Met de leus “Italianen eerst” gingen Italiaanse eurosceptische partijen dit jaar de verkiezingen in en vooral in het zuiden van Italië sloeg die kreet aan. Niet verrassend, als men beseft hoe groot de kansarme vooruitzichten van de Zuid-Italiaanse burger zijn.
Oorspronkelijke afbeelding: Pixabay
Naast de slechte economie en het gebrek aan daadkracht van Rome en Brussel is de tsunami aan losgeslagen Noord- Afrikanen voor meer dan 50% van het Italiaanse electoraat een belangrijke reden geweest zich af te keren van het hooghartige geneuzel uit Brussel en hun lakeien in Rome. Kansloze migranten die door NGO´s aan de rand van de Libische 12-mijlszone worden opgehaald en vervolgens in havens van Italië worden gedumpt. Een overtocht op bestelling. Veilig met een prijskaartje.
Uit diepgaande onderzoeken van de samenstelling van de immigrantenpopulatie in Italië blijkt dat slechts zeven op de honderd asielzoekers een redelijke kans op een verblijf op het Italische schiereiland hebben. De rest kan men scharen onder de categorie gelukszoeker of onruststoker. Hoewel die 93% geen recht op verblijf op het Europese continent heeft, kunnen ze toch op kosten van de samenleving, maanden of zelfs jaren blijven zitten. De beweging #WeAreHere, een groep illegalen die driftig allerlei panden in Amsterdam en Amstelveen konden en mochten kraken, bevestigt in Nederland die stelling. Na jaren ellende uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten te moeten accepteren, is voor de Italiaanse burger de maat vol.
De heen-en-weer op de Middellandse Zee
Op de Middellandse Zee hebben schepen van hulpverleningsorganisaties in de achterliggende periode, zoals ze het zelf noemen, veel asielzoekers gered en die schepen voeren heen en weer van Libische naar Italiaanse wateren. Een neutrale waarnemer zou de term overstappen gebruiken. Sinds jaren wordt het begrip heen-en-weer geplakt op het migrantentoerisme op de Middellandse Zee, is feitelijk niet van toepassing op de migrantenstromen over de Middellandse Zee en roept daardoor een scheef beeld op. Die migranten gaan niet meer terug naar het land van herkomst. Die willen graag zonder enige verplichtingen in Europa blijven om geld uit de staatsruiven te graaien en een deel weer terug te sturen naar arme familieleden die om hen moverende redenen de reis even moeten uitstellen. Men kan die geldstroom beschouwen als een parallelle uitvoering van ontwikkelingshulp. Dat het niet om kleine bedragen gaat, heeft een Duits onderzoek uitgewezen: ‘asielzoekers’ die op voltooiïng van hun aanvraag wachtten, stuurden of brachten persoonlijk vorig jaar ruim € 14 miljard naar de oorspronkelijke “zeer onveilige” herkomstlanden. Ongelooflijk.
NGO’s vormen een essentieel onderdeel van een diepgaand verkeerd systeem, dat de toegangsdeur tot Europa biedt aan mensenhandelaars die scrupuleloze criminelen zijn[2]. De Waterman, één van de NGO-schepen die zich bezighouden met die duistere mensensmokkelpraktijken en o.m. gesponsord wordt door Artsen Zonder Grenzen, bracht 629 migranten naar Valencia tijdens een cruise, opgevrolijkt door muziek en dans. Na het dumpen van die uit zee gehaalde mensen, keerde het schip terug om in de buurt van de Libische kust te navigeren, wachtend op de volgende lading rubberboten die door de mensenhandelarenmaffia werd gestuurd. Dat noemen hulpverleningsorganisaties redden.
Asielzoekers niet het enige Italiaanse probleem
Asielzoekers vormen slechts een van de problemen die de regering-Conte heeft geërfd van vorige regeringen. Een ander probleem is de huidige belabberde economie als gevolg van een zevenjarig beleid van bezuinigingen en belastingverhogingen. Voormalige regeringen volgden blindelings de aanbevelingen van de Trojka (EU Commissie, ECB, IMF) in de hoop economische groei te bereiken en de enorme overheidsschuld van het land te verminderen. In 2011 bestond deze laatste uit 1900 miljard € (120% schuld/bnp) en in maart 2018 overschreed de overheidsschuld 2300 miljard € (132% schuld/bnp). Het bezuinigingsbeleid bleek door verkeerde adviezen en slechte uitvoering volledig te zijn mislukt. Waar hebben we dat meer gehoord. Griekenland misschien?
Door de krimpende economie, globalisering en politiek wanbeheer verdwenen banen, groeide de armoede en intensiveerde de onrust. Soevereiniteit werd weggegeven aan Brussel en de Italiaanse burger vroeg zich af of de regering met ons volk Italianen of buitenlanders bedoelde. Meer dan 5 miljoen inwoners[3] proberen te overleven in absolute armoedeomstandigheden. Dat betekent geen fatsoenlijk voedsel, onvoldoende huisvesting, slechte kleding, ontoegankelijke communicatie en transport, onbetaalbaar onderwijs en gezondheidszorg. De meesten wonen onder Midden-Oosterse en Noord-Afrikaanse toestanden.
Politieke verschuiving
Partito Democratico, de moderne opvolger van de Italiaanse Communistische Partij, heeft kosten noch moeite gespaard om het electoraat van zich te vervreemden. Die pro-EU-vertegenwoordigers waren meer geïnteresseerd in mensenrechtenkwesties, gendergelijkheid, gay pride, liberalisering van drugs en immigratie dan in de zorgen van de doorsnee Italiaan/Italiaanse. Onderwerpen die niet echt de economie tot grotere hoogten stimuleren. In tegenstelling tot de Partito Democratico maakte de doorsnee Italiaanse burger zich druk om werkloosheid, veiligheid, stedelijk verval, belastingdruk en de toekomst van hun kinderen. Die zorgen wierpen maanden voor de verkiezingen hun sombere schaduwen vooruit en het werd toen al duidelijk dat een naderende politieke verschuiving in Italië op komst was. Een populistische uitbarsting was onvermijdbaar. En die kwam.
De Italiaanse verkiezingen op 4 maart veroorzaakten zoals de Amerikanen dat zo plastisch kunnen uitdrukken: een landslide. Een aardverschuiving die vermoedelijk de politieke pijlers weggeslagen heeft waarop de basis van de Seconda Repubblica rust. Italië werd op een mistige regenachtige dag wakker en ontdekte dat het zuiden zich had afgescheiden van Noord- en Midden-Italië. Renzi’s Partito Democratico verloor. Opvallend en pijnlijk. De erfgenamen van de voormalige Italiaanse Communistische Partij verloren zelfs in hun traditionele vestingen, Emilia Romagna, Toscane en Umbrië en krompen ineen tot enkele diehard enclaves. In het gebied ten zuiden van Rome was de Vijfsterrenbeweging (M5S) met 32% van de algemene stemmen succesvol. Op bepaalde plaatsen piekte de partij zelfs tot 40%. De sociaaldemocratische partij betaalde een hoge prijs voor zeven jaar wanbeleid en flagrante leugens om eigen onvermogen te verhullen bij het terugdraaien van het sociale, economische en culturele verval van Italië. Het ergste scenario waarvoor Juncker vreesde is niet gebeurd, maar meer dan 50% van de stemmen gaf uitdrukking aan een uitgesproken anti-establishmentgevoel.
Gezien hun erbarmelijke toekomstbeeld lieten de kiezers van het zuiden zich overhalen door beloftes van gegarandeerd minimuminkomen en/of lieten zich sturen door traditionele stemmenhandel-praktijken. De toezegging van publiek geld aan werklozen in een chronisch werkloze regio is een dubieuze praktijk. Het ontmoedigt economische ontwikkeling; is op de lange termijn financieel onhoudbaar; is ethisch schadelijk, omdat het een slecht imago oplevert; stimuleert een slechte vorm van subsidieafhankelijkheid en vergroot de macht van de voornoemde illegale syndicaten. Ofschoon dat onderwerp grotendeels taboe is bij de Italiaanse MSM, kan niemand ontkennen dat maffiabewegingen als Camorra, Sacra Corona en Ndrangheta er in geslaagd zijn om het stemvee in de door hen gewenste richting te duwen.
Blik op de nabije toekomst
De zogenaamde populistische golf uit Amerika en Visegrad-landen[4] rolt door een Italië, dat geen overheid meer wil die zich onderwerpt aan Merkel, Juncker en Macron. Salvini zegt dat de euro een verkeerde valuta is die vanzelf ten onder zal gaan. Hij beschouwt het als een vermomde D-mark, bedoeld om de Duitse economie te versterken. Hij wil zijn eigen staat, zijn bevolking beschermen tegen de hebzucht van de markt, excessen van globalisering en linkse onrust. Hij maakt zich hard voor betere regulering van immigratie; verlaging van belastingen en herstel cq behoud van de Italiaanse cultuur, waarden en identiteit.
Salvini vindt dat de EU zijn houding tegenover Italië moet veranderen en werpt zich op als verdediger van de christelijke Italiaanse wortels. Hij bekritiseert de snelle verspreiding van de islam in Italië die is gekoppeld aan het vluchtelingenbeleid van linkse regeringen en de kerk van Jorge Bergoglio[5]. Gevraagd naar artikel 19 van de Italiaanse grondwet, dat vrijheid van godsdienst mogelijk maakt, antwoordt Salvini dat hij geen problemen heeft met het boeddhisme, hindoeïsme of judaïsme. Volgens hem is dat artikel echter niet van toepassing op de islam. In zijn optiek is de islam een ideologie en een systeem van wetten vol met principes die onverenigbaar zijn met de Italiaanse grondwet en westerse waarden.
‘Eigen volk eerst’ echoot door de Brusselse beemden
Onlangs vertaalde Leo Dorrestijn in puntige teksten wat er op migratiegebied in Europa loos is[6]. Met die door Leo Dorrestijn beschreven migratierealiteit wordt de Italiaanse burger al jaren geconfronteerd en een voor Italië voordelige en positieve Europese oplossing wordt door incompetente, pamperende en wegkijkende Brusselse en Italiaanse politici onder aansturing van Merkel en Macron voortdurend vooruitgeschoven. Twee politici die zich als de leiders van het vrije en welvarende Europa wensen te profileren, maar de eigen bevolking confronteren met de negatieve effecten van het pamperen van moslims. Twee politici die anderen voortdurend de maat nemen en door de spill over effecten van hun open deur-migrantenbeleid chaos, onvrede en onveiligheid creëren.
Salvini heeft er terecht genoeg van. Onlangs bulderde hij in Brussel “Prima gli Italiani” en sloeg met de vuist op tafel. Eigen volk eerst en de Visegrad-landen en Oostenrijk schaarden zich aan zijn zijde. De populistische vuist groeit en wellicht zal het niet lang meer duren of die vuist slaat de traditionele arrogante Europese leiders met een klap knock-out. Voorshands hoor ik onze briljante politici onder aanvoering van mevrouw Kaag[7] nog niet Prima gli Ollandesi door de gangen van het EU-gebouw roepen. Uit die hoek hoeft Salvini geen steun te verwachten.
————————————————
[1] Informatie o.m. onttrokken uit de artikelen van 8 maart en 3 juli van Eric Jan Kamp, eigenaar van lindecentecritico.blogspot.it met Maria Clelica Mollica, op opiniez.com
[2] Carmelo Zuccaro, hoofdaanklager Catania.
[3] 32% van hen zijn asielzoekers.
[4] Genoemd naar een bijeenkomst van de koningen van Bohemen, Hongarije en Polen in de Hongaarse stad Visegrad. De groep bestaat uit de Midden-Europese landen Polen, Slowakije, Tsjechië en Hongarije.
[5] Paus Franciscus.
[6] Maritieme grensbewaking fungeert in de praktijk als een veerdienst; hulpverleners zijn in de praktijk politieke activisten en mensensmokkelaars; meer dan 90% van de migranten heeft in Europa niets te zoeken, het zijn economische gelukszoekers; het merendeel van de zogenaamde drenkelingen die van een verdrinkingsdood gered moet worden, zit gewoon in wrakke in China gemaakte bootjes te wachten tot ze door ‘reddingsschepen’ worden opgepikt. Uitzetten is vooral niet uitzetten. Hulpverleningsorganisaties en linkse bewegingen vinden opvangkampen ongeschikt voor kinderen en gaan er bewust aan voorbij dat kinderen al jaren in open UN-kampen verblijven en daar ontvoerd, misbruikt en geïndoctrineerd worden.
[7] Een minister of staatssecretaris die het goede voorheeft met de islam en migranten. In de Telegraaf van 5 juli kan ze lezen welke goede dingen ze brengt voor de vrouwen in Iran. Masih Alinejad verwijt haar door een hoofddoek te dragen bij haar bezoek aan Teheran de vrouwen in Iran te laten vallen als een baksteen en de onderdrukking van de Iraanse vrouw te versterken. Alinejad is wereldberoemd geworden om haar internet campagne My Stealthy Freedom waarin gestreden wordt tegen het dragen van hoofddoeken in Iran. Feministen die in het westen de mond vol hebben van vrouwenrechten, houden zich muisstil wat de onderdrukking van de Iraanse vrouw gesymboliseerd door de hoofddoek betreft.