Hongarije dwarsligger bij stiekeme migratieconferentie Afrika

Naar nu pas via sites als GeenStijl en sociale media als Twitter begint door te sijpelen, is dat een zestigtal landen en internationale organisaties begin mei naar de Marokkaanse stad Marrakesh zijn afgereisd voor de vijfde Euro-Afrikaanse ministeriële conferentie over migratie, georganiseerd in het kader van het zogenaamde Proces van Rabat en dat daar een verdrag over is ondertekend. In de Nederlandse mainstream media – hoe kon u anders verwachten – uiteraard geen woord…

Voorzitter België heeft tijdens die conferentie het voorzitterschap doorgegeven aan Burkina Faso. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders opende de conferentie als scheidend voorzitter. Hij wees erop dat het Proces van Rabat ”een band schept om een ongezouten, open en constructieve dialoog te hebben over de soms gevoelige kwestie van migratie. Het proces is gekenmerkt door een partnerschap en een geografisch evenwicht tussen de Europese en Afrikaanse leden op alle niveaus”. Wat hier feitelijk staat als men alle clichés en holle kretologie achterwege laat, blijven er twee woorden over: ‘geografisch evenwicht’. Dat leidt bij mij tot gefronste wenkbrauwen, zeker als we Reynders’ uitspraken verder lezen: dat het Proces van Rabat vanaf het begin gestoeld is op een gedeelde overtuiging van de positieve gevolgen van migratie op de ontwikkeling in zoverre het migratiebeleid goed beheerd wordt. Ergo conclusio: we laten nog veel meer Afrikanen naar Europa komen, waarbij de Afrikaanse landen bovendien hun best zullen doen om de hen onwelgevalligen te lozen.

Bij de ondertekening van de zogenaamde Verklaring van Marrakesh en het actieplan 2018-2020 zorgde Hongarije echter voor ophef door forse kritiek te leveren op migratie, afstand te nemen van de inhoud van de tekst en de weigering te ondertekenen, wat in hoge mate werd betreurd. De verklaring werd desondanks wel gepubliceerd. “Dit verandert niets aan het sterke engagement van alle andere lidstaten om het actieplan uit voeren”, aldus Reynders, die van mening is dat Boedapest doorlopend verder verwijderd raakt van de Brusselse standpunten. Zijn Hongaarse collega Péter Szijjàrtò beklemtoonde in zijn toespraak echter dat de verklaring migratie omschrijft “als een noodzakelijk positief en voordelig fenomeen dat bijdraagt tot de globale ontwikkeling”. Hongarije is van mening dat dat een onevenwichtige benadering is, die het land dientengevolge dan ook afkeurt. Het Hongaarse standpunt is dat men zich dient te concentreren op de middelen om illegale migratie te stoppen in plaats van deze juist aan te moedigen. De Hongaarse minister sprak verder nog over “een bedreiging van ons cultureel erfgoed”, zonder daar overigens de minste steun voor uit de zaal te krijgen.

Dat is op zijn zachtst gezegd zeer opmerkelijk, want Hongarije is op dat vlak een ervaringsdeskundige. Doorlopend bedreigd door het Ottomaanse rijk, geïncorporeerd in het Habsburgse keizerrijk, later de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije en na de Tweede Wereldoorlog onder de voet gelopen door de Sovjets en het Warschaupact kan het land terugblikken op een aaneenschakeling van bedreigingen van het cultureel erfgoed. Thans is het de EU-dictatuur in Brussel die aan de wortels knaagt van het Hongaarse zelfbewustzijn en het land in een richting probeert te forceren die het zelf niet wil. En dan heeft Hongarije nog gelijk ook. Ik heb na urenlang googlen, artikelen doorspitten, plussen en minnen proberen op te stellen en op de bank filosoferend niet één positief aspect kunnen ontdekken aan de ongebreidelde instroom van Afrikaanse migranten in Europa.

Wel negatieve. En die bestaat uit enerzijds een stroom van incidenten van uiteenlopende aard, alle verband houdend met de aanhoudende toevoer van doorgaans Afrikaans en met name jong testosteron. Met name de buitenwijken van Franse, Spaanse en Italiaanse grote steden lijden daaronder, en het rukt ook al op naar de kleinere. Heden las ik op Twitter dat de achterzijde van het treinstation van Lecco, een niet al te grote Noord-Italiaanse stad in de uitlopers van de Alpen aan de oostelijke arm van het Comomeer, waar ik jarenlang bijna kind aan huis was, wordt geteisterd door hordes Afrikaanse migranten en dat overvallen in de trein van Milaan naar Lecco door bendes jonge Afrikanen schering en inslag zijn. Als je die streek goed kent, komt het ineens erg dichtbij. Ik ben vast niet de enige, die dergelijke voorbeelden kent. Daarnaast staan de media dagelijks welhaast bol van de incidenten.

Anderzijds is er het kostenplaatje. Als er ergens een verdrag getekend wordt, gaat Brussel doorgaans al gauw Sinterklaas spelen en aangezien Brussel zelf helemaal geen geld heeft, wordt dat vanzelfsprekend door de Belastingdienst uit uw zakken geklopt – voor zover daar met onze huidige lastendruk nog iets in zit – en via de schatkist in Den Haag wordt een buitensporig riante Nederlandse bijdrage aan het EU-budget naar Brussel gesluisd. Tel daarbij nog even op dat de belastingbetalers ook voorzien in de kosten van huisvesting en levensonderhoud voor de Afrikaanse drop outs en daarnaast nog voor allerlei andere faciliteiten, zoals fietsen, mobieltjes, recreatiemogelijkheden en noem het allemaal maar op. De term ‘asielindustrie’ is echt niet ongelukkig gekozen. En iedereen wordt er beter van, behalve u. U mag bloeden. Is het niet figuurlijk, dan wel letterlijk.

Namens Nederland heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, Mark Harbers (VVD), getekend, zonder dat daar in de Nederlandse media ook maar enige ruchtbaarheid aan gegeven is. Mijns inziens ware het beter geweest dat hij het Hongaarse voorbeeld had gevolgd. Als tweede dichtstbevolkte land (na Malta) van de Europese Unie zie ik nut, noch noodzaak om nóg meer migranten naar de Europese Unie in het algemeen en Nederland in het bijzonder te laten overkomen. Dat kan alleen maar leiden tot schrijnende ellende – bij alle betrokken partijen. De kruik gaat net zo lang te water tot hij barst en dat moment kon wel eens dichterbij zijn dan menigeen vermoedt. In dezen is het dan ook op zijn zachtst gezegd opvallend te noemen, dat de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid werd afgevaardigd en niet iemand van Buitenlandse -, laat staan Economische Zaken.

In het bovenstaande ben ik ervan uitgegaan dat de bedoelde Afrikaanse migranten zéker niet bestaan uit de met nagenoeg genocide bedreigde blanke Zuid-Afrikaanse boeren, wier land op Zimbabwaanse wijze wordt herkaveld of geplunderd door hordes zwarte Afrikanen, klaarblijkelijk met goedkeuring van de uiterst racistische Zuid-Afrikaanse ANC-regering, en waar in de Nederlandse media maar bar weinig aandacht aan wordt besteed, ondanks de vaak Nederlandse wortels van de blanke Zuid-Afrikanen. De enige die die schrijnende situatie regelmatig onder de aandacht brengt, is Tweede Kamerlid Martin Bosma (PVV). Zuid-Afrika glijdt op dezelfde wijze als Zimbabwe af naar de status van failed state. De Afrikanen die dus op dit moment wèrkelijk op onze steun zouden moeten kunnen rekenen, zijn momenteel de bedreigde blanke Zuid-Afrikaanse boeren en niet de hordes economische migranten.