Na de Arabische lente is de ijstijd aangebroken en de gemakzuchtige grootste gemene deler in het Midden Oosten is dat alles en iedereen een terrorist is. Eenieder die middels ‘politieke weerstand’ voor zijn ideeën en rechten opkomt wordt ‘rücksichtslos’ over één terroristische kam geschoren, of het nu het radicale Hamas en de Syrische jihadi’s betreft of tot compromis bereide gewone brave burgers die er slechts geen trek meer in hebben om permanent in het hoekje te moeten vertoeven waar de klappen vallen.
Taylor Wiedman / wikimedia-commons
Dat Israël iedere vorm van (externe) agressie als ‘terrorisme’ kwalificeert is nog begrijpelijk, maar dat alle andere regeringen in de regio zo bot met hun eigen bevolking omspringen geeft wel aan hoe de vlag erbij hangt, zoals een Assad of Al Khamenei maar ook Erdogan tot het inzicht kwamen dat (minstens) de helft van hun eigen bevolking onbetrouwbare ‘terroristen’ zijn, ook als het om vreedzame activisten gaat.
De islamisten krijgen financiële steun van sponsors in de Golfstaten en Turkije en hebben in hun folterkelders duizenden om het leven gebracht. Saudi en de Emiraten strijden tegen het Huthi terrorisme in Jemen maar notabene net zo hard tegen fanate Salafisten in eigen land die niet minder doldriest zijn dan de Huthis, iets wat het Binnenhof in de doveman’s oren zou moeten knopen!
Egypte’s president Al Sisi heeft naast islamitische terroristen van de Moslim Broederschap ook duizenden gematigde seculaire ‘andersdenkenden’ en christenen doen verdwijnen, al deze acties geschieden onder de noemer antiterrorisme. De Arabische lente is zodoende stukgelopen op de klippen van ‘the powers that be’ in de regio en alle hoop dat er een tussenweg zou kunnen zijn tussen repressie en onderdrukking enerzijds en jihadi’s en oorlog anderzijds blijkt volledig gefrustreerd en daarmee is het oude machtsevenwicht keurig hersteld. Daarmee zullen altijd weer nieuwe onafhankelijke zielen ondergronds gaan en radicaliseren en zo is Lucifer’s duivelscirkel rond.
Lucifer of Big Brother? What is in a name? Het effect is identiek, want ieder spoortje van menselijke waardigheid word de burgers ontnomen, zij mogen per saldo blij zijn dat zij nog leven. In de daarmee gecreëerde frustratie kunnen onderlinge spanningen makkelijk oplaaien, juist in het nog steeds grotendeels tribale midden oosten, zoals wij zien in Syrië waar Soennieten de Alawieten aanvliegen omdat iemand gezegd zou hebben dat … (vul de onbenullige ‘casus belli’ s.v.p. zelf maar in). De frustratie is dermate hoog opgelopen dat men die op deze wijze kan projecteren op wie dan ook en zich daarin kan afreageren op een simulacrum van de onkwetsbare machthebbers, met alle rampzalige gevolgen en generaties durende vendettas van dien. Als men elkaar in zijn waarde zou kunnen laten en respecteren – hetgeen ons hier te lande ook al niet zo goed afgaat – dan zou er geen aanleiding zijn voor de permanente agressie en haat, maar dat is na zoveel eeuwen van tribale, welhaast instinctieve haat en nijd onhaalbaar terwijl religieuze verschillen ook al 13 eeuwen lang een ‘respectabele’ aanleiding zijn geweest voor moord en doodslag.
Wie de laatste decennia een charismatische leider ontwaard heeft, met een visie om de regio in het belang van alle bewoners te ontwikkelen, mag het zeggen. Zelf heb ik er gewoond en op een goede dag een tijdje informeel met één der machthebbers in zijn paleistuin mogen praten, maar ik kon mij er de volgende dag eigenlijk nauwelijks iets van herinneren: ‘dicke Luft’ zoals de buren dat noemen.
Het zijn stuk voor stuk feodale politiestaten waarin de ‘happy few’ heel ‘happy’ kunnen zijn en de rest moet stil zijn, zoals in de ogenschijnlijk liberale Emiraten, kortom ‘a way of life’ waarmee Salman, de Saudi kroonprins nu experimenteert in de vorm van George Orwell’s ‘ministerie voor geluk’ dat binnenkort ook in Caïro aan de beurt lijkt te komen terwijl de mensen nauwelijks te eten hebben. Navrant is dat deze regio als alternatief slechts de ‘warlords’ met hun milities kent als vertrouwd maatschappelijk model, zoals in Somalië, Eritrea, Ethiopië, Libië en Jemen.
Wat is de betekenis van democratie in die context? De Arabische lente had potentie, in alle landen van de regio, maar de jongere generatie had geen enkele affiniteit met politiek, laat staan met democratie, dus zij waren kansloos tegen geweld, de ingebouwde botsing der verschillende confessionele stromingen , geopolitieke inmenging en keiharde militaire machthebbers. In Tunesië waren al deze destructieve factoren niet van toepassing, of in veel mindere mate.
Democratische gezindheid en/of een democratisch systeem zijn als de kip en het ei omdat daarvoor natuurlijk nooit een ideaal speelveld klaarligt. Laten wij dat vooral niet vergeten in ons werelddeel waar subversieve autochtone elementen van linkse signatuur dagelijks aan onze stoelpoten zagen met de hulp van de overweldigende en gestaag groeiende aantallen der allochtonen.
Het zou voor deze salonsocialisten een uiterst leerzame ervaring zijn om ook eens een paar jaar in het M.O. te wonen en te proberen om te leven zoals zij dat hier gewend zijn, met onze democratisch gegarandeerde rechtszekerheid en veiligheid. Zij zouden eens kunnen proberen om een huis te kopen, in een land zonder enige rechtszekerheid waar het recht van de sterkste geldt. Dan zouden zij merken dat het helpt om ‘mensen te kennen’, hoe meer hoe beter en dan nog moeten vele handen gevuld worden voordat zo’n transactie rond zou zijn zonder risico dat alle zuurverdiende centen van de ene dag op de andere als sneeuw voor de zon verdampen. Zij zouden het eens in hun hersens moeten halen om te verzinnen dat er klimaat-opwarming of racisme zou spelen en dat de overheid daarvoor op het matje moet worden geroepen of een christelijke kerk te willen bouwen -liefst met subsidie- danwel een linkse politieke partij op te richten. Zij zouden dezelfde dag nog door de geheime dienst worden opgepakt en lijfstraffen zijn in dat geval het minste resultaat!
Zij zouden zich eens moeten realiseren hoe het is als mensen niet de sociale voorzieningen hebben die de meeste van onze parasitaire activisten op de been houden en niet mogen dromen maar moeten nadenken of en hoe er vanavond eten op de plank komt voor het gezin, terwijl er om de hoek wellicht een bom kan ontploffen en men zich moeten beperken tot de harde realiteit van de dag, i.p.v. zich suf te peinzen waarover zij vandaag weer eens boos moeten zijn en tegen moeten protesteren…
Dit is een lastige, niet geheel zwart-wit. De jeugd (en soms ook ouderen) hebben idd voor een deel interesse in de westerse levensstijl. Maar hoe groot is het deel dat dit werkelijk wil en de islam naar een ondergeschikte positie in een seculiere maatschappij wil degraderen? De praktijk heeft tot dusver laten zien dat dat maar een zeer kleine groep is. Mensen stemmen (als zij dat al kunnen) massaal op de islamofascisten zoals de moslimbroeders in Egypte en (in iets mindere mate) Wierdogan in Turkije. Onderzoeken naar opvattingen van mohammedanen laten tot op de dag van vandaag zien dat de overgrote meerheid de koran boven de menselijke wetten stelt, dat de sharia ingevoerd moet worden. Dat de doodstraf op godslastering of afvalligheid gerechtvaardigd is. Dat geweld/jihad in religieuze (islamitische) zaken gerechtvaardigd is. Geloven in dar al harb en dat de wereld pas compleet (voor allah) is als dar al islam gevestigd is. Ik ben bang dat de groep “seculieren” veel te klein is voor een omslag en dat vele die protesteren vooral kijken naar de welvaart (die jaloers maakt) die het westen gecreëerd heeft. Ik heb geen groot vertrouwen in een spoedige omslag in de islamitische wereld. Een islamitische lente lijkt mij nog ver weg.
Hier zou ik Al Sisi niet willen maar in Egypte is hij nuttig voor het bestrijden van de moslimbroeders en ander gespuis. Dat is ook voor de lokale bevolking beter dan het alternatief. Goed of slecht is hier duidelijk afhankelijk van het perspectief.
Wat niet opgaat is dat de vijand van de ‘bad guys’ automatisch onze vriend is, want de honden ‘lusten er geen brood van’ (van geen van beiden).
Net zoals de bescheiden oppositie tegen Tsaar Putin automatisch ‘lekkere jongens zijn’, verre van!
Hoe kom je erbij dat de Arabische lente potentie had? 95% van de bevolking vindt dat religieuze regels en wetten boven seculiere, door mensen opgestelde wetten gaan. Daarmee is elke vorm van democratisering kansloos. Dat zag je goed bij de democratische verkiezingen in Egypte. Daar werd massaal op de moslimbroeders gestemd. Gelukkig heeft de door jou verguisde Al Sisi ingegrepen. In deze landen geldt slechts slecht, slechter slechtst.
Voorzover ik noord-Afrika en het M.O. ken zag ik bij de jeugd grote interesse in een westerse stijl van leven, in gradatie afnemend van een relatief open land als Tunesie naar dogmatische samenlevingen als Saudi of Qatar. Iran had de smaak al lang te pakken voor 1978 en daarom was de positie van de ayatollah’s altijd wankel, ondanks hun beestachtig geweld tot vandaag de dag (waarover ik net een artikeltje schreef).
Zie mijn alinea 7 dat de jeugd in alle landen waar de onrust toesloeg, motivatie en enthousiasme had om de Tunesische veranderingen te adopteren. Maar zij ontbeerden, zoals ik ook schreef, de politieke ervaring en de daarmee samenhangende organisatie om zich als groep van betekenis te manifesteren en te handhaven in de maelstroom.
Daarom kwamen de uitstekend georganiseerde gangsters van de Moslim Broederschap zo moeiteloos bovendrijven om vervolgens ‘andersdenkenden’ uit te roeien. Ik heb Al Sisi nooit verguisd omdat hij die moordenaars een koekje van eigen deeg gaf, maar verder zou ik hem niet cadeau willen hebben en jij ook niet!