China’s president Xi Jinping houdt een totalitair, Maoïstisch model overeind ondanks een sterk opkomende middenklasse, in een kapitalistische context en bouwt zijn invloed wereldwijd gestaag uit met verschillende instrumenten.
Xi-Jinping. Afb: wikimedia.
Die variëren van het agressieve bully-gedrag in de Spratley eilanden en jegens Taiwan, de brutale annexatie van Tibet tot de (verkapte) militaire en commerciële steun aan noord Korea enerzijds. Anderzijds loopt dit proces via de ontwikkeling van ‘de zijde route’, de presentie in het mediterrane bekken in Piraeus, in Afrikaanse commodity- producerende landen, noord Amerika en Australië, noem maar op. Wat hij niet met geld of geweld voor elkaar krijgt, lukt hem wel via onbetrouwbare politieke manipulaties (noord Korea) en industriële (cyber-)spionage, kortom een keurige, nette heer.
Waar Rusland zich overal op luidruchtige wijze manifesteert weet China in Europa subtieler te opereren, bijvoorbeeld in Tsjechië waar de slechte relatie van de nieuwe president Milos Zeman met de EU sinds zijn aantreden in 2014 de deur heeft geopend voor China, dat ook via dit spoor zijn doel van wereldsuprematie nastreeft. Het bekende motto is : China first! De Tsjechische buitenlandse politiek eet inmiddels uit de hand van Xi en Zeman wordt op economisch gebied onder meer van goede raad voorzien door een Chinese adviseur, die en passant eigenaar is geworden van de voetbalclub Slavia Praag, dus het patroon van brood en spelen klopt na 20 eeuwen nog steeds.
In een recente editie van de Neue Zürcher Zeitung wordt een gezamenlijk onderzoek aangehaald van het Mercator Institute for China Studies en Global Public Policy Institute dat uiteen zet hoe China de beslissende politieke en economische acteurs, media, de brede samenleving en de academische wereld bespeelt . Een voorbeeld is hoe China na de crisis van 2008 niet met tassen vol geld kwam toesnellen maar wèl links en rechts in de EU investeerde en zich opwierp als kapitaalkrachtig alternatief voor die immer falende EU, die met name in oost Europa de bestaande antipathie tegen Brussel versterkte met hun linkse gezever over mensenrechten en andere regeltjes die voor Duitsland en Frankrijk sowieso nooit lijken te gelden. Daartegenover staat dat geen Europese leider nog de lef heeft om de Dalai Lama te ontvangen en dat de EU al jaren geen gemeenschappelijk standpunt tegen China weet te formuleren, zeker niet inzake democratie en mensenrechten, waarover onze linkse Brusselse broeders als Timmermans tegen Polen en andere Visegrad landen niet uitgepraat raken. Vergeleken met Rusland’s weinig subtiele, veelbesproken inmenging in Europese en Amerikaanse verkiezingen, gaan de Chinese communisten veel handiger hun gang, maar zij blijven communisten die ons het liefst zouden kaal stelen en verdelgen.
Naast de economische hefboom is de openheid van de westerse maatschappij een uitnodiging om pro-Chinese ‘think tanks’ op te richten en media te infiltreren middels dikbetaalde weekend-bijlagen in die media of ‘orientatiereizen’ voor journalisten, etc. Reciprociteit is echter, zoals dat een totalitair, communistisch regime betaamt, verboden, maar dat deert onze eigen media totaal niet.
Chinese studenten worden ook misbruikt middels CSSA (Chinese Students and Scholars Associaton) om invloed uit te oefenen, bijvoorbeeld door spreekbeurten van vertegenwoordigers van de oppositieuit Hong Kong te verhinderen omdat de Chinese studenten zich ‘gekwetst’ zouden voelen, hetgeen voornamelijk in de al ‘zwaar gekwetste’ USA en UK een gegarandeerd succes is..
Het doel van al deze manipulatie is ‘stabiliteit’ in eigen land te presenteren als alternatief voor liberale democratieën, waarbij niet wordt geduld dat er melding van komt hoezeer China die westerse democratieën bewust ondermijnt omdat die, net als met de Islam, er sowieso ‘om vragen’ en al evenmin tegenspreken bij machtsmisbruik door de Chinezen jegens buitenlandse organisaties. Zo meldde de Chinese staatskrant ‘the Global Times’ zonder enige substantiëring dat er liefst vier ‘Merics’-artikelen met een voor China negatieve teneur zouden zijn geplaatst met – naar bleek uit ‘diepgaand onderzoek’ – te weinig ‘academische credentials’ en teveel ‘politieke inhoud’, reden waarom een Duitse wetenschapper rücksichtslos naar huis werd gestuurd. Dat riekt naar wat onze Jeanne d’Arc Ollongren een ‘taboe’ noemt (‘ik houd niet van jullie vrije meningsuiting’). China heeft zich luid en duidelijk ten doel gesteld om binnen enkele decennia de globale supermacht te zijn; het stuurloze Europa is daarom één van de meest kwetsbare ‘soft targets’ .
De relatie van dat ‘zachte’ doelwit Europa met het ‘harde’ Rusland is onevenwichtig omdat het socialistische Europa de mond vol heeft van mensenrechten terwijl Rusland slechts het recht van de sterkste kent. Met andere woorden Putin is de koning van Utopia en Europa is nog onderweg naar die euforische staat; in die scheve relatie reageren beiden ook asymmetrisch op elkaar
Harry Truman zei: ‘ speak softly but carry a big stick’en daarin zit hem de kneep: Europa spreekt zachtjes, met verdeelde stemmetjes, en die knuppel is nergens te bekennen; er wordt het liefst niet meebetaald aan de NATO maar geparasiteerd op de USA. Het Kremlin is het tegenovergestelde, bezet de Krim en begint een oorlog in oost-Oekraïne waarbij internationaal recht met voeten wordt getreden.
Het toverwoord der slappelingen is door de tijden altijd ‘diplomatie’ geweest, maar de Duitse minister van buitenlandse zaken Sigmar Gabriel is lid van de Sharia Partei Deutschland en de ex-Stasi oficier Angela Merkel is te druk bezig met de vernietiging van haar oude vijand, West Duitsland. De EU is sowieso een farce die wanhopig op zoek is naar Utopia en met onze Halbe Zijlstra winnen wij ook geen oorlogen, om maar niet te spreken van de rest van Europa, kortom Putin heeft vrij spel.
Het enige effectieve wapen dat de EU hanteert zijn de sancties, waarbij wij de USA volgen, en die doen zichtbaar pijn, zowel op het persoonlijke vlak voor de Russische élite als voor het arme volk dat de economische pijn meer en meer moet dragen maar geen idee heeft van de macro situatie op economisch of politiek vlak omdat Putin dat gewoon niet toestaat, net zoals China de vrije nieuwsgaring verhindert (echo’s van de NPO?). Waar beiden héél goed in zijn is desinformatie, de specialiteit van Jeanne Ollongren die ook zo gauw mogelijk in Utopia wil zijn maar daarom alleen maar geminacht wordt door de Russen, die al ruim een eeuw lang de kunst van de desinformatie op virtuoze wijze hebben verfijnd en zich doodlachen om haar gepruts in Den Haag.
Op het feit dat de Russen zwaarbewapend aan de oostelijke grenzen van de EU staan wordt symbolisch gereageerd met wat NATO troepen in de Baltische landen, maar als hij kwaad wil walst Putin daar in 48 uur overheen. Laten wij wel wezen, Rusland zet volledig in op de ondergang van het westen, net zoals Obama, Pechtold en andere saboteurs zoals de Moslim Broederschap, maar is daar ook maar één Europese leider zich van bewust? Er is een ‘conservatieve internationale in statu nascendi’ met Ukip, Front National, AfD, terwijl Macron zich begint te profileren. Ook bij ons is de anti-salon-socialistische stroming vorm aan het krijgen in FvD en PVV, maar zolang een VVD zich door Rutte met zijn D’66 sympathieën steeds meer naar links laat drukken – net zoals de CDU onder Merkel – is de hamvraag of ons de tijd gegund is. Waar Putin niet op gerekend had is de wijze waarop de USA zich tegen hem opstelt, ondanks de op internationaal gebied onervaren Trump, maar diens UN ambassadeur Nicky Haley ontpopt zich als een potentiële krachtpatser.
Kortom, het westen heeft één wapen dat Putin pijn doet en dat zijn de sancties. Wie daarin gaat twijfelen ondermijnt Europa’s positie en daarom heeft een opportunistisch Siemens niets in de Krim te zoeken! De garantie van de olie- en gasimporten naar Europa is onze verantwoordelijkheid en een moreel corrupte ex-Bundeskanzler moet zich niet opwerpen als lobbyist voor het Kremlin om zodoende zijn zakken nog verder te laten vullen door Putin. Probleem is dat Europa daarin met één stem moet spreken en niet via een dronkenman uit Luxemburg en een trutje uit Italië die geen van beiden partij zijn voor Putin. Daarom is het ook zo’n navrante vertoning dat de Russen in het vredesoverleg in Minsk getolereerd worden als ‘bemiddelaar’ terwijl zij feitelijk de grootste strijdende partij in de Oekraïne zijn die bovendien de Krim bezet heeft.
Zoals ik al eerder stelde is de Russische economie en daarmee de bevolking zeer kwetsbaar bij de westelijke sancties die iedere modernisering en verbetering van de efficiency tegenhouden. De afgelopen jaren is de koopkracht dramatisch teruggelopen, maar zolang men zich laat wijsmaken dat dat niet aan Putin ligt heerst het ‘fakenieuws’, terwijl de rechtsonzekerheid en corruptie de groei van middelgrote en kleine bedrijven verlamt. De rampzalige infrastructuur van zo’n gigantisch land vergt een investering die wij ons niet kunnen voorstellen en omdat daarbij weer zo ontzettend veel gejat kan worden is het één grote vicieuze cirkel. Het land leeft, als een echte bananenrepubliek, van export van gas en olie tegen gereduceerde prijzen zonder dat er enige toegevoegde waarde in de economie vloeit.
Hoe lang kan Putin de oppositie zoals Navalny nog onderdrukken, terwijl grote groepen jongeren al staan te trappelen om naar het westen te emigreren? Tot mijn grote verbazing gaan er vaak stemmen op in Nederland die Rusland en met name Putin als een (potentiële) vriend zien, maar dat zie ik hooguit als een mogelijkheid door het land een wortel voor te houden van hulp bij broodnodige modernisering. Maar wij doen dan slechts investeringen in een land dat democratiseert en ophoudt de hoofden van hun onderdanen te vergiftigen met de dagelijkse totalitaire brainwashing van Big Brother. De Russen moeten vrij kunnen reizen en proeven wat er elders ‘te koop is’, er moet persvrijheid komen, dus misschien kunnen wij Ollongen een tijdje uitlenen…