Ik wist nauwelijks wat een ‘hashtag’ is, maar kwam daarachter toen ik in de N.Z.Z. van vanmorgen de volgende redelijke propositie tegen kwam: « #Men are trash ».
Social Justice Warrior…. Afb: Youtube. https://www.youtube.com/watch?v=7mF_az89BzY
Dit pareltje van ‘netfeminisme’ is het hoogtepunt waar Duitse feministen inmiddels zijn beland in hun verknipte strijd voor ‘vrouwenrechten’. Haat, diepe haat, die uiteraard niets te maken heeft met ‘vrouwenrechten’ zit hierachter, een niveau van hysterie die slechts ingegeven wordt door een volledig doorgeslagen SJW-ideologie die deze ‘testosteronbommen’ zelf ook niet kunnen verklaren, maar het zal iets van doen hebben met maatschappelijke structuren.
Eeuwenlang heeft de maatschappij baat gehad bij het feminisme, maar de hedendaagse hysterische SJW-trollen hebben niet eens voldoende historisch besef om zich dat te realiseren in hun destructieve drang per se. Net als de effectenbeurs of het huwelijk onvermijdelijk hoogte- en dieptepunten kent is het feminisme omgeslagen in een zinderende, haatvolle travestie van zichzelf, die zich bij gebrek aan iedere vorm van elementaire intelligentie richt tegen de andere helft van de mensheid – hetgeen in principe een existentiële crisis zou kunnen provoceren.
Dit doet mij denken aan een film uit lang vervlogen tijden, waarin twee zwaar opgemaakte ‘Las Vegas hookers’ zich staan te vervelen en de een tegen de ander zegt: “Men, I hate them. If they wouldn’t have dicks, I’d kill them all!” Voornoemd netfeminisme overtreft zichzelf door deze simpele existentiële waarheid uit het oog te verliezen, samen met hun originele doelstellingen: wij zij tot elkaar veroordeeld. Kortom, waar wij ook kijken, het door Trotski geïnspireerde salonsocialisme slaat toe, nu weer met dit briljante hoogtepunt der vrouwelijke intelligentie: ‘#Men are trash’. Er zit best wat in, maar over het algemeen kan ik het best vinden met mijn vrouw en dochter, die mij gelukkig ook geen onaardige kerel vinden, dus uitzonderingen lijken mogelijk; het kan wellicht ook aan het weer liggen. Desondanks hoor ik in gedachten al de onheilspellende tonen van Richard Wagners ‘Rit der Walküren’ (https://www.youtube.com/watch?v=P73Z6291Pt8) aanzwellen en kijk ik even over mijn schouder bij de wandeling met mijn (vrouwelijke) hond die nog steeds vriendelijk tegen mij kwispelt.
Sinds dinsdag staat het Duitse internet in brand dankzij opgewonden ‘dames’, die stellig pretenderen te weten ‘dass Männer Arschlöcher sind’ en dat dit een structureel probleem zou zijn. De uitleg ontbreekt natuurlijk, maar het moet ongetwijfeld goed aanvoelen.
Ook is er een groep die stelt – heel ontroerend – dat mannen geen afval zijn en de derde groep doet aan een stukje dialectiek: ‘de scherpe reacties van mannen zijn ongetwijfeld het bewijs dat deze these volledig waar is’. De Nobelprijswinnares Doris Lessing, inmiddels al overleden, was één der eerste feministen die dat deel der feministen dat zich aan ongebreidelde mannenhaat overgaf, kenschetste als vulgair en voegde daaraan toe dat ‘de domste en meest onopgevoede vrouw de vriendelijkste, zachtaardigste en intelligentste man om haar pink kan wikkelen en niemand protesteert’.
Niet alleen in Duitsland bestaat een verbazingwekkende tolerantie voor boze schrijfsters, die hun mannenhaat vermommen als feminisme, de Engelse Suzanne Moore schreef in 2016 in ‘The new statesman‘ dat zij lange tijd gedacht had dat zij niet alle mannen haatte, maar na een lange psychotherapie wist zij toch zeker dat zij alle mannen haatte…’ Dat was nog eens goed besteed geld!
Suzanna Walters, professor sociologie (u weet wel, die strikt rationele quasi-wetenschap), stelde twee maanden geleden in de ’Washington Post’ de diepzinnige vraag ‘waarom zouden wij mannen niet haten’? Wij hebben het volste recht jullie te haten! Uiteraard!
Haar recht van vrije meningsuiting is voor mij onaantastbaar en geeft mij een blijde glimlach en een warm gevoel van binnen, dus waarom niet? Alle 39 ondertekenaars van de Amerikaanse grondwet schreven dit recht van vrije meningsuiting hoog in het vaandel, maar het zijn dit soort SJW-trollen die zo fanatiek aan de stoelpoten daarvan zagen.
Computers zijn genderneutraal en geduldig, dus daar kun je al je wijsheid en boosheid kwijt, maar de levenswijsheid van beide voornoemde ‘hookers’ in las Vegas is mij een stuk dierbaarder.