Uit het gedrag van de asielindustrie kan worden afgeleid dat het zinloos is om daarmee afspraken te maken. Zij wensen het beleid te bepalen, doch zijn daarin geen uitzondering: milieu-activisten, pro-Europa rechters, anti-Brexit politici, financiële maffia, multinationals, etc. zoeken allemaal ondemocratische macht en invloed.
Defensie
De loyaliteit van dit kabinet aan de EU lijkt groter dan aan de NAVO. Dit in tegenstelling tot de Britten die gewend zijn offers te brengen voor hun krijgsmacht. Zelfs met 2 bewindspersonen op Defensie wordt onze krijgsmacht nauwelijks serieus genomen, want wat de zgn. vredesmissies voorstellen is te lezen in diverse (VN-)rapporten, onder meer van generaal b.d. Cammaert. Intussen heeft onze minister zelfs geen mandaat om cao-onderhandelingen te voeren, terwijl de krijgmacht reeds 25% vacatures heeft en iedereen in het NOV-blad Carré kan lezen hoe de wereld is veranderd. Die veranderingen maken een sterke NAVO noodzakelijk, maar in Den Haag heeft men andere prioriteiten.
Namens wie
De EU-commissaris voor Buitenlandse Zaken – mevr. Mogherini – heeft de Iran-deal geprezen als het toppunt van diplomatie. En uiteraard ga je zoiets geweldigs niet opzeggen. Dit laatste beweert ze namens al die EU-landen die zelf niets meer te vertellen (willen) hebben over hun internationale standpunten. Argumenten zoals Leon de Winter gebruikt voor de terechte opzegging van de flut-overeenkomst – die Iran zoveel strategische voordelen bood, dat men nu met oorlog dreigt ! – vindt de commissaris niet nodig. Ze is immers onfeilbaar sinds haar aantreden.
Verwarrend
De terminologie rond terroristen, jihadisten en ‘echte’ (getraumatiseerde) vluchtelingen is tamelijk verwarrend. Terroristen blazen niet alleen willekeurige ‘vijanden’ op, maar vaak ook zichzelf. Behalve de terreurmanagers natuurlijk, want dat is zonde van hun idealen (of bankrekening). Jihadisten zijn moslims die een stad bevrijden door het in een oorlog te verwoesten, daarna zijn ‘vijandelijke’ cultuurmonumenten aan de beurt. Beide categorieën zijn per definitie verward, maar worden bij verkiezingen gesteund door andere moslims die aanhanger zijn van El Fatah, Hamas en nu Hezbollah. Als het fout gaat noemen ze zich asielzoeker of Palestijnse vluchteling. Echte vluchtelingen zijn doorgaans ook verward, maar bovendien bang voor de terreur van hun geloofsgenoten – met name als ze zich willen bekeren – en van de gevluchte jihadisten. Daarnaast zijn er de gelukzoekers die menen recht te hebben op een stukje welvaart in Europese landen waar ze hun eigen cultuur willen verspreiden. En de terminologie van onze politici voorkomt dat hierop enige kritiek mogelijk is zonder van discriminatie te worden beschuldigd.
VS
Vele landen – met name de Europese – willen dat de VS de ‘politieagent’ van de wereld blijft. Nu is Trump dit niet langer van plan, tenzij het (ook) een Amerikaans belang betreft zoals in het Iran-dossier. Doch dan willen de Europeanen plotseling dat hun economische belangen voorrang krijgen, ongeacht de langetermijngevolgen. Een misselijkmakend opportunisme van landen die roepen bang te zijn voor oorlog, terwijl ze nauwelijks iets aan hun defensie doen.
Rosenmöller
Paul Rosenmöller had zijn ware aard al onthuld in een serie tv-uitzendingen, maar kan inmiddels aansluiten bij het rijtje van voormalige politici die jarenlang acteur zijn geweest op het politieke toneel. Zoals Klijnsma, May-Weggen, Van Agt, Halsema, Van Aartsen, Bot, Melkert, Marijnissen, Rouvoet en vele anderen. Slechts een handvol bleef trouw aan de eigen uitspraken en karaktervastheid, waaronder Bolkestein, De Hoop Scheffer, Balkenende of had een reden voor hun gewijzigde opvattingen (Kamp, Hillen, Wiegel en wellicht ook Brinkman). Het feit dat Rosenmöller niet wil reageren op vragen over zijn vermeende lobby-activiteiten voor extreme (semi)overheidssalarissen, wekt de indruk van ‘wie zwijgt, stemt toe’.