Onlangs kwam good old Bob Woodward met zijn nieuwe boek “Fear” in de publiciteit. Hij schilderde chaos en achterklap in het Witte Huis en zette Trump neer als de idioot die iedere Democraat in hem ziet. Bob onderbouwde zijn beweringen met informatie uit anonieme bronnen. Een tactiek die veel links georiënteerde media herhaaldelijk toepassen. Anonieme bronnen, hoe betrouwbaar zijn die?
Bob Woodward. Afb: Flickr.
Amerikanen en Europeanen die lijden aan het anti-Trump syndroom, stonden te juichen, te springen en te applaudisseren. U weet wel die mensen die ieder bericht dat de man in het Witte Huis beschadigt, dankbaar omarmen. Het maakt hen niets uit of de inhoud nu wel of niet op waarheid berust. Welnee, de man wordt in de hoek gezet en dat alleen is het gejuich en gespring meer dan waard. Hoezo, de economie groeit explosief; werkeloosheid bij alle segmenten van de Amerikaanse samenleving is historisch laag; het aantal mensen dat voedselbonnen moet aanspreken om de dag door te komen is sterk gedaald. Cijfers die het laagste zijn in de geschiedenis van het moderne Amerika? Allemaal de verdienste van Obama! Hij heeft dat toch zelf gezegd en als hij dat beweert dan kan het alleen maar waar zijn. Natuurlijk.
Michael Wolff
Hadden we niet een dergelijk verhaal al eens gehoord? In een boek van de hand van Michael Wolff? De man die Trump c.s. zogenaamd vakkundig fileerde Het gros van de Europeanen had nog nooit van de man gehoord, maar bejubelde hem op de manier waarop Rome Caesar na de slag aan de Rubicon binnen haalde. Pure euforie. Nadat het stof van de eerste euforie was neergedaald, werd duidelijk dat de man in al zijn boeken een loopje met de waarheid durfde te nemen. Als het maar sensatie brengt, een schokeffect genereert en natuurlijk harde dollars op tafel stort. Geld en bekendheid wie wil dat niet. Wie even naar de website www.hln.be had gesurft, had daar een korte tekst kunnen lezen over de betrouwbaarheid van de man om daarna met die kennis zijn teksten te toetsen. Uit onderzoek van de beheerders van de betreffende website blijkt dat de man in het verleden meermaals ervan beschuldigd is, zich te bedienen van bedenkelijke dichterlijke vrijheden. Om niet te zeggen dat hij te vaak een loopje heeft genomen met de feiten en zich niet altijd heeft gehouden aan de grondregels van het bronnengeheim. Voor het schrijven van zijn boeken blijkt hij nogal uitbundig feesten en partijen af te schuimen waar drank en drugs rijkelijk vloeien. Geruchten die hij daar uit de mond van anonieme bronnen hoort, vinden geregeld hun weg naar de inhoud van zijn boeken.
Bob Woodward
Woodward heeft ook rondgelopen in het Witte Huis, heeft de chaos met eigen ogen kunnen aanschouwen en uitgebreid met WH functionarissen kunnen babbelen. Good Old Bob teert nog steeds op de roem die hij met het boek “All the President´s Man” vergaarde en uiteindelijk een bijdrage leverde aan het aftreden van Nixon. Daar is niets mis mee. Hij schreef het boek samen met zijn kompaan Carl Bernstein. Ook dat boek werd als de Bijbel ontvangen en tot op de punten en komma´s verslonden. Maar….er blijkt een aantal dichterlijke vrijheden in de teksten verweven te zijn. Bob had het over Deep Throat en een voormalige FBI agent stapte naar voren en bekende de geheimzinnige Deep Throat te zijn. Bob schermde ook met zijn bron Z en deed het voorkomen dat Z een schaduwachtige figuur was.
Afb: Amazon.
Maar als is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt die wel. Dat gold ook voor Bobs beweringen over Deep Throat en Z. Himmelmann, Bobs voormalige assistent bij de WP, ontdekte dat Woodward en Bernstein het lezerspubliek 40 jaar hebben misleid. Z? Dat was een lid van de Grand Jury, dat de wet overtrad door te spreken over zaken die binnen de Grand Jury moesten blijven. Volgens James Rosen, een erkende Watergate expert, schilderden Woodward en Bernstein Z in hun boek af “…“leads the reader to think some wise man of the Nixon administration, Z’s sage boss, was troubled by all the criminality there… it’s beyond misleading.”.
Deep Throat is een verzinsel van beide heren. Ed Gray de zoon van een voormalige FBI Director Patrick Gray III, gebruikte de notities van zijn vader om te bewijzen dat Mark Felt die beweerde Deep Throat te zijn, het publiek een rad voor de ogen had gedraaid. In zijn uitleg schreef hij “There is now convincing evidence that ‘Deep Throat’ was indeed a fabrication. Bob Woodward has provided it himself… ‘Deep Throat’ could not be the single individual Woodward always claimed him to be, but instead was a “composite fiction,” Ed Gray slaagde er wel in een van de andere bronnen die decennia door Woodward en Bernstein werd beschermd te identificeren en die te laten bekennen de betreffende bron te zijn geweest.
Behalve in “All President´s Man” heeft Woodward ook de inhoud van zijn boek “Wired” een biografie over John Belushi iets opgeleukt. “There were certainly things that he just got patently wrong He painted a portrait of John that was really inaccurate — certain stories in there that just weren’t true and never happened” was een veelzeggende reactie van Dan Aykroyd een intieme vriend van John. Ook zijn broer James heeft benadrukt zijn broer niet in het boek te hebben herkend. Het boek was volgens criticasters een journalistieke ramp.
In zijn boek “Veil” (2000) reed Bob opnieuw een scheve schaats door te beweren dat hij getuige was geweest van een dramatische bekentenis van de voormalige CIA Directeur William Casey op diens sterfbed. Bob beweerde dat Casey zijn hoofd van het kussen had opgetild en hem recht in de ogen kijkend, had bekend op de hoogte te zijn geweest van de Iran-Contra overeenkomst. Helaas kleeft een aantal onzorgvuldigheden aan die tekst. “ People close to Casey at the time said he couldn’t even speak, much less jerk his head up” was een van de kanttekeningen. De positie van het bed zoals Woodward die beschreef, kwam niet overeen met de realiteit en Casey´s dochter heeft verklaard dat die ontmoeting nooit heeft plaatsgevonden. Een veiligheidsofficier die mede verantwoordelijk was voor de 24/7 beveiliging van Casey betwist die ontmoeting: “Kevin Shipp, who served in Casey’s security detail at the hospital, wrote in 2010 that there were security guards at Casey’s door 24/7, and nobody got past without their approval. Woodward tried to get in, but he was turned away”. In hetzelfde boek beschreef Bob dat het herstel van Reagan na de aanslag op zijn leven in 1981 nogal moeizaam verliep. Hij beschreef dat Reagan instortte in zijn stoel, na ontslag uit het ziekenhuis moeite had om zich te concentreren en dagelijks niet langer dan een uur helder kon denken. De arts van Reagan, Daniel Ruge weersprak die beweringen in een interview met AP: “ his recovery was superb … I never saw anything like that [description in the book] … it’s certainly news to me and I was there all the time
In zijn boek “The Brethren: Inside the Supreme Court” (1979) beweerde Bob dat Rechter William J. Brennan Jr. in de zaak Moore v. Illinois tegen zijn persoonlijke oordeel had gestemd om Rechter Harry A. Blackman niet in de wielen te rijden. Maar de rechter had zich echter gerealiseerd dat hij een verkeerde stem had uitgebracht en die niet wilde herstellen om te vermijden dat Blackman´s stemgedrag bij abortus en obsceniteit zaken daardoor beinvloed zou worden. Bobs beschrijving van de werkelijkheid werd door o.m. Anthony Lewis in zijn boekrecensie veroordeeld. Die beoordeelde dat de aanklacht “leaves doubts not only about the authors’ understanding but about their scrupulousness.”.Lewis had alle 30 klerken benaderd die in 1971 bij de Supreme Court dienden en “Their verdict on the story told by Woodward and Armstrong was overwhelmingly negative. The prevailing tone of their comments was disbelief, verging on contempt. The clerks who had personally worked on the case or had any direct knowledge of it all flatly rejected the story”.
What is the point?
Bob Woodward drijft hoofdzakelijk op de roem die hij samen met Carl Bernstein vergaarde met het openbaren van het Watergate schandaal. Bradley de toenmalige chef redacteur van de Washington Post had in die dagen al zijn bedenkingen over bepaalde teksten in het boek “All the President´s Men” . Niet ten onrechte zou in de jaren na publicatie blijken. Ook had hij bedenkingen over Deep Throat en Z. Vooral de manier waarop Woodward zijn vele ontmoetingen met Deep Throat beschreef, knaagde aan Bradley. Hij drukte die twijfel als volgt uit:” There’s a residual fear in my soul that that isn’t quite straight”.
Net als Michael Wolff heeft Woodward de neiging de realiteit wat op te leuken, wat spannender te maken, om de verkoop van het boek te stimuleren en de inkomsten een opwaartse stimulans te geven. De voorbeelden bevestigen dat Bob Woodward net als Michael Wolff daarvan een ongewenste routine heeft gemaakt. Als zij met een boek komen waarin wordt afgerekend met een persoon die voortdurend wordt geconfronteerd met de scepsis van een deel van de samenleving, is juichen en applaudisseren ietwat prematuur. Vooral als wordt geschermd met informatie uit anonieme bronnen.
That is the Point.