Europees drijfzand

Migratie is naast de Euro een splijtzwam binnen de Europese Unie. Politiek Correcte (PC) politici in Brussel en diverse hoofdsteden blijven hardnekkig hun ideaal van een multiculturele samenleving nastreven en lijken niet te begrijpen dat het verzet tegen een afgedwongen of geforceerde vermenging aan beide zijden (inwoners versus nieuwkomers) is toegenomen.

Oorspronkelijke afbeelding: Pixabay

Het gevolg is dat het gevoel van segregatie de noodzaak van integratie overstijgt. Europese politici staan zover van de samenleving dat ze niet door hebben dat de doorsnee burger allang heeft begrepen dat een democratische en een tribale samenleving; niet samen door een deur kunnen. Ze begrijpen nog steeds niet dat ideologische en religieuze verschillen altijd strijd zullen brengen, omdat de een wel gelooft in de trias politica en de andere samenlevingsvorm alles in een hand wil houden.

Grenzeloosheid versus begrenzing

Europa, m.n. de West- en Noord-Europese staten stralen een morele verlegenheid uit en vragen zich af waarom ze anderen het recht kunnen of wellicht moeten ontzeggen zich in onze contreien te vestigen(blz. 10). Europese PC-politici en in hun kielzog activisten van diverse pluimage propageren een grenzeloze wereld, waarbij ze zich niet de vraag stellen of een democratie duurzaam kan zijn zonder geografische, morele en virtuele begrenzingen. Het Westen negeert het gegeven dat mede door een dergelijke opstelling, het aantal migranten naar Europa in het nieuwe millennium nog steeds groeit[2]. Een onderschatting die in de loop der tijden een bijna structureel karakter heeft gekregen: eerst Oost Europeanen die na opening van het IJzeren Gordijn naar het westen trokken en in het huidige millennium migrantenstromen uit het Midden Oosten[3] en vervolgens uit Centraal Afrika. De op niets gebaseerde politieke overtuiging dat migratie en vluchtelingenstromen wel moeten minderen, maakt duidelijk dat het rijkere deel van de wereld voortdurend de neiging vertoont struisvogelpolitiek te bedrijven. De waarschuwing dat bij het uitblijven van maatregelen de huidige migratiestromen kunnen uitgroeien tot een volksverhuizing die zijn weerga in de geschiedenis van het Westen niet kent, wordt op een arrogante manier weggewuifd.

Het idee van grenzeloosheid als leef ideaal vindt in de moderne tijd zijn oorsprong in de jaren zestig als reactie op de beklemming en volgzaamheid van de jaren vijftig. Het draaide vooral om het gevoel om grenzen te overschrijden en vervolgens te verleggen. Dat grenzeloosheid ideaal kreeg aan het einde van de jaren tachtig na de val van de Berlijnse Muur, uiteenvallen van het Warschau Pakt (WP) en de implosie van de Sovjet Unie opnieuw een podium. Het Westen voelde zich overwinnaar; het Kapitalisme had het Communisme definitief op de knieën gekregen en het gevoel overheerste dat grenzen verlegd moesten en konden worden. Een ietwat geborneerde benadering die de manier heeft bepaald waarop westerse allianties met het post Sovjet Unie Rusland, euro en migratie zouden omgaan.

Westerse politici bezig met het zoeken naar nieuwe uitdagingen, wellicht op zoek naar een nieuwe vijand, waren druk met regionale brandhaarden verspreid over de globe en inspanningen om voormalige Sovjet staten te verleiden deel te gaan uitmaken van door het westen gedomineerde allianties. In die euforie waren westerse politici bezig het vrijgekomen vredesdividend op te souperen, waardoor ze geen oog hadden voor potentiële gevaren of risico´s (het is maar een term) die zich aan het ontwikkelen waren in Oost Europa, Midden Oosten en Centraal Afrika. In die regio´s wilden families, clans, etnische entiteiten zich eindelijk ontworstelen aan armoe, onveiligheid, chaos en troffen voorbereidingen om op zoek te gaan naar geld, orde, rust, veiligheid en vooral hoop. Kortweg naar structuur en toekomst. Ontwikkelingen waarvoor politici als Jaques Attali, Pim Fortuyn, Frits Bolkestein, Sarrazin en nu ook Scheffer in de decennia daarna herhaaldelijk voor zouden waarschuwen. Ontwikkelingen die in het nieuwe millennium in het westen de relatie tussen politici onderling ging beïnvloeden en de afstand tussen politiek en samenleving zou vergroten.

Grenzeloosheid versus nationalisme en patriottisme

Brussel en verschillende hoofdsteden omarmen het idee van grenzeloosheid en verketteren staten, samenlevingen, personen die zich vasthouden aan het handhaven en staande houden van de eigen culturele identiteit op het eigen grondgebied. In de ogen van de Brusselse orakels vertonen die categorieën een ongewenst nationalisme. Ook Nederlandse politici als Timmermans en een auteur als Mulisch veroordelen het nationalisme. Timmermans probeert de burger ervan te overtuigen dat “nationalisten onpatriottisch zijn, maar een patriot een Europeaan is en een Europeaan is een patriot”[4]. Een uitlating die kul is, omdat beide termen over een politieke entiteit gaan die men staat of land van herkomst noemt. Een Europeaan kan geen patriot zijn, omdat Europa geen staat noch een land van herkomst is. Voor aangepaste en ingepaste migranten betekent het dat ze zich patriottistisch kunnen voelen en niet nationalistische hoeven te zijn. Voor autochtonen kan het betekenen dat ze wel nationalistisch en niet patriottistisch kunnen zijn. Dat laatste geldt bijvoorbeeld voor het gros van de linkse Goedmensch. Bovendien is het onzin om te stellen dat nationalisten per definitie niet patriottistisch zijn. Volgens Mulisch was nationalisme een denkfout, maar volgens Scheffer zijn er heel wat Europese landen waar die denkfout is gestold tot tradities (blz.15). In die context is Nederland toch een merkwaardig buitenbeentje. De Nederlandse politicus en activist blijkt uitermate tevreden te zijn met zichzelf, beschouwt ons land als gidsland en neemt anderen voortdurend de maat. Ze merken volgens Scheffer niet eens meer hoeveel verborgen trots, nationalisme of patriottisme meezingt in dat ogenschijnlijke ontspannen zelfbeeld.

Vrijheid versus veiligheid

In Nederland, Duitsland en Frankrijk leeft de wensgedachte dat andere landen zich voegen naar de eigen zienswijze. De consequentie is dat nationale politici niet meer goed over grenzen kunnen kijken. Die beperking leert men alleen herkennen als men in het buitenland leeft of jarenlang heeft geleefd en vanuit het buitenland kijkt naar het gewriemel in de betreffende landen. Zij hebben daardoor het vermogen verloren om een dreiging te herkennen en onderkennen ook niet meer dat de geschiedenis een pendule is die heen en weer slingert tussen veiligheid en vrijheid. Hoewel we volgens Scheffer niet zonder beide kunnen, zijn ze moeilijk met elkaar te verzoenen. De linkse Goedmensch en PC denkende en handelende personen ontwijken, beter gezegd ontduiken, het antwoord op de vraag: als geborgenheid en vrijheid gerelateerd zijn aan een begrensde leefwereld, is een grenzeloze tijd dan niet een voorbode van een nieuwe onvrijheid?

Sinds twee jaar is het duidelijk geworden dat de vrijheid van de doorsnee Europese burger ook bedreigd wordt door het intensieve gebruik van de sociale media. Volgens Chamath Palihapitiya, de voormalige vicepresident Gebruikersgroei van Facebook, hebben sociale media de sociale structuur van de samenleving kapot gemaakt. Uit berichtgeving van de laatste maanden blijken Facebook, Google, Twitter en vermoedelijk nog meer podia, berichten en informatie die niet het linkse ideaal uitdragen van hun podium te verwijderen. In de analoge fase van de Moderne Tijd werd dat censuur genoemd, maar tegenwoordig heten ze haatmails (gericht tegen het Democratische en PC ideaal). Die nieuwe dwingelandij zou weleens zwaarder kunnen wegen dan de onmiskenbare vooruitgang door informatisering. Zonder een tegenbeweging leidt de grenzeloze informatisering tot een verdere krimp van het private en sociale domein, de twee pijlers van de democratische rechtsstaat.

Duitsland is een van de voorbeelden die gedreven door de angst voor een déjà vu de herinnering aan het eigen oorlogsverleden dienstbaar heeft gemaakt aan politieke doelen. Doordat Duitsland in de oorlog het morele dieptepunt had bereikt, denken Duitse politici tegenwoordig dat Duitsland het morele ijkpunt van Europa is geworden (Arnulf Baring, blz. 13). Juist die morele overschatting – bang als ze zijn voor een terugkeer van het nationalisme uit de Hitler tijd – is het vertrekpunt voor Merkel´s Willkommen of Open Deur beleid. Honderdduizenden vooral islamitische migranten stroomden amper gecontroleerd op hun achtergrond, Duitsland binnen en de negatieve effecten van die ondoordachte beslissing zijn dagelijks te merken. Groei van de criminaliteit, bedreiging van bevolking segmenten, aanslagen, opbloei van het Jihadisme op Duitse bodem, bevoordeling van migranten. Ontwikkelingen en gebeurtenissen die in Duitsland resulteren in krimpende gevoelens van veiligheid en vrijheid bij de autochtone bevolking. Duitsland is in navolging van Frankrijk en België een gevaar voor Europa. Ook Verhofstadt en de Gucht, twee Belgische politici warmen zich luidruchtig aan het grenzeloosheid ideaal, maar blijven in gebreke als zij de vraag moeten beantwoorden welke lessen zij voor Europa trekken uit het langzame ontbindingsproces van België. Hoe kunnen ze met zoveel vertrouwen spreken over een eenwording van meer dan twintig landen, terwijl zij niet in staat zijn om het Vlaamse nationalisme te beteugelen.

Dempen, maar hoe

Wanneer men met een heldere blik de huidige ontwikkelingen op het Europese politieke podium observeert, moet die persoon vaststellen dat in de afgelopen acht jaar diepe kloven zijn ontstaan in de wederzijdse verhoudingen binnen de belangrijkste westerse allianties. Oorzaken zijn de matige defensie inspanningen, bank en eurocrisis en de verschillende benaderingen van de migratie tsunami. Wantrouwen, dreigementen, wederzijdse verwijten en beschuldigingen, gekonkel, doorlopend langzaam leeglopende ballonnetjes, geldsmijterij, rupsje-nooit-genoeg instelling in Brussel. Kortom het is een zootje.

Die kloven binnen NATO zijn nog niet onoverbrugbaar. Maar als het gros van de lidstaten zoals Nederland en Duitsland zich niet aan hun belofte houden om in 2024 het Defensiebudget op de gewenste 2% BBP norm te hebben, is het de vraag of de betrokken lidstaten die bruggen niet hebben verbrand. Het is afhankelijk van de nieuwe POTUS. Binnen de EU lijken die kloven wel onoverbrugbaar te zijn geworden. Door de drie crises zijn de verhoudingen tussen Zuid -, Noord – resp. West-Europa en tussen Oost – en West-Europa tot een nulpunt gedaald. Het ondemocratische lichaam in Brussel stapelt door zijn arrogante houding fout op fout en dreigt de sluipende veenbrand te veranderen in een uitslaande brand met desastreuze gevolgen. Het is voor de neutrale toeschouwer duidelijk: de tegenstellingen binnen de EU zijn groter dan ooit het geval was in de afgelopen 50 jaar. Door de niet te stoppen drang van de potentaten in Brussel om meer macht en dito financiën naar zich toe te trekken ten koste van de soevereiniteit en vooral de schatkist van lidstaten, is binnen nationale samenlevingen het verzet tegen Brussel gegroeid.

Het oorspronkelijke idee van de Europese integratie was dat de buitenlandse politiek van de lidstaten tot binnenlandse politiek van de EU zou worden (blz. 176). Zo waren de Griekse, Ierse en Spaanse begrotingstekorten ook het probleem van de overige lidstaten; is Merkel ook een beetje de politieke leider van andere lidstaten (waaronder Nederland); moest het migrantenprobleem in de Zuid Europese staten ook een gewetensvraag voor andere lidstaten zijn en leidt de kneveling van Poolse onafhankelijke rechters tot felle reacties van politici in vooral West-Europese staten. Maar over de vraag tot hoever die integratie moet gaan, botsen de meningen van de lidstaten.

Wanneer de stemming in de Brusselse wandelgangen gepeild wordt, blijkt dat volgens Scheffer dat die integratie pendelt tussen federatie a la USA, meer bewegingsvrijheid voor nationale regeringen of toch een stap achterwaarts, terug naar het Europa van de vaderlanden met Charles de Gaulle als grote inspiratiebron. Hoe dan ook bij alle opties moet een nieuw verdrag op tafel komen en gezien de referenda debacles in Frankrijk en Nederland waarin het electoraat zich stevig uitsprak tegen een Europese Grondwet[5] staan de potentaten in Brussel niet te springen om die Tantalus kwelling opnieuw te moeten doormaken. Stanley Hoffman, een Amerikaanse politicoloog en een van de beste kenners van Europa omschreef ooit het Brusselse streven naar Europese eenwording als “een beweging zonder doel”.

Volgens Scheffer zit een sprong vooruit door de groeiende weerstand tegen Brusselse bindende regelingen er niet in. Federalisatie is volgens hem alleen mogelijk in een kleiner Europa en niet in het groeiend Europa dat Brussel voor ogen heeft. Er zijn nu te veel lidstaten die een verdere integratie niet zien zitten, omdat de cultuurverschillen en daardoor de benadering van problemen en eventuele oplossingen ver uit elkaar liggen. Dat heeft de migratie problematiek, maar ook de afhandeling van de bankcrisis en euro helder gemaakt.

Terug naar de nationale staten zoals politici als Baudet propageren? Naar de oorspronkelijke strekking van democratie? Met het argument dat democratie niet zonder een volk kan en supranationalisme en multiculturalisme onverenigbaar zijn met een democratische rechtstaat? Volgens Scheffer veronderstelt een democratische rechtstaat inderdaad een natiestaat, die hebben een volk, een gemeenschap. Die stap zal grote gevolgen kunnen hebben: geen Europees Parlement (de EU is geen staat, geen democratie en Europeanen zijn geen volk); geen gemeenschappelijke munt en het instellen van gecontroleerde binnengrenzen. Die stap zal grote economische en financiële gevolgen hebben. Daartegenover staat dat de natiestaat voor een gemeenschap een betekenisvolle ruimte is en blijft in termen van communicatie, identificatie, solidariteit en loyaliteit. Er moet dus gekozen worden. Halve oplossingen, pappen en nathouden, pamperen werken niet meer. Wat wordt het? Volgt Europa de kompasrichting van Merkel, Macron, Timmermans en Verhofstadt of van Baudet?

Of is er nog een andere, een midden, weg? Luuk van Middelaar, de voormalige tekstschrijver van de president van de Europese Raad, van Rompuy, maakt volgens Scheffer een interessant onderscheid (blz. 183-184) nl.

• Regel politiek: het domein van de Europese Commissie; commissarissen die de gemeenschappelijke binnenmarkt in Europa reguleert.
• Gebeurtenissen politiek: het domein van de Europese Raad; democratisch gekozen regeringsleiders hebben de legitimatie om grote politiek te bedrijven zoals migratie en euro crisis of de opstelling t.o.v. de gewelddadigheden in het oosten van de Oekraïne. Politieke problemen met machtspolitieke keuzes en verregaande financiële

Anders dan de federalisten en nationalisten ziet van Middelaar een gemengde orde waarin regel en gebeurtenissen politiek hand in hand moeten gaan. Dat betekent volgens Scheffer een afscheid van de gedachte dat de eenwording van Europa uit moet komen op een federatie naar Amerikaanse model.

Een breed gedragen model

Wat het ook wordt. De oplossing moet volgens Scheffer (blz. 185) recht doen aan een duurzame saamhorigheid, aan een gewilde lotsgemeenschap. Een geforceerde integratie overvraagt de burger en ontwricht de natiestaat. De oplossing moet een Europa zijn dat de natiestaat voortzet en bescherming biedt. Een Europa dat de democratische legitimiteit van nationale parlementen, verzorgingsstaten en rechtsstaten versterkt in een tijd van globalisering. Daarvoor is een verdrag nodig waarin de bevoegdheden van Europese instellingen zijn vastgelegd. Zo´n Verdrag moet niet alleen door regeringsleiders maar vooral door nationale electoraten onderschreven, gedragen wordt. Alleen dan kan een sluipende desintegratie voorkomen worden (blz. 186-187).

Beleidsbepalers kunnen de schade die ze de afgelopen jaren hebben aangericht nog beperken door het boek van Paul Scheffer “De Vorm van Vrijheid” (2017) diepgaand te bestuderen. Bestuderen en niet lezen. Bestuderen betekent het inslijpen in de cognitieve functie van de hersenen en lezen is te oppervlakkig om dat te bereiken. In dat boek kunnen ze heel wat wijzer worden over de fouten die zijn gemaakt, wat integratie wel of niet inhoudt, veroorzaakt en waarom en hoe het Brusselse drijfzand gedempt resp. gecontroleerd of gestuurd kan worden. Een les kunnen ze uit het boek meenemen: het loslaten van grenzen, begrenzing en beperking leidt niet naar de door PC-rakkers ruim betoeterde multiculturele samenleving waar integratie de kern is. Dat loslaten leidt tot segregatie, gettovorming, sterke aantasting van het loyaliteitsbeginsel, parallelle culturen en onherstelbare breuken in de samenleving.

Niets nieuws, maar Scheffer onderbouwt dat op een open en heldere manier. Chapeau.

————————————————-

[1] In de tekst wordt gebruik gemaakt van een aantal uitspraken uit het boek “de Vorm van Vrijheid” (2017) van Paul Scheffer. Voor de geïnteresseerde lezer zijn de pagina´s waar diverse gedachten en uitspraken te vinden zijn in de tekst opgenomen. Scheelt zoeken.

[2] In 2000 telde de wereld ongeveer 170 miljoen ontheemden (vluchtelingen, IDP´s en migranten). Dat aantal groeide in 15 jaar tot een volume van ruim 240 miljoen, een groei van 40%. In die periode is het aantal binnenlandse migranten door urbanisatie en natuurlijke oorzaken op een volume van 750 miljoen gekomen. Die twee aantallen gevoegd blijkt 1 op de 7 wereld bewoner huis en haard te hebben verlaten op zoek naar een beter en vooral veiliger leven (blz. 83).

[3]  De regio die zich uitstrekt van het Hindu Kush massief naar de Middelllandse Zee en van de Kaukasus naar de Rode Zee- Indische Oceaan. Het is meer dan  Syrie, maar ook andere staten zoals Iran, Irak en Afghanistan

[4] In het artikel “de Klusser van Brussel” (2017)  is dat uitgelegd. Wanneer hij de moeite had genomen om de uitleg van beide termen naast elkaar te leggen en niet zijn eigen onderbuikgevoelens had gevolgd dan constateert hij vermoedelijk ook dat patriottisme vaderlandsliefde is, een gevoel van trots voor (aspecten van ) het land van herkomst. Nationalisme is een politieke ideologie die stelt dat de staat als politieke eenheid moet voortvloeien uit de natie als sociaal-culturele eenheid. De eerste wordt gestuurd door de emotie; de tweede door de ratio.

[5] Het werd op een kunstmatige – ondemocratische – manier gered door het Verdrag van Lissabon, dat zonder een volksraadpleging, werd doorgevoerd.