De rechtbank Midden-Nederland heeft de verdachte van de moord op Anne Faber veroordeeld tot 28 jaar gevangenisstraf met tbs met dwangverpleging. Volgens Saskia Belleman, die de behandeling van de zaak namens de Telegraaf volgde, kwam de rechter niet tot de uitspraak van levenslang, omdat dan “het risico bestaat dat Michael P. zonder behandeling terugkomt in de maatschappij”.
Afb: pixabay
Dat is even knipperen met de ogen. Levenslang krijgen en dan ‘zonder behandeling terug kunnen komen in de maatschappij’ terwijl een gezond mens het idee heeft bij levenslang, dat je dan levenslang van die gast af bent. Niet in Nederland. Michael P. heeft, nadat hij zijn slachtoffer met zijn bromfiets had aangereden, haar verkracht, ontvoerd en daarna vermoord. Daarna heeft hij het lichaam van de jonge vrouw begraven, een dag later weer opgegraven en het stoffelijk overschot vervoerd naar Zeewolde, de sporen uitgewist en opnieuw begraven. Omdat bij zijn aanhouding werd gedreigd met geweld en ook daadwerkelijk werd toegepast door de politie, vroeg de advocaat namens P. om strafvermindering.
Van strafvermindering kwam het uiteindelijk dus toch in dit idiote land met de meest krankzinnige rechtspraakpraktijk die men zich voor kan stellen. Deze Michael P. had natuurlijk helemaal nooit meer terug moeten keren in deze maatschappij. Hij pleegde de moord namelijk op een moment dat hij een gedeelte van zijn vorige straf nog moest uitzitten. Ook al zo iets: wat doet een bajesklant op een bromfiets ’s avonds in Soesterberg? Die gast had al lang in zijn cel moeten liggen slapen, maar kennelijk sliep de leiding van het ‘zorginstituut’ waar ze deze verkrachter (en ook moordenaar) wel eens even zouden ombouwen tot een modelburger.
Anne Faber komt nooit meer terug, Michael P. komt wel terug. Dat wringt.