De ‘Brexit’ werd voornamelijk gedreven door het instinctmatige verzet van de oudste democratie tegen de EU-dictatuur die er op uit is om via federalisering van Europa de weg naar Utopia te plaveien, reden waarom Juncker c.s. zich zo verkeken op en verslikten in het Brexit referendum.
Afb: pixabay
Zij leren er niets van en proberen te negeren dat er ook in Italië en Frankrijk sterke anti-EU sentimenten borrelen en dat de Visegrad landen zich steeds meer verzetten tegen de pogingen van Don Quichote Juncker en Sancho Panza Timmers om hen met honderdduizenden van Merkel’s nutteloze, zelfs subversieve moslims en Afrikanen op te schepen; de Italiaanse oppositie tegen de migratie groeit dagelijks met de verkiezingen voor de deur.
Dat Engeland het meest gebaat is met een harde Brexit lijkt evident omdat alleen al de indirecte kosten die de EU’s bemoeizieke bureaucratie veroorzaakt – naast alle directe bijdragen in de bodemloze Brusselse put – rond 20% bedragen op de kosten van levensonderhoud zonder de EU. Vrijhandel is voor een land als Engeland een natuurlijke keuze, maar de weifelaar Theresa May loopt aan de leiband van Brussel, dit tot groot ongenoegen van Conservatieve partijprominenten als Boris Johnson en Jacob Rees Mogg, die de meest prominente kandidaat als troonopvolger lijkt te zijn.
In Westminster is hij een eenvoudige M.P., maar desondanks een invloedrijk man wiens carrière wel eens met die van Corbyn wordt vergeleken die jarenlang werd uitgelachen en toch is komen boven drijven bij Labour. De N.Z.Z. heeft hem een tijdje gevolgd en stelt dat Rees Mogg altijd helder is geweest over zijn compromisloze positie inzake Brexit die niet accepteert om Brussel’s bijwagen te zijn. Zijn voordeel ten opzichte van Boris Johnson en Michael Gove is dat hij een parlementslid is, dus zich vrij voelt om van zijn hart geen moordkuil te maken, wanneer hij de weinig koersvaste politiek van May onder de loep neemt. De besluiteloze koers van May is een ramp voor haar land, reden waarom er kennelijk een plan B klaar ligt om de EU geen cent te betalen en definitief afscheid te nemen van die bodemloze put.
Rees Mogg heeft daarbij de steun van een vijftigtal Tories die de harde Brexit wensen en is met zijn relatief jonge 48 jaren een populair man die wel eens als opvolger van de zwakke May gezien wordt, ondanks het feit dat het ‘ons soort mensen’ uit het midden ietwat van hem terugschrikt. Hij is ad rem en slagvaardig en bewijst dit regelmatig in media en op het TV scherm, waar hij ‘politiek-incorrecte’ standpunten inzake abortus danwel homo-huwelijk op speelse wijze aflevert. Een BBC’ anchor’ die hem op zijn elitaire komaf wees, met name zijn opleiding op Eton, kreeg lik op stuk omdat diens eigen zoon daar notabene een klasgenoot van Rees Mogg was geweest… Kortom, hij wordt door zijn collegae als een typisch parlementslid uit de 18e eeuw afgeschilderd en hij koestert dat imago met steeds weer nieuwe provocatie’s aan het adres der politiek-correcte clique.
Hij verwijt May zo slap op te treden dat zij slechts ‘Brexit in name only’ (Brino) steunt i.p.v. een duidelijke koers te varen en aarzelt geen seconde om ook de ‘deep state’ daarop aan te spreken. Deze karikatuur van een Britse aristocraat is ongeremd in zijn scherpe populistische polemiek en zijn aanvallen op de gematigde Tories, hetgeen de conservatieven behoorlijk beschadigt. Desondanks doet hij geen enkele concessie, is en blijft daarmee beter herkenbaar en vaart een authentiekere koers dan May en haar supporters die slecht voor hun dagelijkse ‘ popularity contest’ leven.
Het enige voordeel voor May is dat de laffe Juncker er wel voor oppast om haar te laten vallen, want met politici als Rees Mogg of Boris Johnson krijgt de EU-tiran geen poot aan de grond.