In het politiek wankelend Frankrijk, dat hard op weg is om Zweden te volgen op weg naar de zelf gegraven afgrond, is zowaar een afsplitsing ontstaan van les Républicains, genaamd : “Agir, la droite constructive” (“geen woorden maar daden”, hetgeen niet erg Frans is).
Afb: pixabay.
Onder het twintigtal oprichters vinden wij leden van de assemblée nationale, de senaat en drie ex-ministers van Sarko en Chirac, stuk voor stuk “Républicains”, kortom veel “meer van hetzelfde”.
Na de verkiezingen van mei/juni hadden zij zich al feitelijk afgescheiden als “les constructifs”, maar nu is de breuk formeel en definitief. Zij manifesteren zich noodgedwongen meer als een – op een postzegel opererende – fractie van de meerderheidspartij dan als oppositie. Dus Franck Riester sprak, als spreker voor deze partij, expliciete steun uit voor Macron’s hervormingen, die zij zien als uit hun eigen koker komend. Merkwaardig is dat diverse ministers van Macron, zelfs premier Edouard Philippe, uit les Républicains zijn gezet, maar zij zijn van mening dat zij nu beter uitvoering kunnen geven aan het conservatieve economische beleid dat hen al jaren voorstond, maar waar zij en al hun vorige presidenten te laf voor waren ondanks het voorbeeld van Margaret Thatcher. Dat vandaag de dag al bijna zo’n 9% van de bevolking (potentiëel) subversieve moslims zijn, die maar al te graag tot geweld bereid zijn lijkt niemand in Parijs te deren, zelfs niet na Bataclan etc. De typische politiek correcte ziekte die dag in dag uit keihard werkt aan de eigen ondergang. Slechts Marine Le Pen spreekt zich uit en moet daarvoor boeten.
Deze afscheiding deed zich voor omdat les Républicains hun conservatieve, christendemocratische, liberale en gaulistische tendensen loslieten om zich meer naar rechts te profileren tegenover Macron. Op 11 december wordt een nieuwe partijvoorzitter gekozenen en de koploper in die race, Laurent Wauquiez tapt uit een ultraconservatief vaatje om veel aan Le Pen verloren kiezers terug te winnen, een strategie waar veel leden niet in mee willen gaan. Onder die druk verklaarde Wauquiez al dat hij niet bij Marin Le Pen in bed wil gaan liggen – de gedachte alleen al – ook omdat haar nichtje en opvolgster Marion al staat te trappelen in de coulissen. Kortom hij beroept zich op apparatchiks als Chirac, Juppé en Sarkozy, die stuk voor stuk te laf waren om Thatcher te volgen.
Dit leidt tot manoeuvreren op de vierkante centimeter in het typerend gebrek aan visie en creativiteit in een land dat eeuwenlang, ogenschijnlijk, zo handig heeft geopereerd op het politieke toneel, maar nooit vernieuwend is geweest. Zelfs de Franse revolutie kon het decadente, vastgeroeste systeem slechts in bloed louteren maar niet innoveren, tot Napoléon op het toneel verscheen, maar die ging ten onder in zijn eigen “illusions de grandeur”. Die “grandeur” spreekt de Fransman nog steeds aan, maar vertaalt deze op zijn geborneerde wijze in parasiteren op anderen, zoals de “hand met een enorm gat erin” ophouden in het EU landbouwbeleid, de zakken vullen met het jaarlijkse geldverslindende feestje in Straatsburg van het EU Parlement, het nooit voldoen aan de EU budget targets, het profiteren van het ECB monetaire beleid en het baantjesjagen zoals nu weer de creatie van een EU minister van financieën, zodat zij nog jaren lang en gelukkig kunnen leven. Een Mexicaans gezegde luidt : “mucho tricky tricky, poco bumbum”, dus een nieuwe Franse partij op rechts lijkt slechts een slaapverwekkend “meer van hetzelfde”. Dat zij geen uitzondering zijn blijkt wel in Duitsland waar het establishment nog steeds doorgaat om de ene na de andeere mooie voorzet aan de dankbare AfD te geven, die ze wel netjes inkopt en nu al bijna net zo groot is als de gehavende SPD.
Dit geeft aan dat de, tot nu toe hoopvol stemmende, intelligente pogingen tot werkelijke vernieuwing van een Baudet kennelijk alleen maar gekritiseerd kunnen worden door op de man te spelen gezien het feit dat hij van klassieke muziek schijnt te houden en een beetje narcistisch moge zijn, maar als het op substantie van zijn ideeën aankomt is hij de enige frisse bries en het is niet voor niets dat er vanaf het pluche met angst naar hem gekeken wordt. Dat hij daarbij ook voor “extreem rechts” wordt uitgemaakt moge illustratief zijn voor wie zich het meest zorgen maken over zijn gestage groei, want ook als is hij maar een beetje rechts, in dat rechtse politieke land der éénogen is hij de onbetwiste koning.