In de politiek varieert de toonzetting naarmate de machtpositie der politici hen daartoe noopt. Hammoerabi was duidelijk naar zijn onrustige onderdanen met de mededeling “dat hij hun hoofden zou plukken als rozen”. Stalin had als motto “geen woorden maar daden”, Mao niet anders.
Afb: wikimedia
Maar oude (linkse) machtsstructuren brokkelen af, zoals nu zichtbaar wordt in Chicago, Boston en Philadelphia maar ook in Chemnitz, Dresden, Keulen en Berlijn. Onderlinge verwantschap tussen die fenomenen kan historisch leerzaam zijn, met name voor hen die nog in de veelbelovende beginfase verkeren van zo’n zelfde machtsstructuur die nog in ‘statu nascendi’ verkeert.
Zoals zoveel nefaste, extreem-linkse ontwikkelingen uit de USA overwaaien naar West-Europa – kijk naar de slaafse navolgers der Amerikaanse decadente liberalen in D’66 en GL – is het te hopen dat de momenteel inzettende afbrokkeling der extreem-linkse bolwerken in de Amerikaanse steden ook snel zal overwaaien naar de Randstad. Eeuwenlang hebben vakbonden en hun ‘enforcers’ (vrijwilligers) Amerikaanse verkiezingen gemanipuleerd, samen met dubieuze organisaties als ACORN (Association of Community Organisations for Reform Now), de in 2010 opgeheven extremistische partners van Obama. Dit was een op het Saul Alinsky concept georganiseerde, subversieve bende die met actieve medewerking van Obama een grote rol speelde bij het ontstaan van de financiële crisis van 2008 door banken af te persen en, naar algemeen bekend, bij het vervalsen van tienduizenden kiezerspassen ( o.a. van lang overleden kiezers) ten gunste van Obama.
Deze kliek hielp de Democraten om arme ‘inner-city’- generaties lang te manipuleren met het vooruitzicht van ‘gouden bergen’ die uiteraard nooit geleverd werden maar leidden tot de huidige vicieuze cirkel van werkeloosheid, criminaliteit, gebrek aan gezondheidszorg en onderwijs, bestuurlijke corruptie, etc. Zij hebben de Democraten daar jarenlang een ijzeren greep gegeven, onder meer door de lokale jeugd – voor zover die überhaupt nog naar school ging i.p.v. bendelid te worden – te verhinderen dat zij buiten de onveilige ‘inner-cities’ naar school gingen. Zo stonden hele generaties, noodgedwongen, aan dagelijkse communistische indoctrinatie bloot, hetgeen o.a. resulteerde in de opkomst van de Black Panthers en nu Obama’s vrienden van Black Lives, die er ook niet voor terugschrikken om hun leden aan te moedigen om politieagenten af te schieten. Deze moreel verrotte machine is de laatste jaren onder druk komen te staan.
Dit kwam deels door Trump’s economisch beleid dat de zwarte bevolking toonde dat er ook voor hen werk kon zijn, dat ook zij een wekelijkse ‘pay-check’ mee naar huis konden nemen en hun kinderen wèl naar scholen in veilige wijken konden sturen i.p.v. op 12 jarige leeftijd bendeleden te worden. Anderzijds kwam plots de huidige, extreme zwiep naar links van de Democraten door het monster dat zij zelf gebaard hebben onder leiding van Obama, de extremistische, zelfs communistische vleugel van minderjarige opgewonden standjes di e een volstrekt hersenloze en onbetaalbare agenda pousseren van ‘luilekkerland voor linkse mensjes’, gecombineerd met een intolerante, zelfs gewelddadige, opstelling met hun Antifa gespuis jegens iedere ‘andersdenkende’ waar Big Brother trots op zou zijn. Het ergste is dat een dinosaurus als Bernie Sanders daarbij vooraan staat, zij het met het gansje Alexandria Ocasio Cortez, die te dom is om voor de duvel te dansen maar, gelukkig, wèl bijdraagt aan het schisma in de Democratische partij.
Naast deze communistische impuls zijn de vele schandalen, corruptie en interne rot van deze organisaties de drijvende factor achter het failliet van de vele machtige Democratische politieke zetbazen, zoals nu de aankondiging van één der doorgeslagen linkse burgemeesters, Rahm Emanuel van Chicago, dat hij het bijltje erbij neergooit. Een ander voorbeeld is New York, dat één criminele bende was, gedomineerd door vakbonden en andere criminelen totdat de voormalige Democraat en nu Republikein Rudy Giuliani in 1983 burgemeester werd en de bezem erdoor haalde met een keihard beleid waarmee de verloederde, smerige en onveilige stad binnen de kortste keren enorm opknapte. Ook zijn competente opvolger, de steenrijke Democraat Bloomberg, voerde een streng zakelijk beleid waarvan de stad verder opbloeide, totdat de linkse kiezers hun collectieve verstand verloren en weer toegaven een het gelieg en bedrieg van de huidige communist en bewonderaar van Obama, Bill de Blasio, die binnen de kortste keren New York weer liet verloederen naar het huidige niveau. Het is illustratief om te zien hoe weldadig Giuliani’s motto werkte dat lijnrecht ingaat tegen de onzin die een Obama nog steeds dagelijks rondbazuint: Change is not a destination, just as hope is not a strategy.
De grote steden zijn nu bevrijd van corrupte dinosaurussen als de historische ‘Boss’ Tweed die New York City vanuit Tammany Hall ‘regeerde’, of James Michael Curley in Boston, of zelfs de beruchte en puur criminele Daley familie in Chicago, die deze steden generaties lang hebben gedomineerd
Vorige week versloeg in Boston, ‘city council member’ Ayanna Pressley ‘10-term Rep.’ Mike Capuano in de voorverkiezing van de Democratische primary. Capuano, 66, had de steun van de burgemeester van Boston Marty Walsh (Democraat) and de meeste prominente vakbonden die aan de touwtjes trokken, maar werd in vlammen afgeschoten. Er is iets aan de knikker in het linkse bolwerk!
Etnisch blanke stadsbevolking neemt verder af, minderheden groeien, het ‘baantjes-circuit’ is dramatisch ingezakt en het internet heeft het monopolie van de vakbonden ‘gekraakt’, gecombineerd met het fenomeen Trump. Enerzijds proberen de extreem linkse-liberalen te kapitaliseren op hun haat tegen Trump, anderzijds heeft diens beleid zichtbare verbeteringen gebracht in de ‘inner-cities’ en de vraag is welke generatie daarvan bij de komende tussentijdse verkiezingen het meeste blijk gaat geven: de activistische, professionele jonge werkelozen die gedoemd lijken om permanent alle boten te missen of diegenen die profiteren van Trump’s beleid en niet te vergeten hun ouders, die weer af en toe de straat op durven te gaan, hoewel nog steeds niet te vaak….
President Trump strijdt niet alleen tegen “the swamp” in Washington, maar het is navrant dat hij ook de lokale bevolkingen inspireert om tegen hun eigen “swamp” te knokken, ook al staan zij lijnrecht tegenover hem. De inhoudelijk krankzinnige en financieel volstrekt onhaalbare boodschap van ‘diversiteit en economische hervorming’ van “kip zonder kop” Ocasio Cortez en haar evenknie Pressley hebben dezelfde toonzetting als Trump’s boodschap, maar zij slaan aan bij een ander publiek en dat is in overvloed voor handen. Veel slachtoffers van 2008 staan open voor een goed verhaal en of zij in staat zijn om fake-news van een solide economische boodschap te onderscheiden is irrelevant, want zij zijn vaak zo opgejut tegen Trump door de linkse MSM propaganda machine dat zij q.q. tegen de persoon Trump stemmen, zonder dat de lokale aspecten die voor hen relevant zouden moeten zijn er veel toe doen. Slechts een wekelijkse “pay-check” spreekt voor zich!
Dat fenomeen van “le ton qui fait la musiqie” speelt ook in Nederland, waar ik uit eigen ervaring mag concluderen dat het schijnbaar oppervlakkige aspect daarvan wel degelijk zwaar meespeelt. Partijprogramma’s enerzijds en de man die daar achter staat anderzijds zijn de spreekwoordelijke lading en de bijbehorende vlag die lang niet altijd compatibel hoeven te zijn.
D’66 was het geesteskind van een niet onsympathieke fantast die, na een bezoek aan de USA, wist te melden ‘dat hij een droom had gehad…’ Jammer van zijn ticket destijds, want zijn blatante plagiaat op Martin Luther King is nu dankzij het internet aan de orde van de dag voor een andere fantast genaamd Yasser Feras die en passant ook nog “een beetje Obama” door zijn recept roert om jonge naïeve meisjes ( en jongens) te bedonderen met zijn communistische praat. Hoe het ook zij, de toonzetting van Van Mierlo was sympathiek en sloeg aan; D’66 was bedoeld om zichzelf op te heffen na de vervulling van ‘de droom’ van dromer van Mierlo, maar de lucratieve jobs op het pluche bleken tè lucratief om aan de collectieve neuzen der linkse cohorten voorbij te laten gaan, dus dan maar doorploeteren. Dit leidde tot een gestaag verval, totdat een nieuwe, ditmaal echter niet erg sympathieke, fantast zich meldde en wederom putte uit anderman’s receptenboek door op de “Social Justice Warrior“ toer te gaan. Dit sloeg aan onder ‘hoogopgeleide’ PvdA leden die inmiddels een das en een pak waren gaan dragen en zich niet meer konden encanailleren met hun originele kiezers, “het plebs”…
Het actuele, rammelende partijprogramma van D’66, geschreven door tientallen activisten van wie de ene alles nog beter weet dan alle anderen, is daarom dik geworden als een telefoonboek maar stelt niemand tevreden, het minst van al de vele linkse mensjes die “en comité” die inhoudsloze onzin in elkaar hebben geflanst. De al even inhoudsloze Pechtold is zwaar ’passé’, een modieus salon-socialistje dat jarenlang heeft kunnen parasiteren op het activistische SJW- concept van “verandering propageren als einddoel en valse hoop als zijn strategie”. Dat begint op te breken nu al die valse privé dissonanten door zijn inhoudsloze gebabbel beginnen te klinken en de jongere generatie van ‘witte’ SJW-ridders staat al klaar om de nog immer pedante Pechtold een mes in de rug te steken teneinde hun eigen ideologische leegheid aan de man te brengen.
Wie in feite ook best een strategisch toontje lager zou mogen zingen is Wilders; ondanks het feit dat zijn drastische, feitelijk correcte ‘A4 programma’ aanslaat bij zijn publiek dat hun problemen daarin herkent. Maar hij weet zijn electorale horizon al jaren niet substantieel te verbreden omdat potentiële kiezers vaak niet uit de PVV-kast durven te komen ten gevolge van zijn harde toonzetting die ervoor garant staat dat hij de juiste mensen niet zal krijgen waarmee hij op Haags- en landelijk niveau kan regeren. Hij zal zodoende nooit gaan regeren, maar wel degelijk een relevante rol kunnen spelen door te ‘gedogen’ samen met eventuele geestverwanten, als die eerlijk genoeg worden om te erkennen dat zijn positie jegens de Islam feitelijk correct is.
Tot slot een Thierry Baudet. Hij raakt inhoudelijk weliswaar -terecht – een goede snaar bij veel mensen die FvD een sterke groei zullen (blijven) garanderen maar er zijn ook velen die, desgevraagd, op onderdelen van zijn agenda het gloeiend met hem eens blijken te zijn, maar op voorhand afhaken door de ietwat narcistische persoon en diens idem presentatie. Baudet heeft de capaciteiten maar zijn ietwat overmoedige ego is riskant en stoot onnodig mensen af; hij heeft het potentieel om minister president te worden, maar dan graag van alle Nederlanders.
Kortom, de moraal van het historische verhaal is: Thierry en Geert, blijf je principes trouw maar vermijd de ronkende retoriek van een Trump, hoewel als verzachtende omstandigheid geldt dat die nu eenmaal midden in een ‘culture war’ zit en niet over zijn eigen karakter kan heenstappen.
In Nederland woedt die ‘culture war’ eveneens, maar blijf nederig zoals een Ronald Reagan dat zo voortreffelijk kon; dat wordt door onze burgerlijke kiezer in dank afgenomen.