MH-17 en de wortels van de Russische agressie

Recentelijk is het J.I.T. tot definitieve conclusies gekomen inzake de moord op 298 passagiers en bemanning van MH-17 inzake de Russische rol daarin en daarmee komt impliciet de vraag naar de wortels van de voortdurende Russische agressie die door veel ‘Rusland apologeten’ krampachtig gemitigeerd wordt.

De slachtoffers van de MH17 worden in konvooi van eer naar hun laatste rustplaats gebracht. Afb: wikimedia-commons

Prima natuurlijk om van mening te verschillen, maar niemand heeft het recht op zijn eigen setje feiten, vandaar dat ik die catalogiseer in mijn hier volgende visie op Rusland’s agressie jegens ‘de boze buitenwereld’.

Hoewel ik niets constructiefs in Poetin kan ontwaren, wil ik toch de these der Rusland-apologeten proberen te begrijpen, maar dan met objectieve feiten, d.w.z. dat niet à priori alle schuld voor de belabberde verhouding per se bij het westen ligt, dat Rusland echt niet heeft ‘vernederd’ door de expansie van de NATO. Dit vermeende ‘affront’ is kennelijk exponentieel verergerd door militaire actie in de Balkan, het aangaan van handelsbetrekkingen met voormalige Oostbloklanden en vooral het ontbreken van het nodige ‘respect’ aan Moskou, ook al gaat dit gladjes voorbij aan het feit dat de koude oorlog nooit vanzelf eindigde, maar dat de agressor Rusland die verloren heeft! Dit hoeft de Russen mijns inziens niet ingepeperd te worden, maar het doet mij denken aan de Maffia bazen die ook ‘respect’ verlangen, zelfs al moet dit met geweld worden afgedwongen.

Dit neomarxistische S.J.W.-scenario gaat ervan uit dat het westen beter af is met een tevreden knorrende Russische beer die gelukkig is met zichzelf omdat het westen zo aardig voor hem is, dan met een boze brombeer met een gekrenkt ego na een lange historie van permanent eigen falen: een naïeve assumptie zonder rechtvaardiging, zoals hierna blijkt. Dat valse ‘historische narratieve’ is kennelijk zo ingebakken geraakt bij westerse Rusland-apologeten dat het er niet meer toe doet wat Poetin verder nog ‘uitvreet’, terwijl Ronald Reagan, de architect van de westerse overwinning in de koude oorlog, een goede persoonlijke relatie met Gorbatsjov cultiveerde en juist volledig open stond voor faire onderhandelingen op voet van gelijkheid: dit belangrijke feit wordt bewust verdoezeld.

Om de draad weer op te pakken probeer ik, pro forma, ook Gorbatsjov’s subjectieve mening te begrijpen dat de annexatie van de Krim een gevolg was van het westerse ‘triomfalisme’, hoewel daartegenover het objectieve feit staat dat de NATO expliciet had besloten om de Oekraïne geen opening naar lidmaatschap te bieden tijdens de top van 2008 in Boekarest….. ‘Gorby’s mening’ versus hard feit, dus uw keuze.

Vorig jaar kwam Odd Arne Westad, een professor aan Harvard en auteur van een mammoet versie van zijn eigen historie van de koude oorlog, met de mesjokke beschuldiging aan de USA ‘dat Rusland niet in de warme westerse armen was ontvangen’ dankzij dat vermaledijde ‘triomfalisme’ terwijl de Russische dreiging al volledig verdwenen zou zijn na de val van de muur: een gratuite linkse mening, maar weer geen feit. Kortom, het lompe westen hield kennelijk geen rekening met de delicate Russische psyche door geen regionale veiligheidsorganisatie op te bouwen die ‘inclusief’ was naar Rusland, aldus de linkse ‘meningen’, bij gebreke van feiten. Maar als het op veiligheid en overleven aankomt tegenover een grote, nucleair bewapende boze en ongelikte beer, dan is het een ‘feit’ dat die niet bepaald voor NATO’s ‘inclusiviteit’ kwalificeert, tenzij je een volstrekte masochist bent.

Dat de Amerikanen, in hun soms naïeve idealisme, de neiging hebben om ‘the American way of life’ ongevraagd te verspreiden zal ik als eerste toegeven. Maar ‘feit’ is dat het totalitaire neomarxisme ons nu meer bedreigt dan ooit, dus ik ben geneigd eerder solidair te zijn met de idealistische USA die nu eenmaal onze normen en waarden deelt – en die ook nog eens op eigen kosten voor ons verdedigt omdat wij daar zelf te beroerd voor zijn – dan met een totalitaire, ongelikte beer die geen enkel respect heeft voor andermans privilege van volkenrechtelijke ‘soevereiniteit’.

Op het toppunt van de Sovjet macht tekende Moskou in 1975 het zogenaamde ‘Helsinki final act’, om o.a. ‘soevereine gelijkwaardigheid’ en de ‘onschendbaarheid der grenzen’ te respecteren, evenals de ‘territoriale integriteit der naties’, ‘niet-interventie in binnenlandse affaires’ en ‘vreedzame oplossing van geschillen’. Andere tranches van dit Helsinki akkoord besloegen ‘mensenrechten, vrijdom van emigratie en persvrijheid’, dus stuk voor stuk Russische nachtmerries, die zij desondanks ondertekenden in de hoop hun dominantie over centraal Europa te kunnen bestendigen. Hoewel de arrogante Russen deze tranche nooit respecteerden werd dit uiteindelijk een doorn in hun vlees, mede door de vele aanklachten in de wereldpers van gevluchte Russen die Moskou geen goed deden in de derde wereld.

In 1989 tekenden de malafide Kremlin-leiders de Brezjnev doctrine inzake interventie in Warschau pact landen i.g.v. ‘vijandige actie tegen het socialisme’ en tegelijk de ‘Sinatra-doctrine’ die Oostblok landen het recht gaf e.e.a. op hun eigen houtje aan te pakken, hetgeen uiteindelijk – hoewel geenszins Gorbatsjov‘s bedoeling – leidde tot de ontbinding der USSR. Het lijkt dat de boze beer veeleer zichzelf in de poot heeft geschoten en de pijn elders afreageert. Westerse interventie in de Balkan tegen ‘ethnic cleansing’ door Sovjet marionetten in Servië moest wel, contre coeur, door Moskou geaccepteerd worden omdat de Russen het al te druk hadden om ‘Chechnia’ uit te moorden en met de grond gelijk te maken. Dit ‘onrecht’ doet kennelijk ook nog steeds pijn bij de ‘die-hards’.

NATO heeft trouwens nooit beloofd om geen nieuwe leden te incorporeren, dus Oekraïners poging tot toenadering dient Poetin q.q. te respecteren als een actie van een soevereine staat. Slechts linkse westerse Rusland-apologeten met cowboy verhalen over ‘omsingeling van Rusland’ praten de annexatie van de Krim en de invasie van de Oekraïne goed. Eind vorig jaar werd het zelfs zo bont dat een stel extreem-linkse Democratische activisten aan de George Mason Universiteit in Washington, die zich de ‘National Security Archive’ noemden, een selectieve bloemlezing maakten uit officiële documentatie om daarmee de valse indruk te wekken dat westerse leiders de Russen gerustgesteld hadden dat NATO niet zou expanderen: Dit waren pure leugens, dus wederom kan ik niet vallen voor zo een pathetisch argument pro Rusland! Dat James Baker gezegd zou hebben ‘dat de NATO niet één inch verder oostwaarts zou komen’ is correct maar blijkt uit de documentatie specifiek op het voormalige Oost Duitsland te slaan, de rest van de satellietlanden waren toen allemaal nog onder de hak van de USSR. Kortom expansie van de NATO was niet aan de orde dus geen Rusland-apologeet kan dat met droge ogen beweren.

Dit soort linkse ideologische leugens spelen slechts in de marge, want waar het in essentie om gaat is mijn vraag: welk recht heeft Rusland om voor soevereine staten te beslissen of zij wel of niet lid worden van de NATO? De NATO liep niet met wervingsformuliertjes te leuren maar het is evident waarom de centraal- en Oost-Europese ex-satelliet staten zo dolgraag lid van de NATO wilden worden, net als de andere slachtoffers, de Baltische staten. De Russen voelden geen enkele gêne om in 1956 en 1968 Hongarije respectievelijk Tsjechoslowakije binnen te vallen en niet te vergeten Georgia in 2008 en Oekraïne 6 jaar later. Heb ik de Krim wellicht vergeten?

De daarmee gerelateerde principes van soevereiniteit in het Helsinki akkoord zijn in 1990 in het ‘Charter of Paris’ opgenomen voor een nieuw Europa, met instemming van de Sovjet Unie en na haar ontbinding haar rechtsopvolger, de Russische Federatie. In ’94 tekende Rusland het Budapest Memorandum met de Oekraïne, Engeland en de USA waarbij Kiev hun nucleaire voorraden aan de Russen gaf in ruil voor territoriale garanties. Ook dit akkoord is, net als alle andere daterend van na de koude oorlog, door de Russen met voeten getreden. Geen ‘mening’ mijnerzijds; een hard feit!

Gedurende de jaren ’90 tot ruim in de Poetin era hebben de USA en partners geprobeerd Rusland nader te betrekken bij het westen en gerust te stellen dat het westen geen agressie voor ogen had. De ‘NATO-Russia Founding Act’ van ’97 moest dat onderbouwen met troepenbeperkingen in centraal en oost Europa en vijf jaren later werd de ’NATO-Russia Council’ opgericht als vreedzaam forum voor ‘consultatie, consensus-building, samenwerking, gezamenlijke besluitvorming en actie’, waarin de NATO leden en Rusland als gelijkwaardige partners acteerden. Dus geen vernedering; hard feit! In het begin van het conflict in Afghanistan was er samenwerking tussen de Russen en de NATO, tot de Russen de stop eruit trokken en voorts werd Rusland, als blijk van goodwill bij de G7 gehaald, die toen G8 werd, totdat Rusland de Krim annexeerde en weer uit G8 en W.T.O. werd gezet. Zo kom je natuurlijk nooit van je minderwaardigheidscomplex af…

Tot zover zie ik geen boos opzet van het westen, maar alleen maar Russische list en bedrog, waarna het Russische revanchisme en revisionisme de zaak finaal helling af stuurde. In 2007 leverde Poetin bij de München Security Conference een schokkende anti-Amerikaanse tirade, kort daarna gevolgd door een enorme cyber-aanval op Estland en een jaar later kwam de invasie van Georgië, hetgeen ik wederom moeilijk als westerse ‘vernedering van Rusland’ kan zien. De Franse auteur Michel Gurfunkiel heeft Poetin’s vier strategische doelstellingen samengevat: hereniging van alle Russisch sprekenden in één natiestaat, de herbevestiging van Rusland als “the first among equals in the “Eurasian community,” het verzwakken van Europa en NATO en het herstel van Rusland als een wereldmacht.

Laten al deze doelstellingen nu flagrant in strijd zijn met letterlijk alle afspraken uit de koude oorlog en daarna! Poetin’s ‘Eurasianisme’ is een filosofie met fascistische en mystieke ondertonen en de ‘Euraziatische Unie’ als een directe concurrent van de EU geeft duidelijk aan dat samenwerking het laatste is dat hij beoogt. Ook hier kunnen de Rusland-apologeten geen mens overtuigen.

NATO’s ontzegging van lidmaatschap aan de Oekraïne en Georgië diende slechts om het Russische minderwaardigheidscomplex te ontzien want kan nu eenmaal niet als ‘triomfalisme’ gezien worden, dus dat deze toegeeflijke houding een excuus voor Rusland zou kunnen zijn voor de invasie van de Oekraïne is een gotspe, terwijl sommigen zeggen dat het aanbod van de EU aan de Oekraïne in 2013 voor een handels- en hulpprogramma de aanleiding was voor die invasie. Ook die ‘die-hard’ apologeten proberen onder de tafel te moffelen dat Poetin al in 2004 gezegd had dat ‘als de Oekraïne lid wil worden van de EU en daar welkom is, kunnen wij dat slechts toejuichen’ (sic!). Tien jaren later viel hij gewapenderhand binnen voor precies datgene dat hij had aangemoedigd: in conclusie dus een zeer inconsistent mannetje!

Feit is dat wij vandaag de dag zijn opgescheept met een kinderlijke Russische psyche die zich laat omschrijven als: ‘niemand houdt van ons, wat is er toch fout met de mensheid?’ waarin zij te kwader trouw gesteund worden door westerse neomarxisten. Het vrije westen heeft te lang gevochten tegen de kampioenen van ‘het recht van de sterkste’ om nog enige aandacht te schenken aan de leugens der Rusland-apologeten, dan kunnen wij net zo goed de autosleutels aan een dronkenman geven.