China’s onzichtbare marxistische tirannie

Op 22.06 en 6.07 jl. schreef ik over ‘De Nieuwe Zijderoute’ en ‘De Wachters van de Nieuwe Zijderoute’. In mijn slotalinea van het laatste artikel concludeerde ik dat Xi Jinping en China levensgevaarlijk zijn.

Afb: flickr.com

Navrant is echter dat de botte Chinese tirannie totaal aan dat deel der mensheid ontgaat dat met Franske, de Brusselse dorpsgek, over tirannie in Polen lamenteert en met de leninist Barack Obama over bewaking van de grens in Texas loopt te jammeren. Dit zijn lieden die ’s morgens, al voor hun eerste kop koffie, uit gewoonte bedenken waarover zij vandaag weer eens boos zullen worden, maar  Xi Jinping en zijn hondsbrutale China verschijnen nooit en te nimmer op hun radarscherm. Het gezegde dat je alleen met een dief een dief kunt vangen gaat niet op. Hun definitie van tirannie is zo krom dat zij zich niet kunnen voorstellen dat zij zelf niet tiranniek zouden zijn, laat staan dat zij dat in China herkennen. Navrant dat juist in deze tijden van overspannen drukte over vermeende,  kruipende tirannie van Donald Trump en Victor Orban de beschuldigende linkse vingertjes nooit wijzen naar China, terwijl het monsterlijke totalitarisme Xi’s levensdoel is…

Xi Jinping is een handig baasje, want in de handelsoorlog, die door allerlei anti-Trump-klanten wordt aangegrepen om hem te attaqueren, vergeten zij graag dat China een saldo van $ 507 miljard heeft geïncasseerd door zelf hoge tariefmuren op te werpen, maar ondertussen de zakken te vullen met export naar de USA en vervolgens het astronomische saldo te benutten om investeringen te maken in politieke, economische en militaire expansie. Ook kan Xi uiteindelijk nog steeds profiteren van Trumps tarievenoorlog, maar dan op een andere manier, waarop ik hierna terugkom. Eerst wil ik de bully Xi Jinping wat beter in beeld brengen.

Afb: Flickr.

In de jaren ’90 en begin van deze eeuw schoot het sprookje wortel onder pers en bedrijfsleven dat China zo ontzettend veel hervormde en eigenlijk niet meer communistisch was, in feite een westerse bondgenoot zou zijn. Daarop volgde de integratie van de westerse economie in het Chinese bedrijfsleven en werd de relatie zozeer ‘genormaliseerd’ dat kritiek vandaag de dag niet meer mogelijk is zonder repercussie.

Canada’s Globe and Mail heeft recentelijk een bericht gepubliceerd over de beestachtige stalinistische vervolging van de Oeigoeren, de moslimminderheid in het verre Xinjiang, in het uiterste westen. Er zijn honderdduizenden Oeigoeren gearresteerd voor geforceerde communistische indoctrinatie en de Globe gaf een verslag van één van de slachtoffers, een vrouw die tot dagelijkse zittingen van ‘zelfkritiek’ werd gedwongen en honderden keren moest herhalen dat haar ziel geïnfecteerd was met een ernstige ziekte, dat er geen God is en zij daar ook niet in gelooft, maar wèl in de Communistische Partij. Daarnaast werd zij dagelijks gedwongen te vertellen dat zij een verraadster was, een separatist en een terrorist met honderden keren hetzelfde mantra: ’Ik ben zo verblind dat ik de grootsheid van de wetten van ons land niet zie. Ik ben zo stom dat ik onze president Xi Jinping niet dankbaar ben’.

Gevangenen worden zo, onder minimale levensomstandigheden, aan dagelijkse brainwashing onderworpen, terwijl zij lange dagen aan onmenselijke lichamelijke arbeid blootstaan met keiharde straffen voor de minste ongehoorzaamheid of een regime van drugs om hen mores te leren. Alle uiterlijke kenmerken der Oeigoeren worden geëlimineerd. Vrouwen moeten hun haar millimeteren of worden kaalgeschoren en de eigen taal is verboden. Vierentwintig uur per etmaal mogen zij in hun vrije momenten slechts reciteren: ‘Kapitalisme is slecht, fout en heeft gefaald. Socialisme met Chinese karakteristieken is superieur’. Logisch dat mensen breken!

De Sovjet-Unie viel drie decennia geleden uiteen, maar Beijing gelooft vast in totalitarisme als de enige werkbare filosofie waarmee de staat het individu verplettert en zijn leven volledig controleert; dit is het onmenselijke schrikbeeld van Big Brother, maar de wereld sluit de ogen.

Xi is hierin keihard, veel harder dan zijn voorgangers, zoals in 2013 zonneklaar werd toen hij zeven ‘sinistere’ ideeën bekendmaakte die hij coûte que coûte de kop wil indrukken, in feite alles wat wij westerlingen accepteren als grondslagen van onze vrijheid: universele filosofie, constitutionele democratie, onafhankelijke pers, een vrije burgerlijke maatschappij, vrije markten en, tot slot, godsdienstvrijheid. Elk van deze vrijheden moesten onderworpen worden aan een campagne van onderdrukking en vernietiging en Xi zit hier achterheen als geen van zijn voorgangers, met het Orwelliaanse verbieden van hele vocabulaires aan de pers tot het afbreken van kerken.

Dit alles is moeilijk te verteren in een land vol torenhoge wolkenkrabbers, hoge snelheidstreinen en flatscreen-tv’s, maar kennelijk vormt dit een deel van de aantrekkingskracht voor het buitenland. Door schade en schande wijs geworden zien sommigen van onze politici, mondjesmaat, het gevaar van het Russische totalitarisme en de islam, maar China verschijnt niet op hun radarscherm terwijl dat land een veel grotere bedreiging vormt voor onze vrijheid dan het vermaledijde ‘westerse populisme’ zoals socialisten in Brussel ons willen doen geloven. Integendeel, zoals de Rusland-apologeten dankzij linkse brainwashing in groten getale hun werk doen, heeft ook China een enorme westelijke fanclub opgebouwd die specialiseert in desinformatie.

Ook de invloed die Xi uit de huidige tarievenoorlog opbouwt mag niet onderschat worden.

De hele wereld profiteert van de USA, of het nu economisch is – met ongebreidelde export naar een land dat niet of nauwelijks importheffingen kent en zo, langzaam doodbloedt, niet alleen ten gunste van buitenlandse staal- en autoproducenten, maar dat met name aanvankelijk de Japanse en nu de Chinese industrie op de been heeft geholpen en overeind houdt. Daarnaast is er de militaire macht die, in de NATO geconcentreerd, het parasitaire West-Europa beschermt tot Trump zegt dat iedereen nu eens gaat meebetalen. Zodra Trump rekening en verantwoording vraagt is hij de boeman en staan profiteurs als Merkel vooraan met het vingertje terwijl Duitsland net 1% van het BNP aan defensie uitgeeft tegen de USA 4% om o.a. Duitsland te beschermen. Miljoenen criticasters staan, uit gewoonte, naar de USA te wijzen terwijl wij in feite onze vrijheid en economische groei min of meer gegarandeerd zien door de USA die daar zelf uiteraard ook goed van profiteren.

Dat alles gooit Trump nu overboord en Xi is er als de kippen bij om te profiteren: twee weken geleden werd in Tokyo RCEP opgericht. Dit ‘Regional Comprehensive Economic Partnership’ omvat  Japan, zuid Korea, Australië, India en China, maar niet de United States. RCEP gaat een derde van de wereldhandel bestrijken en ongeveer de helft van de wereldbevolking! China’s economie is al groter dan die van de overige RCEP-leden bij elkaar, dus hun invloed wordt enorm en dit moet dus een exclusieve Aziatische‘ free trade’-organisatie worden als een reactie op Trumps protectionisme, waardoor momenteel iedereen elkaar om de oren slaat met maatregelen omdat hij niet langer accepteert dat de wereld de USA ‘leegzuigt’. Een waar dilemma!

Trumps vertrek uit TPP heeft al een bescheiden verlaging gerealiseerd van belemmeringen die door ‘partners’ werden opgeworpen, zoals de subversieve maar strategisch irrelevante Canadese heffingen op melkproducten van liefst 275%, maar de grote winst was van geopolitieke aard omdat China hier geen lid was en de USA nu al hun invloed ‘overboord gooiden’. In plaats van China middels TPP te kunnen controleren werd China controlerend in de RCEP.

Wat kan Trump doen om China’s gestage opkomst op het wereldtoneel in goede banen te leiden, d.w.z. de agressieve rol van de bully op het wereldtoneel te mitigeren? Het land heeft door de pure cijfers van economie en bevolking het potentieel om leidend te worden, maar het lijkt mij beter om het als  een partner dan tegenstrever te hebben; wie wil zo’n leider? Duitsland en Japan zijn voorbeelden van landen die (te) snel groeiden en door hun aspiraties wereldoorlogen veroorzaakten. Dat de USA na die oorlogen geen herstelbetalingen eisten maar hielp bij de wederopbouw heeft op overduidelijke wijze positief uitgepakt.

Nixon was de eerste die de deur opende voor China, waardoor de USA in een goede uitgangspositie kwamen in de koude oorlog ten koste van de Sovjet-Unie, waarna China eerder naar het kapitalisme leek te tenderen als concurrent dan als een soort van Noord-Koreaanse vijand.

In 2001 hielp de USA de Chinezen om lid te worden van de World Trade Organization (WTO), waarna investeringen mogelijk werden voor buitenlandse bedrijven en de dienstensector opengesteld werd, maar enige vorm van rechtszekerheid ontbreekt – net als in Poetin’s onbetrouwbare en corrupte Rusland – en de Chinese mentaliteit is, getuige alle cyberdiefstal waar ik al eerder over schreef en de terreur tegen buitenlandse bedrijven die een relatie met Taiwan onderhouden, volstrekt crimineel.

Weliswaar heeft China WTO-regels geaccepteerd: geschillen voor de WTO met andere leden werden in hun voordeel beslist en China gaf toe, maar hoe lang duurt dat? Het permanente Hof van Arbitrage heeft ook tegen China’s brutale annexatie van de Spratly-eilanden beslist, maar het recht van de sterkste is het enige dat Xi kent en respecteert. China’s snel groeiende export en eigen barrières tegen buitenlandse import geven het de middelen voor militaire en politieke expansie. In 2001 was China’s budget voor militaire opbouw een miezerige $ 20 miljard, nu wordt het op $ 228 miljard p.a. geschat. Militair zal China de USA niet gauw overvleugelen, maar economisch kan dat al in 2030 gebeuren en in  politiek opzicht? Wie zal het zeggen, maar wij zijn volstrekt kritiekloos.

De Amerikaanse consument doet niet gauw afstand van de Chinese import, maar dat gaat tot nu toe gepaard met wat Trump noemt: ‘unfair trade practices’, zoals diefstal van intellectueel eigendom. Chinese hackers worden door de staat gesponsord om Amerikaanse bedrijven te hacken en te bestelen, terwijl de importheffingen éénzijdig zijn en ook de wisselkoers regelmatig werd gemanipuleerd. In 2016 was China’s gemiddelde import tarief 3,5% vergeleken met 1,6% voor de USA, maar in 2015 zat China nog op 4,5%. Voordat China lid van de WTO werd was dat 14,1%, om een jaar later naar 7,7% te zakken. De WTO is dus ergens goed voor, maar in slakkentempo en dat is Trump langzamerhand spuugzat.

In de jaren ’90 and begin 2000 kocht China enorme bedragen aan ‘U.S. treasury bonds’, en manipuleerde de eigen valuta ten gunste van de eigen export. Vanaf 2012 heeft China geld geïncasseerd door enorme hoeveelheden ‘treasuries’ te verkopen teneinde de eigen middenklasse een sterke valuta te bieden i.p.v. hoge inflatie. Daarnaast kan een sterke yuan de dollar op termijn ondermijnen. Het enige positieve aan de huidige situatie is dat China de US harder nodig heeft dan omgekeerd, want Chinese export naar de US bedraagt tussen de 4% en 5% van het Chinese BNP, maar het blijft verleidelijk om te stelen i.p.v. zelf de ontwikkeling te sturen. Het wordt nu al zo bont dat het Amerikaanse Congres federale agentschappen het gebruik van surveillancecamera’s uit China wil verbieden omdat die eventueel alle beelden naar China doorpingen… Het kan een ‘kneejerk response’ zijn maar de Chinezen zijn tot alles in staat gebleken.

Zoals een bully als China terdege weet leidt toegeven aan bullying tot meer van hetzelfde recept, dus zij zullen de poot zo lang mogelijk stijf houden tegen Trump en zijn er intussen niet vies van om ook diens onderhandelingen met Noord-Korea te torpederen. Het nadeel is dat de handelsoorlog, die primair op China mikt, ook ongenoegen bij partners veroorzaakt, want 25 % van de Chinese export gaat naar die partners in TPP, terwijl 19% naar de USA gaat. Dus het is niet handig dat Trump niet alleen hierover maar ook eventuele terugtrekking uit de NATO bakkeleit en nog eens met de G7.

De spreekwoordelijke kers op Trumps taart is zijn dreigement om ook de WTO de rug toe te keren en daarmee zichzelf ècht te isoleren, zeker als hij de anderen in elkaars armen drijft. Hoewel het Congres zo’n beslissing moet goedkeuren is er een gerede kans dat Trump zijn zin krijgt, terwijl de USA liefst 87% van alle klachten naar de WTO bracht terwijl het land in 25% van de klachten tegen de USA aan het langste eind trok. Dit kan leiden tot complete chaos waarvan slechts China profiteert. De WTO is waarschijnlijk een grotere steun in de rug voor Trump dan hij zich realiseert.

Trumps strategie komt uit de onroerendgoedwereld waar dit fijnbesnaarde zieltje aannemers het leven dermate zuur kon maken dat zij uiteindelijk hun verlies namen, maar dit is ‘the great game’ waarin een zelfs Merkel en Macron gewicht in de schaal leggen als zij met Xi samenwerken.

Xi, zoals ik in de vorige artikelen uiteen zette, bouwt daarom op militaire, economische en politieke sporen en heeft zelfs een concurrent voor de World Bank op poten gezet, de Asian Infrastructure Investment Bank, die zelfs het IMF kan beconcurreren en nu krijgt hij RCEP in de schoot geworpen.

Trump kan veelal best gelijk hebben en zich mateloos storen aan oneerlijke handelspraktijken, maar de USA hebben meer dan 70 jaar lang gebouwd aan globale relaties die hij nu hard nodig zal hebben om de marxistische reïncarnatie van Big Brother in Beijing onder controle te krijgen.