Politieke amnesie

Hoe ik denk over Nederlandse politici en het politieke beleid dat zij voeren, is uitbundig te lezen in de artikelen die in de periode 2016-2018 op de website van Sta-pal.nl en in Carré zijn gepubliceerd.

Afb: Michiel Verbeek voor Wikipedia.

Daarom verbaasde de tenenkrommende vertoning in de Tweede Kamer me niet. Sterker nog, omdat ik vermoedde wat de uitkomst zou zijn – de hoofdrolspelers mogen blijven en drinken met hun politieke criticasters na het debat een glas, doen een plas en hopen dat alles bleef zoals het was – heb ik niet de hele vertoning kunnen aanzien. Vermoedelijk was ik niet de enige die zich om gezondheidsredenen beperkte tot samenvattingen. Dat scheelde na het drama van zoals Marbe hem noemde, Blaatmans in Amsterdam, een buisje maagzuurremmers.

Je vraagt je wel af hoe vaak die slecht uitgevoerde toneelstukken nog op het scherm moeten komen, voordat het electoraat eindelijk de juiste keuzes gaat maken en bereid is om het Haagse politieke moeras te dempen. Nog meer van die scènes waarin moreel gecorrumpeerde mensen zich voor de ogen van de politieke wereld volstrekt belachelijk maken, kan een serieuze de wet gehoorzamende doorsnee Nederlander toch niet meer aan. Zou je zeggen. Maar dat schreeuwen sommige columnisten en bloggers al jaren en nog steeds is het volume strategische stemmers zo groot dat incompetente leugenaars de leidsels van de firma Nederland naar zich toe mogen trekken.

De manier waarop de coalitie probeerde recht te praten wat krom is en krom bleef, was een vloek in de oren van de goede toehoorder. Een lawine van volstrekt onsamenhangende woorden die op de rest van de Tweede Kamer en doorzetters in de huismakers werd uitgestort, betekende keer op keer een ware aanslag op het incasseringsvermogen. Wat te denken van de D66 voorman, die nog niet zolang geleden door de Haagse straten schreed als ware hij de echte leider van de goede populistensamenleving. Hij, die anderen voor het oog van de camera doorlopend de maat neemt, schminkte zichzelf af tijdens de discussie met Wilders. In de hoek gedrongen kwam in zijn reactie op het gelieg en gedraai-relaas van Wilders (penthouse in Scheveningen en de memoranda) met de gebruikelijke door hem terugkerende nepnieuws riedel op de proppen.

Aks bevestiging van Wilder´s onbetrouwbaarheid werd voor de zoveelste keer door de man geïnsinueerd dat Wilders in 2012 tijdens onderhandelingen in het Catshuis met de staart tussen de benen was weggestormd: Wilders liep weg toen wij in een crisis zaten klonk het voor de zoveelste keer door de Tweede Kamer. Door de in 2014 gemaakte Volkskrant reconstructie weet inmiddels het grootste deel van Nederland wel hoe de vork daadwerkelijk in de steel steekt. Het is inmiddels gemeengoed geworden waarom Wilders toentertijd was weggelopen: “pijnlijke miscommunicatie en onenigheid binnen de CDA-top leidden begin 2012 de val van het eerste kabinet-Rutte in. Daardoor kon partijleider Verhagen uiteindelijk niet leveren wat hij al aan PVV-leider Wilders had voorgespiegeld. Het verklaart waarom Wilders alsnog opbrak na zeven weken onderhandelen in het Catshuis, met een begrotingsakkoord al in zicht”. Die conclusie van de Volkskrant was gebaseerd op de informatie die elf betrokkenen hebben verstrekt aangevuld met dagboek notities van Oud minister van Leers. Het breekpunt blijkt de veronderstelde bezuinigingen op het budget van OSW te zijn geweest. Bezuinigingen die aan Wilders waren toegezegd door de CDA minister van BuZa, maar niet werden ingevuld. Dit vaak gebruikte voorbeeld is een van de vele, die bevestigt dat politici herhaaldelijk nepnieuws verkopen om een groot deel van het electoraat tijdelijk in hun politieke huis eventjes binnen te halen om ronseling door een andere partij te doorkruisen.

Jarenlang heb ik moeite gehad om mijn aversie tegen de politieke invulling van het Nederlands en Nederlander zijn door de partijleider van D66 onder woorden te brengen. Als ik de man in de media zag en hoorde optreden gleden rillingen over mijn ruggengraat en gingen mijn nekharen recht overeind staan. Signalen dat ik een onbetrouwbare gladjanus observeerde. Ik heb in mijn korte voetbal en lange militaire carrière heel wat glibbers ontmoet en enige ervaring op dat gebied kan mij daarom niet ontzegd worden. Maar ik kon die waarneming niet op een goede manier onder woorden brengen. Zelfs niet nadat de doorsnee Nederlander heeft kunnen zien hoe respectloos de D66 partijleider omging met de politieke visie van een fatsoenlijke man als de partijleider van de Christen Unie.

Kijkend naar het gestuntel van de politieke kopstukken, dacht Wiebes ook een bijdrage te moeten leveren aan het completeren van het beeld van een onbetrouwbare politicus. Bekkentrekkend probeerde hij reporters en journalisten met listige antwoorden en begrijpend zwijgen het bos in te sturen. Aan het einde van de dag was hij degene die zich door de duisternis om hem heen niet meer kon oriënteren en het verkeerde pad ging bewandelen. Nee, er lag geen memorandum over de Dividendbelasting op de financiële tafel (blijkbaar stond er gezien de onderhandelingsresultaten geen Defensietafel in die kamer). Nee, hij had ze natuurlijk niet gelezen. Als er niets op tafel ligt, heb je ook niets kunnen lezen. Lezen niet, schrijven is wel iets anders. Hij had bleek later wel een uitermate rammelend memorandum geschreven, maar blijkbaar leest hij zijn eigen teksten niet. Nausicaa Marbe slaat in haar column de spijker op zijn kop als zij zich afvraagt:

Waarom is de leugen van Wiebes minder ernstig dan die van Zijlstra? Waarom is zeggen dat een document niet bestaat terwijl je het zelf schreef, minder erg dan zeggen dat je ergens was waar je niet was? Er is kennelijk een pikorde in de VVD waarbinnen Wiebes onaantastbaar is. Wiebes prefereren boven Zijlstra?

Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is dat zo´n onhandige brekebeen een belangrijke post in een kabinet krijgt. Heeft dat met die pikorde te maken? Had de man van de reorganisatie van de belastingdienst en de hervorming van het belastingstelsel niet een potje van gemaakt. Had hij niet een half miljard over de balk gegooid door een riante vertrekregeling voor duizenden ambtenaren te fiatteren. Had hij niet oogluikend toegetsaan dat belastingambtenaren die corruptie en belastingontduiking moeten opsporen, door de eigen dienst aangezet werden tot datavervalsing. Ze antedateerden hun vertrekaanvragen opdat ze maximaal financieel konden profiteren. Met een crimineel vangt men criminelen, was dat de boodschap? Was het niet onder de neus van Wiebes dat gegevens van tienduizenden belastingbetalers op straat kwamen. Een prutser. “Nogal wiebes”.

Algemeen wordt tegenwoordig het begrip bananenrepubliek[i] ook gebruikt als kritiek tegen staten waarvan de politieke cultuur met corruptie en willekeur in verband gebracht wordt. Het debat en vooral de volgens Marbe miezerige pogingen volop kermen, draaien, hakkelen en konkelen om alle schuld op het haperende geheugen af te wimpelen, bevestigen dat Nederland is afgegleden naar een Bananenrepubliek, die geleid wordt door een trosje, dat lijdt aan een progressieve politieke dementie. Mensen die de schaamte voorbij zijn, geen moeite doen om eigen falen te verbergen en denken de kluit met de overbekende sorry bekentenis om de tuin te kunnen leiden.

Het lijkt me beter voor de geloofwaardigheid van Nederland en vooral het Nederlandse bestuursmodel om personen als Rutte, Pechtold, Wiebes, Buma zolang die politieke amnesie aanhoudt en het punt van volledige politieke dementie nog niet is bereikt, de plaats achter een microfoon te ontzeggen en hun verre te houden van journalisten en reporters..

————————————————

[i] Initieel duidde men met  deze door de Amerikaanse schrijver O. Henry in zijn boek Cabbages and Kings (1904) gebruikte term landen aan voor politiek instabiele, corrupte landen die rijk aan grondstoffen zijn  waar staatsgrepen en revoluties aan de orde van de dag zijn. Honduras, waar de United Fruit Company een politieke factor was, is de originele ‘Bananen Republiek’.