Ongedocumenteerd

Inmiddels wordt ook ons land getroffen door het zwakzinnige optreden van de besluiteloze EU inzake de migratiecrisis. In Amsterdam houden zich, na het terroristische vertoon van de groep ‘We-are-Here’, inmiddels een groot aantal jongeren op met een ‘Dublinclaim. Zij zijn in een ander Europees land binnengekomen, meestal Italië, en mogen hun asielprocedure de eerste achttien maanden alleen daar starten.

Dat schijnt dus allemaal niet te lukken. Als het aan de Italianen ligt, worden alle asielzoekers (economische vluchtelingen) direct weer afgevoerd naar de Noord-Afrikaanse kusten van waar zij vertrokken. Er wordt door de migranten geklaagd dat men in Italië zo maar “vingerafdrukken afneemt” en velen meenden of hebben ervaren dat het leven in Italië slecht is. Veel mensen zouden daar op straat wonen of onder een brug. In Amsterdam is dat echter niet veel beter en slaapt men in de bosjes. De hulporganisatie ‘Amsterdam City Rights’ maakt zich daarover grote zorgen en vraagt Amsterdammers een bed beschikbaar te stellen en de economische toeristen een tijdje te laten logeren. Deze groep onderschrijft de idealen van de ‘Fearless City’ organisatie van steden waarin bewoners (zonder of met papieren) op zeggen te komen voor de rechten van ongedocumenteerde vluchtelingen en nieuwkomers; “Waar nieuwe solidaire verbindingen ontstaan die los staan van het ‘Nation State’ gedachtegoed en waar je status, het wel of niet hebben van de juiste papieren van ondergeschikt belang is”.

Dat klinkt prachtig en gewichtig, maar is niet veel meer dan de uitkomst van een nogal barse opvatting die mijn vader er in de jaren ’70 van de vorige eeuw al op na hield. Namelijk: “als je Afrikaanse volkeren geen eten brengt, komen ze het ophalen maar zelf aan het werk gaan ze nooit”. Klaarblijkelijk zijn de indrukken die mijn vader (1917) gedurende zijn leven opdeed inmiddels bevestigd door de praktijk. In Afrika is het al meer dan honderd jaar niet mogelijk een ordentelijke maatschappij op te zetten met een algemeen aanvaarde bestuursvorm, noch is men in staat gebleken om de vruchtbare gronden aan te wenden voor landbouw. Waar geprobeerd is om dat wel te doen, zoals Zimbabwe en meer recentelijk Zuid-Afrika, is de lokale bevolking er als de kippen bij die initiatieven in een zinderende puinhoop te veranderen. En anders verzorgen de bestuurders dat gaarne en tegen fiks tarief, zoals Mugabe bewees. Daarna is het wachten op de volgende noodzending hulpgoederen van de VN of stuurt men dus familieleden uit om de uitkeringspotten van vooral Noordwest Europa te teisteren met enkel de aanwezigheid.

Want vooralsnog wekken de Amsterdamse initiatieven bepaald niet de indruk dat de ‘ongedocumenteerden’ voornemens zijn de jas aan de kapstok te hangen, teneinde de handen eens even flink uit de mouwen te kunnen steken voor een eclatante bijdrage aan hun eigen inkomen. Evenmin blijkt uit de beschikbare cijfers dat de vele vluchtelingen die ons land inmiddels telt, er een ambitieus arbeidsethos op na houden. Het is te bizar voor woorden dat geboren Nederlanders, die hun hele bestaan en toekomst ontlenen aan de natiestaat Nederland, op een dergelijke wijze economische vluchtelingen faciliteren en daarmee hun eigen land weer een stukje minder leefbaar maken.

Laten wij dat thuis ook eens proberen: logees uitnodigen en de buren vragen of we ze daar kunnen droppen. Waarschijnlijk lukt dat niet en dat is maar goed ook. Zelfs die mentaliteit moet je niet willen hebben.