Het is net alsof er één keer in de zoveel tijd iemand ergens op een knop drukt, waarna er plotseling ineens een grote verandering, een omslag, plaatsvindt in taalgebruik, onderwerpen en wat dies meer zij.
Een zeer bekend recent voorbeeld is genderneutraliteit: de Londense metro kondigde ’ineens’ aan hun reizigers niet meer aan te spreken met “Ladies and gentlemen”, het onderwerp genderneutrale toiletten overspoelde de media en de NS kondigde aan niet meer “Dames en heren” om te roepen. Dat soort dingen. Een opeenstapeling van (volstrekt overbodige) veranderingen in korte tijd.
Afb: pixabay
Datzelfde fenomeen doet zich nu voor op het gebied van huidskleur. Op de lagere school heb ik -zonder welke bijbedoeling dan ook- geleerd dat de soort ‘mens’ naar huidskleur in vijf rassen valt te onderscheiden, te weten het blanke, bruine, gele, rode en zwarte ras. Met de aanwezigheid van de twee Chinese restaurants in de stad en de onafhankelijkheid van Suriname, waardoor wij ook Surinaamse kinderen op school kregen, was dat begrijpelijk en overzichtelijk. Nota bene: zoals u ziet, heb ik die vijf kleuren in alfabetische volgorde gezet, om te voorkomen dat men mij meteen als racist gaat framen. Ik kan er niets aan veranderen dat in het alfabet de B ruim voor de Z komt. Van enige racistische intenties is in dezen absoluut geen sprake, maar dat zal bij lieden met een marxistiese achtergrond (niet te verwarren met het rode ras, want daar hebben die rooien dan weer niets mee te maken) wel weer niet voldoende zijn om te kunnen roeptoeteren dat zwart door mij wordt achtergesteld. Dat is niet genetisch, maar alfabetisch bepaald.
Maar de laatste tijd wordt er ineens alléén maar over ‘wit’ gesproken in plaats van blank. Net alsof iemand weer eens op een knop heeft gedrukt; alsof het voorgekookt en afgesproken werk is. In Friesland stonden ‘boze witte mannen’ op de snelweg, ‘witte’ privilege (extra fout; dit moet zijn: ‘wit’ privilege), ‘witte’ mensen enzovoorts. De sociale media zoals Twitter staan er bomvol mee en zelfs de mainstream media- je verwacht het niet- doen er dapper aan mee, zoals (uiteraard!) het diversiteitspropagerende, verbindende NOS-journaal. Wit hier, wit daar, wit zus, wit zo. Ik begin mij bijna- ja, bíjna- af te vragen wat iemand als Paul Witteman daarvan vindt, maar aangezien die vanwege een riant inkomen van de door u gesubsidieerde rooie arbeidersomroep VARA zijn schaapjes aardig op het droge lijkt te hebben, heb ik niet de indruk dat dat hem direct zal storen.
Het kwam mij voor, dat er maar één mogelijkheid bestond om aan die ‘wit’-nieuwlichterij een einde te maken. Ik heb daarom bij de doe-het-zelfzaak de kleurenstaalkaart van Flexa erbij gepakt en die naast mijn hand gehouden. Zoals te verwachten was, is mijn huid geen RAL-9010 van kleur. Ik ben dus niet wit.
Kortom: stop met vitten tegen witten en blijf lekker janken tegen blanken.