeiende vier rechtsleerscholen of madhahib[3]. Het Hanbalisme/Wahhabisme[4] is daarvan de kleinste en meest conservatieve en het Hanafisme de grootste en – voor zover men daarover kan spreken – meest liberale.
Acceptatie van imam Ali ibn Abu Talib, schoonzoon van Mohammed, als vierde kalief, resulteerde na zijn moord in 661 in het Shi’a islamisme en daaruit voortvloeiende drie leerscholen[5], waarvan de Jafari/Twaalvers de grootste stroming vertegenwoordigt. De Kharidjieten (zij die weggingen)[6] verantwoordelijk voor de moord op Ali, is de bekendste afsplitsing van het Shi’a islamisme. Eén van hen, Abdallah bin Ibadh, ontwikkelde rond 680 een eigen invulling van de islam, het Ibadisme, dat door zijn afwijkende karakteristieken door experts vaak als de derde stroming van de islam wordt beschouwd. Bij de Sunni en Shiá stromingen vindt men Soefi scholen[7] die zichzelf al of niet tot een van de hierboven genoemde leerscholen rekenen.
Verschillen en overeenkomst
Alle geloofsrichtingen en leerscholen volgen de vijf zuilen van wijsheid, waarmee de islam zich onderscheidt van andere religieuze bewegingen. Die vijf zuilen zijn: shaha (getuigenverklaring) “Er is alleen maar een God, Allah[8] en Muhammad is zijn boodschapper”; salat, het gebed, dat vijf keer per dag (’s ochtends bij zonsopgang, midden van de middag, zonsondergang en ’s avonds) plaats vindt; zakat of reiniging, het vereren en dankzeggen voor Gods steun aan de armen. De moslim geeft per jaar 2,5% van zijn rijkdom en bezittingen en dat is meer dan een percentage van zijn inkomen; ramadan, het vasten in de negende maand van de Islamitische kalender, de maand waarin Mohammed de eerste openbaring ontving. Een moslim mag zolang zijn gezondheid het toelaat van zonsopgang tot zonsondergang geen voedsel eten, drinken of intiem zijn. Op de 27ste dag van de ramadan wordt de “nacht van de kracht” gevierd, het ontvangen van de eerste openbaring; haji, de pelgrimstocht naar Mekka. De periode om de pelgrimstocht te maken volgt op de vastenmaand. Afhankelijk van gezondheid en rijkdom moet iedere moslim tenminste een keer in zijn leven die verre reis maken. Naast de haji kan een moslim het hele jaar door umrah – pelgrimstochten naar andere heilig verklaarde plaatsen – maken. Het bereiken van die vijf zuilen vereist toewijding van geest, emotie, lichaam, tijd, energie en bezittingen. Het aangaan van die verplichting versterkt de voortdurende aanwezigheid van God in het leven van een moslim en herinnert hem doorlopend aan zijn lidmaatschap van een samenhangende mondiale samenleving van gelovigen.
Waar schisma´s ontstaan, zijn er verschillen. Vanzelfsprekend zijn die ook bij de Islam ruim aanwezig. Tot nu toe hebben kenners er vier kunnen ontdekken en wel:
- Het belangrijkste onderscheid tussen de twee hoofdstromingen is de manier waarop de Umma moet worden gerealiseerd. Het Shi’a islamitische activisme beschouwt die als een natuurlijk gevolg van de religieuze autoriteit die per definitie grensoverschrijdend is. De grote uitzondering op deze regel is Iran. De tegenstanders van de Islam hebben inmiddels ontdekt dat Sunni´s op dat gebied agressiever en gewelddadiger zijn.
- Het tweede onderscheid vormt de benadering van de Voor de Sunni’s zijn dat de daden, uitspraken en goedkeuringen van Mohammed tijdens de 23 jaren van zijn leiderschap. Voor de Shi’a’s de daden, uitspraken en goedkeuringen van Mohammed en de 12 imams die door Allah zijn uitgekozen om de profeet (op) te volgen en de mensheid op alle gebieden te leiden.
- Het derde onderscheid is de benadering van Al Mahdi. Volgens sommige geloofsrichtingen verschijnt hij als de verlosser aan het einde van de tijden en is zijn komst een van de grote gebeurtenissen voor de dag des oordeels[9]. De meeste sjiieten geloven dat de Mahdi leeft in de persoon van Mohammed al-Mahdi, de twaalfde en laatste imam, en zich ergens schuil houdt[10].
- Het laatste onderscheid betreft de rol van de imam. In tegenstelling tot het Shi’a-isme is de rol van de imam bij het Sunnisme een kleine, niet meer dan de leider van het vrijdagse gebed in de moskee, mede omdat een imam bij deze geloofsrichting de Koran niet mag (her)interpreteren wat bij het Shi’a-isme wel mag.
Verspreiding en effecten
Waarom doen ze wat ze doen? Vertrekpunt is de ongelovige, de kafir. Een persoon die geen moslim is waarbij het onbelangrijk is of die persoon een andere religie aanhangt, belijdt en uitdraagt. In theorie moet de kafir de kans, mogelijkheid geboden worden om zich te bekeren en daarvoor worden hij en zij drie opties geboden nl. bekeren en moslim worden; onderwerpen en dhimmi worden en de dood. Het getuigt van goede manieren om de kafir vooraf een keuze te geven. Daarom hebben AQ en IS aan diverse westerse regeringen uitnodigingen gestuurd om zich te bekeren of te onderwerpen.
Vrede predikende islam-expert. Af:b: Flickr
Het onderwerpen kan op twee manieren gebeuren nl dawah het bekeren op alle mogelijke manieren zonder (grof) geweld en Jihad, grotendeels hetzelfde, maar met grof geweld. Beiden vloeien naadloos in elkaar over. Dawah en jihad moeten worden toegepast totdat de hele wereld deel uitmaakt van Dar al Islam, het huis van de vrede. Middels de dawah en jihad verslagen kafirs mogen gedood of als slaaf genomen worden. In Syrië doen ze een beetje van allebei. Bij de dawah speelt de hijra, de migratie, een belangrijke rol. Oorspronkelijk was dat de migratie van de nieuwe gelovigen, de Mohammedanen, naar Mekka, toen Mohammed Mekka overnam. Onofficieel en in de praktijk betekent het migreren naar nieuwe gebieden om die over te nemen. Die migratie is in de westerse landen vooral herkenbaar in de groei van het aantal islamitische gebedshuizen annex madrassa´s.
Binnen de context van de dawah is wat onze Minister-president veelvuldig in de praktijk brengt en “leugentjes om bestwil” zou noemen, geoorloofd, Dat heet binnen de moslim samenleving, een taqiyy. De betekenis strekt zich echter verder uit dan de white lie. Het is glashard liegen en dat is toegestaan als het in het voordeel van de islam of diens volgelingen is[11]. Iemand die zich onderwerpt aan de islam zonder zich daartoe bekeren (en in leven blijft) wordt automatisch een dhimmi, een tweederangs staatsburger die onderworpen is aan extra regels en regeltjes om hem en haar het leven zuur te maken. Ze moeten o.m. een speciale belasting betalen, jizya, die op verschillende manieren geheven worden. Rechtstreeks, middels een betaling, maar ook in natura. Iedere moslim kan jizya claimen. Een moslim die de sociale dienst getild heeft, ziet dat niet als verduistering of oplichting, maar als het innen van zijn welverdiende jizya. De kafir (in dit geval de sociale dienst) moet tenslotte schatting betalen aan de gelovige. Als een moslim collega u belastert op uw werk, u daarmee een slechte beoordeling en een degradatie bezorgt, en hem een promotie, dan is dat ook het innen van een jizya. U bent per slot van rekening een kafir.
Het Islamitische recht[12]
Bij het invullen van het dagelijkse leven spelen vier bronnen (Koran, Sunnah[13], Qiyas[14] en Ijima) waarop het islamitische recht de sharia op is gebaseerd, sleutelrollen. Voor de moslim is de sharia een tijdloze manifestatie van de wil van God en is noch aan de geschiedenis, noch aan de omstandigheden onderworpen. Dat verklaart waarom de sharia vol zit van vroeg middeleeuwse in westerse ogen barbaarse terechtwijzingen. De Koran is zoals intussen algemeen bekend is geworden de belangrijkste rechtsbron voor de sharia, maar daarnaast spelen ook de andere drie, sturende rollen bij de invulling van het dagelijkse leven. Omdat de Koran niet alle wettelijke onderwerpen bespreekt, wenden moslimgeleerden zich tot de Soenna om de vorm van de sharia te kunnen onderscheiden. Dit wettelijke lichaam bevat meer dan wettelijke uitspraken en voorbeelden dan de Koran. Een fundamenteel verschil is dat een groot aantal van de hadith conflicterende of tegenstrijdige uitspraken bieden die voortkomen uit verschillende plaatsen en tijden. Omdat een groot gedeelte van de historische context niet is vastgelegd, zijn veel voorbeelden en uitspraken onderwerp van discussie.
Afb: wikipedia.
De Idjma is de gemeenschappelijke consensus die bij moslimjuristen uit de eerste drie eeuwen van de Islam tot uitdrukking kwam. Een voorbeeld van een sharia maatregel die uit deze bron komt, is de besnijdenis van mannen, een praktijk die niet in de Koran wordt geboden. In sommige gebieden wordt ook het gebruik van een vrouwelijke besnijdenis[15] beschouwd als een vereiste van de sharia. Dit illustreert hoe plaatselijke gebruiken in bepaalde moslimgemeenschappen soms het niveau van sharia bereiken.
De Qiyas is een wettelijke redenering die nodig is om situaties aan te pakken die niet in de Koran of in de Soenna/Hadith worden besproken. Niet alle moslims ondersteunen deze aanpak van wettelijke uitspraken, die heeft geleid tot een verscheidenheid aan wettelijke tradities. Een van de duidelijkere verschillen heeft betrekking op de consumptie van alcohol. Malise Ruthven (1942)[16] merkt op: “Terwijl sommige juristen argumenteren dat alleen gefermenteerde producten van de dadelpalm en de wijngaard verboden zijn, stellen anderen – die hun oordeel op de ‘qiyas’ baseren – dat alle alcoholische dranken verboden zijn, omdat de effectieve oorzaak of de grootste gemene deler (‘illa) achter het verbod in alle gevallen hetzelfde was…
Verlaten of uitsluiten
Op het verlaten van de islam staat de doodstraf. Iemand die zo’n apostaat doodt, is onschuldig. Sterker nog, hij moet volgens de sharia lof krijgen en geprezen worden. Zelfmoord voor het heil van de islam – shaheed – resulteert niet alleen in een enkele reis naar het islamitische walhalla waar 72 maagden op de zelfmoordenaar staan te trappelen van ongeduld; de achterblijvende familieleden worden zo blijkt uit de boeken van de PLA en Hamas rijkelijk beloond met door het westen en de UN toegeleverde hulpgelden. Het Westen financiert zijn eigen aanslagen. Wranger kan het helaas niet. Wat hij of zij voor de zelfmoord heeft gedaan, blijkt onbelangrijk te zijn. Op het moment dat hij gedood wordt tijdens een aanslag is hij automatisch een heilige. Zijn verleden wordt gewist door zijn daad[17]. Dat is een belangrijk reden waarom geharde islamitische extremisten plotseling de aandrang voelen zich op te blazen. Ze zijn op de allereerste plaats moslim, daarna voelen ze zich Marokkaan, Turk, Somaliër of welke culturele achtergrond hun familie ook heeft, dan een hele tijd niks, om tenslotte toe te moeten geven dat ze ook Nederlander of Fransman etc. zijn. Zeer tegen hun zin, want het valt helaas niet te ontkennen.
Een moslim kan ook worden uitgesloten: takfir of in goed Nederlands excommunicatie. Uitsluiting vanzelfsprekend in de goede tribale traditie in de middeleeuwse betekenis van het woord. Een moslim mag geen contact hebben met een takfir en in feite is die persoon voor de moslimgemeenschap dood. Hij bestaat niet meer[18]. Familie of niet. Het is politiek erg onhandig om dat openlijk te laten blijken, want slapende dhimmi´s moten natuurlijk niet wakker gemaakt worden.
Organization of Islamic Cooperation (OIC)
Het OIC heeft zijn hoofdkwartier in Jeddah en telt 57 landen lidstaten[19], waaronder ook een NATO lidstaat en twee potentiele kandidaten om bij NATO en EU aan te schuiven. In het Engels staat op diens website dat de officiële missie van het OIC het wereldwijd prediken van de islam is tot alle landen van de wereld bekeerd zijn, Het huis van de oorlog, Dar al Harb (waar de vijanden van de Islam wonen) moet vervangen worden door de Dar al Islam (het huis van de vrede waar iedereen moslim is)[20]. Alle kafirs hebben zich ofwel bekeerd tot de islam of zijn onderworpen als dhimmi´s. Het OIC stelt de sharia wetgeving boven de nationale seculiere wetgeving en draagt die boodschap ook actief uit. De organisatie vindt dat de vrijheid van de islam altijd moet prevaleren boven de grondrechten van de westerse mens. Het beklemmende is dat de activiteiten die in de voorgaande teksten zijn beschreven, actief worden ondersteund door alle lidstaten van de organisatie. Het OIC is druk doende om de EU en de UN onder druk te zetten om hun heiligschennis wetten te accepteren. Met succes zo blijkt uit diverse voorbeelden in België, Duitsland, Zweden en ook Nederland. Het is wachten op de groei in eerwraak, steniging van overspelige personen en afhakken van de hand van een dief van moslim bezittingen.
Reactie van PC individu en beweging
“Laten we moslims niet boos maken, want anders gaan ze door het lint”, is het meest rampzalige beleid dat het PC politieke kartel heeft verzonnen. Moslims gaan regelmatige door het lint, waarbij de zinsnede “gebrek aan respect voor Mohammed en Islam” herhaaldelijk te horen is als reden voor een woede en gewelduitbarsting. Een moslim kan net als het PC individu resp. de PC beweging aanstoot nemen aan alles wat hem (het is vooral het mannelijke deel) niet zint. Omdat ze politiek correct gratis kunt procederen, zullen ze hun grief tot aan de Hoge Raad doorzetten om hun gelijk te krijgen.
Die ruimte is hen gegeven door ons PC kartel. De doorsnee burger moet daarover niet zeuren is de gebruikelijke reactie van de politieke elite. Maar die wordt wel geconfronteerd met de negatieve spin off van dat rampzalige politieke beleid van opvolgende regeringen.
———————————————-
[1] Zie artikel “Hoezo een Islam”.
[2] De wereldlijke opvolger van Mohammed als leider van de Ummah. De ulama hielden zich bezig met het religieuze gedeelte.
[3] De andere vier zijn: Hanafisme (naar Abu Hanifa; Pathanen, Oezbeken in Afghanistan, Pakistan, Turkije, India, Bosnie, deel van het Midden Oosten en de meeste moslims in Europa); Malikisme (naar Malik Ibn Anas uit Medina, Noord Afrika); Hanbalisme (naar Ahmad Ibn Hanbal; Saudie-Arabie, Qatar en Oman) en Sjafisme (naar Mohammed al- Shafi’i die de vier bronnen van het islamitische recht heeft vastgesteld (Koran, Sunnah, Qiyas en Ijima; Indonesië, Maleisië, Noord Egypte, Zuid Arabie, Oost Afrika en Centraal Azië)
[4] Genoemd naar Muhammad Ibn Abd al-Wahhab, een expert in Islamitisch wetgeving en theoloog in Mekka en Medina.
[5] Jafarisme/Twaalvers (naar Jafar al Sadiq; de grootste stroming (Iran en deel Irak) daaruit vloeien Alawitisme (Libanon, Syrie en Zuid Turkije) en Alevitisme (Turkije, Benelux en Duitstalige landen) voort; Ismailisme (naar Ismael ibn Jafar; waarschijnlijk zijn Druzen – kleine religieuze gemeenschap met leden verspreid over Syrie, Libanon, Jordanië en Israel – hier een afsplitsing van) en Zaiddisme (naar Zaid Ibn Ali; Noord Jemen). Het Alevitisme wordt door het grote aantal aanhangers (ongeveer 20 miljoen) naast het Sunnisme en Shi’a-isme als derde islamitische geloofsrichting beschouwd.
[6] Fundamentalistische islamitische afsplitsing (in 657 ontstaan op het Arabische schiereiland). Zij waren de eerste die zich afsplitsten van de groep geleid door sji’at Ali (Shi’iten) schoonzoon van Mohammed en de vierde islamitische leider. Ze leggen de nadruk op daden en niet op dogma’s. Zij verwerpen ritualisme en corrupt leiderschap.
[7] Soefibeweging legt de nadruk op het universele in alle religies en op de algemene broederschap. Het uitgangspunt is dat alle godsdiensten een gemeenschappelijke kern hebben. De godsdiensten worden opgevat als verschillende wegen die alle tot hetzelfde doel leiden: de bewustwording van de goddelijke afkomst en bestemming. Het soefisme kenmerkt zich dan ook door een mystieke inslag. De missie van het soefisme is het verspreiden van de boodschap van liefde, harmonie en schoonheid.
[8] Allah is God in het Arabisch vergelijkbaar met Yaweh God in het Hebreeuws.
[9] Hij wordt noch in de Koran noch in de twee belangrijkste Sunnitische Hadith verzamelingen noch in de werken van Al-Ghazali (Perzisch filosoof en Soefi aanhanger; voor de Sunni de tweede leermeester na Mohammed. Zijn invloed op de Arabische filosofie wordt vergeleken met de scholastiek van Thomas van Aquino op de Christelijke filosofie)
[10] Door de geschiedenis heen worden vele personen door anderen of door zichzelf als Al Mahdi te presenteren gezien als de Mahdi, in de betekenis van de wijzer van het juiste pad, zoals Khomeini, Musa as-Sadr die tijdens de Libanese Burgeroorlog plotseling verdween en de zichzelf tot Mahdi uitroepende leider van de sekte Soldaten van de Hemel, Ahmed al-Hassan, die een dag voor de asjoera op 28 januari 2007 de Iraakse stad Najab probeerde te veroveren
[11] Als men aan een willekeurige actief belijdende moslim burgemeester, zou vragen wat of een lid van een voorde islam onaanvaardbare minderheidsgroepering geëlimineerd moet worden of overspeligen gestenigd moeten worden, zal hij absoluut ontkennend antwoorden. Getoetst aan het westerse normen en waarden stelsel staat de man te liegen, maar voor de moslims doet hij een Taqiyya. Geen moslim zal hem daarop aanvallen, omdat het beliegen van een dhimmi geen enkel probleem is.
[12] Informatie afkomstig van de website www.allaboutworldview.org
[13] De Islamitische tradities, “Hadith” genoemd, bevatten verslagen over Mohammeds gewoonten en gebruiken die Soenna worden genoemd. Deze tradities zijn onder andere Mohammeds gewoonten, belangrijke daden of onthoudingen, uitspraken en gezegden. De Islamitische benadering van deze verslagen is dat Mohammed uitdrukt wat de norm zou moeten zijn voor moslims.
[14] De analogische redenering.
[15] In werkelijkheid een verminking van de vrouwelijke genitaliën, die vaak bestaat uit een volledige of gedeeltelijke verwijdering van de clitoris.
[16] Ierse Auteur van het boek “Islam in the World” (2006) en Islam expert.
[17] Abdeslam is in de ogen van zijn geloofsgenoten een zielige mislukkeling. En hij zingt als een kanarie; dat vinden ze nog minder leuk. Was Abdeslam omgekomen tijdens de aanslag in Brussel, dan was hij nu een heilige in plaats van een mislukkeling.
[18] Tofik Dibi bijvoorbeeld is vrijwel zeker takfir verklaard. Even zo goed zal Tofik vrijwel geen contact hebben met ware gelovigen. Als een willekeurige gematigde moslim praat met Tofik en hem de hand schudt, dan is sprake van taqiyya.
[19] De meest markante lidstaten zijn S-A, Marokko, Albanië (ja, ja), Egypte, Pakistan, Iran, Suriname (nooit geweten dat die islamitisch is?), Indonesië, Turkije. Rusland en Bosnië zitten aan als waarnemers.
[20] Daarnaast bestaan nog andere “huizen” zoals Dar al Dawa: het huis van de invitatie. Landen waar de islam vaste voet aan de grond heeft gekregen. Er wonen weinig tot iets meer mohammedanen, en er wordt enigszins rekening gehouden met hun religie (stiltecentrums, iemand?). Nederland bevindt zich in deze groep. Dar al Hudna: het huis van kalmte. In deze landen heeft de islam een tenminste gelijkwaardige status aan de lokale religies en is nu een belangrijke dominante minderheid. Verdragen met ongelovigen mogen nageleefd worden, vermits die de islam bevorderen. Anders mag je ze rustig negeren. Vandaar bijvoorbeeld dat Erdoğan de EU vrolijk bij de neus neemt. Hij verbreekt helemaal geen verdragen, want hij hoeft zich sowieso niet aan verdragen met dhimmi´s te houden. Dar al Ahm: het huis van veiligheid. Moslims zijn niet langer een belangrijke minderheid, nu zijn dat de oorspronkelijke bewoners en Dar al Sulh: het huis van de overeenkomst. Deze landen zijn nog niet officieel moslim staten, maar hebben zich middels verdragen onderworpen aan de islam.