Sinds de herfst van 2015 is de Poolse conservatieve regering doende de staat te reorganiseren, hetgeen tot grote controverse’s heeft geleid en de vraag oproept waar zij mee bezig zijn. Jaroslaw Kaczynski is de drijvende kracht achter deze ‘nationale revolutie’ en de belangwekkendste ontwikkelingen wil ik hier kort de revue laten passeren.
Afb: Wikimedia-commons
Voor ik dat thema aansnijd moet mij van het hart dat Polen kennelijk de ‘favoriete vijand’ is geworden van één van de salon-socialisten uit de stal van Big Brother, die zich tot taak heeft gesteld om het land naar zijn linkse pijpen te laten dansen: Frans Timmermans. Dit ontaardt nu in een machtsstrijd, waarin tenminste het Hongaarse parlement EU-commissaris Timmermans de voet dwars heeft gezet, namelijk door de Hongaarse leider Viktor Orbán op te dragen om tégen toepassing van het beruchte art. 7 jegens Polen te stemmen. Maar waarom wil Timmermans dit artikel eigenlijk zo graag in werking laten treden?
In zijn totalitaire streven om de EU leden steeds verder van hun soevereiniteit te beroven grijpt hij ieder middel aan. Hij heeft ooit gehoord van de ‘trias politica’ en ziet in Polen ‘een ontwikkeling die daarmee strijdt’, omdat de regering rechters zou willen benoemen. Dat is overigens ook in Duitsland de normale procedure. Zijn Duitse geestverwant, de Maizière, benoemt en beïnvloedt daar rechtstreeks de rechterlijke macht en instrueert hen zelfs expliciet om op een volstrekt ideologische wijze te werk te gaan. Daarom stelt de Duitse politie al lange tijd dat ‘de Duitse rechtstaat verkracht wordt door rabiate linkse rechters’ die in feite het faciliteren van de islamisering en alle daaruit voortvloeiende criminaliteit hoog in het vaandel hebben staan en het volkomen ontspoorde Zweden achterna hollen. In Nederland zijn staande en zittende magistratuur ook al sinds de jaren ’60 meer en meer geïnfiltreerd door de D’66 ‘deep state’en bovendien heeft de Nederlandse regering zich een deel van de wetgevende macht toegeëigend, dus de trias politica is ook hier ver te zoeken en het ideologische gebroddel van Ollongren typeert die wantoestand ten voeten uit.
Laten wij nu in het kort de Poolse situatie bezien. Bij de ambtsaanvaarding van Mateusz Morawiecki als nieuwe Minister-president is het in Polen wat rustiger geworden na twee jaren van strijd met het ideologische Brussel en Berlijn over de Poolse rechtsstaat, maar hij is en blijft de vertrouweling van Kaczynski. Eerst heeft hij enkele omstreden ministers als Witold Waszczykowski (buitenlandse zaken) en Antoni Macierewicz (defensie) vervangen, maar hij houdt de bestaande koers van de omstreden Kaczynski aan. Kortom , een nieuw, vriendelijk gezicht met dezelfde duidelijke boodschap, bijvoorbeeld in de recente Holocaust wet tegen Israël’s wens in.
Wat houdt de reconstructie van de Poolse staat in? In feite verzetten de Visegrad landen zich tegen de Marxistische, zogenaamd ‘post-moderne’, subversie van de westerse normen en waarden waaraan Juncker en Merkel zich zo vol overgave overgeven, terwijl Polen ook nog eens te maken heeft met een eigen ‘deep state’ van corrupte, hardnekkige oude communisten.
Dat vertaalt zich o.a. in de hervorming van het justitiële apparaat in een brede concentratie van macht sinds de verkiezingszege van de PiS in het najaar van 2015 welke niet duidelijk in hun verkiezingsprogramma gemeld is. Hun argument is de ‘nationale revolutie’, maar hun mandaat ontlenen zij aan een EU-sceptisch beeld dat door voornoemde minkukels versterkt wordt.
Zoals overal speelt hier de tegenstelling tussen ‘progressieven’in de steden en het conservatieve platteland. Er bestaat teleurstelling over 13 jaren EU-lidmaatschap en er ontwikkeld zich nu meer en meer verzet tegen de actieve inmenging van Big Brother, die in feite beoogt een nieuwe vorm van totalitair bestuur te herintroduceren. In feite een pure vorm van populisme in de ware zin des woords dus. De PiS mikt momenteel op hervorming van het justitieel apparaat, de grondwet, het leger, abortus en de media die al jaren hard op weg zijn om een tweede CNN te worden.
Het justitiële apparaat is – daar is iedereen het over eens –hard aan vernieuwing toe. De minister wil de lagere rechters kunnen benoemen – hetgeen in Duitsland grondwettelijk exact zo geregeld is – en een honderdtal magistraten in de top (waaronder vooral oud-communisten) pensioneren en de ambtstermijnen beperken.
Deze vermeende inbreuk op de scheiding der machten zou de Poolse grondwet aantasten, maar in Duitsland doen Merkel en de Maizière niet anders… Afgelopen zomer blokkeerde president Duda twee van de drie voorgestelde wetten tot eenieders’s verrassing en nu rolt iedereen vechtend over de straat. Het constitutionele Hof had, vlak voor het vertrek van de vorige regering, op illegale wijze een vijftal rechters toegewezen gekregen, waarvan twee volstrekt onrechtmatig, die door de PiS regering vervolgens alle vijf werden geweigerd. Invechten tussen PiS en oude communisten uit de ‘deep state’ verlamde het constitutionele Hof vervolgens een jaar lang en leidde slechts tot niet rechtsgeldige vonnissen, hetgeen koren op de molen was voor een escalatie door beide zijden, waar Fransje Timmers gretig op dook en Hongarije vervolgens een stokje voor stak.
Het leger werd reeds vóór de PiS-overwinning aangepakt, zeer tot ongenoegen der officieren waarvan een aantal zelfs met een putsch dreigden, maar de resulterende dreiging dat de PiS het officierskorps met al hun ‘know-how’ zou gaan ‘zuiveren’ is uiteraard ook uit den boze.
Abortus is in een sterk Katholiek land als Polen uiteraard een bron van politieke twist, waarbij met name vrouwen op hun vrijheid tot zelfbeschikking staan maar de conservatieve geestelijken onverbiddelijk hun machtspositie exploiteren.
De steeds meer activistische media zagen in 2015 liefst 180 journalisten op straat eindigen ‘teneinde meer objectiviteit te garanderen en buitenlandse invloed te beperken’. Resultaat: oorlog.
Zowel hier als bij de rechterlijke macht is het een voor de hand liggende reactie – trouwens in alle Visegrad landen – dat men fel reageert op nieuwe totalitaire invloeden zoals die uit Brussel, maar is de kunst om niet dezelfde stunts uit te halen als het duo Merkel/Timmers en de eigen communistische ‘deep state’ en ervoor te zorgen dat de democratie gerespecteerd blijft.
Dat ongekozen en ondemocratische elementen als Brussel dat argument misbruiken is typisch voor het proces dat de EU probeert te overheersen, maar dat maakt Polen niet slechter dan Brussel.