De POTUS heeft de Arabische elite op westelijke Jordaan oever (aka Westbank) en Gaza strook de gele kaart getoond en dat werd tijd ook. Na het jarenlange Obama gepamper van de Arabische elite die zo graag een eigen staat wil hebben met Jeruzalem als hoofdstad, waait in het Midden Oosten een andere wind.
Afb: wikimedia
Uit een windrichting die zeker niet gunstig is voor die Arabieren en de stank uit hun majestueuze paleizen verjaagt. Helaas heeft die Arabische elite niet in de gaten dat hun troefkaarten verbleken en het niet lang meer zal duren voordat diens waarde genullificeerd zal worden. Welkom in de nieuwe realiteit.
Zwaar geïrriteerd door de weinig coöperatieve houding van de Arabische elite en het voortdurend frustreren van vredesbesprekingen (of wat daarvoor moet doorgaan) heeft de POTUS besloten de geldstromen naar de beurzen van de Arabische elite krachtig in te dammen en als de houding op Westbank en Gazastrook niet drastisch verandert, het opdrogen daarvan een heldere realiteit zal worden. Dat spookbeeld heeft de drukke baasjes haastig naar de smartphones doen grijpen om stevige steun te krijgen in de Arabische wereld en landen waar useful idiots aan het roer staan. Door die steun lijkt de Arabische elite het tij te kunnen keren en de POTUS te dwingen de geldkraan open te houden. Zij vergissen zich daarin en honderden miljoenen dollars blijven stevig in de Amerikaanse beurs.
Als ze de wereld om hen heen niet met zoveel dedain hadden behandeld en met een heldere blik de veranderingen in hun omgeving op de juiste waarde hadden geschat, dan hadden ze kunnen vaststellen dat de sfeer in die omgeving niet ten goede van de Arabische elite op Westbank en Gazastrook is veranderd. De US is in een versneld tempo op weg om energie onafhankelijk te worden en kan niet meer politiek onder druk gezet worden door OPEC en zeker niet meer door olieproducerende staten in het Midden Oosten of Russische Federatie. Een olie-embargo zoals die in de jaren 1973-1974 de Amerikaanse economie in een ongewenste houdgreep kon houden, is nu niet meer aan de orde. Israel de enige democratie naar westers model kan door de olie en gas vondsten voor zijn kusten, in zijn eigen energie behoefte voorzien en is immuun voor Arabische energie wurgpogingen. Bad Luck voor de Arabische elite die geen gebruik van hun energie producerende Midden Oosten vriendjes kunnen maken om de USA en zijn Midden Oosten poulain het energie leven moeilijk te maken.
De Arabische saamhorigheid noodzakelijk om het Israel op andere manieren moeilijk te maken, is in de afgelopen jaren sterk afgebrokkeld. Mede door de eerste en tweede Golfoorlog in de jaren ´80 en ´90 van het vorige millennium, de activiteiten van de Holy War incorporated in het eerste decennium van dit millennium, de inspanningen van IS in het eerste deel van het tweede decennium, de opkomst van diverse islamitisch extremistische splintergroeperingen die buiten het raamwerk van de HWI hun eigen belangen behartigen en eigen doelen nastreven, het oplopende spanningsveld tussen Soenni´s en Sjiieten, tussen Wahhabisten onderling (IS en Saudi Arabië), het heilloze streven van Erdogan om de grote emir van de moslims te worden en de opkomst van de Moslim Broederschap, heeft het Arabische landschap zodanig versplinterd dat het begrip vriend en vijand een andere toonzetting heeft gekregen. Die versplintering vooral veroorzaakt door de opkomst van het islamitisch extremisme dient de Palestijnse zaak niet.
De schuld ligt hoofdzakelijk bij de Arabische elite zelf. Decennia lang frustreren van het vredesproces, onderdrukking van Arabieren die als nuttig slachtoffers voor de Palestijnse zaak gebruik worden en het voortdurend spekken van de eigen beurs, heeft hun streven naar een eigen politieke entiteit geen goed gedaan. Zelf denkt die elite daar overigens anders over. Na een aantal verloren Arabisch- Israëlische oorlogen, diverse mislukte Intifada´s, ineffectieve terroristische campagnes, is de kracht van hun retoriek om “de Joden de Middellandse Zee in te duwen” sterk aan kracht ingeboet. Ook de eindeloze vredesbesprekingen, talloze vredesinitiatieven, diverse road maps, vruchteloze multipartij bijeenkomsten aangevuld met bijna eindeloze (in aantal en tijd) Midden Oosten conferenties, toppen en memoranda hebben de Palestijnse Zaak ernstig verzwakt. Alles is geprobeerd en door het gefröbel van Arabische onderhandelaars is vrijwel niets substantieels bereikt. Zeker niet voor de noodlijdende Arabier op Westbank en Gazastrook.
Door de strijd in de Midden Oosten Zandbak is de ellende en het leed van de “Palestijnse vluchteling” de afgelopen jaren van de voorpagina´s verdrongen. Hun plaats in het overzicht van ellende en leed is ingenomen door de Syrische en Noord Afrikaanse migrant, die in massa naar de landen van melk en honing op het Europese continent trekken. Bovendien hebben traditionele vluchtelingen die in het verleden uit hun thuislanden zijn verdreven bewezen dat zij de wil en het vermogen hebben om zich te schikken naar de culturele karakteristieken van hun nieuwe thuislanden. Gelet op de instelling van moslims in hun nieuwe thuislanden lijkt dat een brug te ver en de vraag is hoelang Arabieren binnen de Israëlische samenleving in het gareel blijven.
De Arabische elite op Westbank en Gazastrook is er in de afgelopen dertig jaar (sinds de onafhankelijkheidverklaring in 1988) geen enkele keer in geslaagd om een stabiel, succesvol, transparant, democratisch gekozen regime te vestigen op beide delen. In die dertig jaar werd de Arabische elite gesymboliseerd door twee despoten die ten doel hadden om sponsor gelden in eigen zakken op te bergen en aan wapens en munitie te besteden, waarbij verbetering van de levensomstandigheden van hun eigen volk voortdurend de laatste prioriteit bleek te hebben. De verhalen dat het Westen en vooral Israel schuldig zijn aan die slechte omstandigheden worden alleen door Arabische sympathisanten en Useful Idiots gekocht. Het is in die dertig jaar een onverbiddelijke concurrentie strijd geweest tussen Al Fatah en Hamas en ondanks de toenaderingen van de afgelopen maanden is die concurrentiestrijd om de sympathie van de wereld en de onvermijdelijke stromen sponsorgelden nog lang niet gestreden.
Op het territoir van de staat Israel vinden ze wel vrijheid, veiligheid, welvaart en een toekomst. Blind voor het Arabische onvermogen om een homogene politieke entiteit te stichten op Gazastrook en Westbank waar Arabieren een menswaardig bestaan met een open toekomst kunnen hebben, protesteren massa´s in de wereld tegen het onrecht dat de Arabieren op Westbank en Gazastrook wordt aangedaan. Natuurlijk wijzend met de vinger naar de USA en Israel. Ook Nederland kent deze useful idiots die zich voor het Arabische karretje hebben laten spannen en tegen de grootste en machtigste westerse bondgenoot hebben gekeerd. Domheid, tunnelvisie en gebrek aan inzicht liggen ten grondslag aan deze opstelling. Het is tekenend dat ruim een miljoen Arabieren die zich Palestijnen of Israëlische Arabieren noemen liever in Israel willen blijven dan hun heil te zoeken bij de kansloze meute op de Westbank en Gazastrook. Geen sponsor van de Palestijnse Zaak lijkt zich af te vragen waarom die een miljoen Arabieren dat doen.
Het tij is aan het keren en de Arabische elite dreigt in onrustige wateren te geraken. In de USA en bij Arabische grootmachten in het Midden Oosten loopt de irritatie op. Het grootste deel van de Amerikaanse bevolking en de elite van de Arabische grootmachten is het zat om te worden geconfronteerd met een Arabisch segment dat zich door een sponsor infuus in leven wil houden. Te worden geconfronteerd met hun voortdurende ellende en leed wetende en beseffende dat de ware schuldigen huizen in de paleizen van de Arabische miljardairs op de Westbank en Gazastrook. Een Arabische elite die zich te buiten gaat aan beschuldigingen aan het adres van hun belangrijkste sponsor.
De boemerang die ze op pad hebben gestuurd om het westen en vooral de USA te pijnigen is teruggekeerd op de Westbank. Abbas en consorten zullen op korte termijn aan den lijve ondervinden welke effecten dat heeft voor hun machtspositie. Het wordt tijd dat Fatah en Hamas de handen ineenslaan en hun activiteiten om hun politieke doelen te bereiken zelf financieren en het belang van de bewoners op de Westbank en Gazastrook boven aan de prioriteitenlijst prikt. De vraag is en blijft of dat ooit zal gebeuren.