Maffiose structuren overheersen autoritaire staten maar komen ook voor in democratieën. Je wilt de Nederlanders de kost niet geven die navrante voorbeelden daarvan kunnen aanvoeren die ons bereiken vanuit het Binnenhof en andere vaderlandse machtscentra.
Afb: pixabay
Onze rechtstaat profileert zich meer en meer ter linker zijde van ‘neutraal’ (wat ik definieer als de ‘klassiek liberale ratio’, i.p.v. vooropgezette ideologische standpunten), maar zal niet zo snel onderuit gehaald worden op het Binnenhof. Belangrijke zaken als o.a. het geweldmonopolie van de overheid en de persvrijheid resp. vrijheid van meningsuiting worden echter onder onze neus door het irrationele, ideologisch gedreven ‘decadent-liberale deel’ van de Haagse politiek dagelijks onder vuur genomen. Politie, die nog nauwelijks durft op te treden omdat het ideologisch misvormde O.M. eerder geneigd blijkt om voor de zijde der daders te kiezen dan voor Hermandad,en de blatante pogingen van onze gepatenteerde D’66 toverkol om de vrijheid van meningsuiting te onderdrukken, en daarmee de persvrijheid, zijn daar trieste voorbeelden van. Ook de rechter is maar al te zeer geneigd om zich voor het ideologische karretje van het O.M. te laten spannen met hun kromme, juridisch ridicule constructies als het tot ‘een ras’ verklaren van Marokkanen die minstens vier genetisch totaal verschillende rassen binnen hun eigen grenzen tellen, die elkaar trouwens voortdurend discrimineren en naar het leven staan.
Over de landsgrenzen zaagt het trieste neo-Marxistische duo -Don Quijote- Juncker en -Sancho Panza- Timmermans (een exponentieel zwaardere bedreiging der ‘klassiek liberale waarden’ dan onze toverkol) dag en nacht aan de democratische poten van Hongarije en Polen maar ook Nederland, zolang hen geen democratische controle wordt opgelegd.
In de USA, de motor van het neo-Marxisme o.l.v. Obama, presteert diens discipel James Comey het om het presidentschap van Trump met een ‘maffiafamilie’ te vergelijken, en probeert dit te onderbouwen met zwakke ‘quasi-argumenten’ die volledig omkeerbaar zijn:
- ‘de zwijgplicht’ in kringen rond Trump, die trouwens volledig teniet gedaan is door alle lekken van de ‘deep-state’ (zoals de – daarmee strafbare – Comey zelf).
- ‘ de grote baas die alles controleert’, hetgeen hetzij een karaktertrek van Trump is danwel een managementstijl die niet al te zeer vertrouwt op delegatie, maar dat kan Comey in elke klas van elke ‘business-school’ terugvinden, dus regardeert Trump geenszins.
- de ‘we against them’ visie op de wereld, die volledig verklaarbaar is na twee eeuwen van globale, gewelddadige socialistische, Marxistische resp. communistische brainwashing en, als kers op de linkse taart, ook nog eens het schandalige complot van de verbeten activist Obama – tegen een zittende en democratisch gekozen president – met de ‘fake-Russian- collusion’, hetgeen collaborerende kopstukken van de Democratische partij zeer wel in de gevangenis kan doen belanden.
- ‘de centrale rol van de familie’ die leidt tot patronage van persoonlijke vrienden en vertrouwelingen, waarbij de grenzen tussen publieke en privé zaken vervagen. Ik zie zèlf ook absoluut niet wat de leden van de Trump familie in het Witte Huis te maken hebben, maar laten wij niet vergeten dat John Kennedy meteen zijn broertje Bobby tot Attorney General bombardeerde en dat deze ‘bek op poten’( hij noemde zich zelf ‘the second most powerful man in the USA’) het hele kabinet terroriseerde, terwijl de pretentieuze Hillary Clinton vanaf het moment dat haar Bill president werd wel even het nationale gezondheidssysteem op de schop zou gaan nemen terwijl zij slechts, met moeite, enkele niet al te moeilijke capita selecta uit ‘das Kapital’ gelezen had.
Zo een ‘Maffia-Staat’ zie ik pas indien georganiseerde onderwereld-syndicaten zich via corruptie en geweld op de eerste rang nestelen en de machtspositie van politiek, overheid, politie en rechterlijke macht usurperen. Italië is (of was?) het schoolvoorbeeld maar ook in Slowakije en Malta is dit ‘bon-ton’, waar bijvoorbeeld recente moorden op onderzoeksjournalisten een teken aan de wand zijn, hetgeen mij ook doet denken aan het Rusland van Putin, de ware ‘capo di capi’.
Het verschil is dat de Italiaanse maffia als onderwereld de weg vond naar de bovenwereld en die in een houdgreep wist te krijgen, terwijl de bovenwereld van het Kremlin moeiteloos de weg naar beneden vond en nu vrolijk, aan iedere mogelijke trog, overal in ‘meedeelt’. Het resultaat is identiek!
Poetin leidt zijn geadopteerde familie en beiden zorgen ervoor dat zij op exact de zelfde golflengte opereren middels het betonen van de vereiste loyaliteit en het wederzijdse afschuiven van macht en geld , die door de ‘capo di capi’ Vladimir verdeeld worden in een geprivatiseerde vorm van een parasitaire wereld. Dit speelde al eerder in, bijvoorbeeld, Irak waar ‘all in the family’ werd beslist over leven en dood. In Zaïre was Mobutu een lichtend voorbeeld van dergelijke criminele willekeur en in de huidige Congo doet Kabila dit alles nog een dunnetjes over, terwijl Assad in Syrië natuurlijk geen haar beter is. De kleptomane Erdogan en zijn zoon Bilal zijn al de afgelopen jaren schatrijk geworden aan de uit Mosul gestolen aardolie en nu doende om het arme Turkije naar hun model te kneden; zo kan ik doorgaan met o a. Ghadafi, Mugabe of de oude en nieuwe clique in Zuid Afrika.
Landen met een zwakke democratische cultuur en traditie zoals Turkije en Rusland zijn kwetsbaar voor dit soort praktijken, waarbij Poetin als lichtend voorbeeld voor Erdogan functioneert in het ‘rücksichtslos’ consolideren van de macht in zijn kleffe handjes teneinde zijn ‘politieke familie’ grenzeloos te verrijken middels de volledige controle over olie, gas, staatsbedrijven, money-laundering, corruptie, omkoping, het liquideren van politieke rivalen, bot geweld, honderden bankrekeningen in Cyprus en Panama, etc. Zoals de dochter van Hugo Chavez in Venezuela (slechts) één miljard Dollar bij elkaar gesprokkeld schijnt te hebben heeft de schoonzoon van Poetin het volgens Forbes aanmerkelijk beter gedaan met ettelijke miljarden Dollars. Dit alles is een publiek geheim, maar wie te luid daarover spreekt wordt, zoals Alexander Litwinenko in Londen vergiftigd
Dat Orban waardering verdient voor zijn taaie verzet tegen het louche migratie (wan-)beleid van de Berlijnse Angela en het duo Don Quijote en Sancho Panza uit Brussel is één ding, maar dat hij ook al op dit hellende pad actief is geeft te denken (Forbes Magazine schat hem op zo’n € 26 Mln.). Soort zoekt soort en Orban en Berlusconi zijn dikke vrienden terwijl Poetin, Erdogan en Assad elkaar ook al heel graag mogen in een soort ‘pizza connection’ zoals de Siciliaans-Amerikaanse ‘cosa nostra’ joint venture heet. Slechts de kiezers kunnen de ze praktijken aan de kaak stellen, reden waarom Poetin en Erdogan zo naarstig streven naar het onderdrukken van de middenstand. In het vrije westen kunnen wij er slechts voor zorgen dat louche bankjes worden aangepakt en dat Russische oligarchen niet voor miljarden kunnen witwassen door onroerend goed in Londen te kopen; de persoonlijke sanctie’s tegen Poetin en zijn oligarchen zijn schoten midden in de roos van de ‘maffiastaat’.
Terugkomend op Comey’s beschuldigingen aan Trump, moet mij van het hart dat deze exponent van het Democratische neo-Marxisme nogal losjes omspringt met ruim twee eeuwen democratie en rechtstaat. Trump is, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, een kwal van een egotripper met weinig zelfdiscipline en zeer autoritaire instincten, maar hij staat wel degelijk voor de westerse democratische verworvenheden. Hoewel hij verre van loyaal is jegens zijn staf eist hij wèl eerlijkheid in het Witte Huis van sycofanten èn van carrière ambtenaren.
Juist dat is het zwakke punten van de leugenaar Comey die nu juist niet geconfronteerd zal worden met de door hem geïnsinueerde ‘maffia praktijken van de capo di capi Trump’, maar met de Amerikaanse democratische justitie waar hij zèlf de vloer mee heeft aangeveegd door het vertrouwen in de FBI en daarmee de rechtstaat te ondermijnen.