Zo af en toe wordt je aandacht in deze wereld barstensvol onrecht en onrechtvaardigheid getrokken door één minuscuul klein onderwerpje, dat er nu net even bovenuit springt. Ditmaal was dat een kort, maar van betrokkenheid getuigend twitterberichtje van niemand minder dan de paus.
Afb: pixabay
In zijn tweetje sprak paus Franciscus de hoop uit dat al het mogelijke gedaan zou worden om de kleine Alfie Evans bij te staan en dat het lijden van zijn bezorgde ouders zou worden gehoord. Op zich zegt dat niet zo bijzonder veel, maar mijn aandacht was getrokken, dus zocht ik even uit om wat voor situatie het nu precies ging. Toen kwam ik erachter dat de Britse kranten er bol van staan en dat een hele mensenmassa, ‘Alfie’s Army’, op de been is om Alfie en zijn ouders bij te staan. En blijkbaar met succes, als zelfs het Vaticaan erop reageert.
De situatie is dat Alfie Evans, een comateus jochie uit Liverpool van nog geen twee jaar oud, met een onbekende hersenafwijking aan een beademingsmachine in het ziekenhuis ligt. Het ziekenhuis ziet geen vooruitgang, verwacht niet dat het ooit beter gaat worden en wil de behandeling stoppen, maar de ouders, Tom Evans (21) en Kate James (20) willen met Alfie naar een gespecialiseerd kinderziekenhuis in Italië, waar met de kennis die zij daar hebben mogelijk wel een diagnose gesteld kan worden. Deze verschillende inzichten zijn aanleiding geweest tot een langslepend juridisch conflict.
Alfie’s ouders hebben werkelijk alle juridische mogelijkheden aangegrepen om hun gelijk te halen, tot en met het Britse Hooggerechtshof en de Britse Hoge Raad, waar ze niet in het gelijk werden gesteld. Nu het Europese Hof voor de Rechten van de Mens kenbaar heeft gemaakt dat zij in deze kwestie niet ontvankelijk is omdat ze in deze kwesties niet bevoegd is, lijkt Alfie’s lot bezegeld te zijn en gaat hij mogelijk aanstaande vrijdag van de beademing af. Dit, terwijl Alfie getuige de videobeelden gewoon kan gapen en uit zichzelf afgelopen week zeven keer zelfstandig ademhaalde; een laatste strohalm voor Alfie’s ouders, die ze, en dat spreekt vanzelf, maximaal proberen te benutten om Alfie’s korte leventje te rekken om te kijken of er alsnog verbetering van zijn conditie optreedt.
De door ambtenaren en juristen op papier gezette dode letters van de wet hebben niet noodzakelijkerwijs iets te maken met rechtvaardigheid, en kunnen zelfs in tegenspraak met elkaar zijn. Maar of je nu jurist bent, of medicus, of ouders, of paus, dat maakt niets uit; in de eerste plaats zijn we gewoon mens, en dat staat volledig los van de dode letter van de wet. En dan zeg ik: gun Alfie’s ouders die laatste kans in Italië; daarna kan altijd nog wel bezien worden of verdere behandeling Alfie en zijn ouders nog kansen biedt. Die laatste mogelijkheid is hen nu ontnomen.