Onveilig en/of arm: twee redenen voor Afrikanen om huis en haard te laten voor wat het is en de lokroep van mensensmokkelaars te volgen naar landen van melk en honing waar het geld aan de bomen groeit. Veerboten van de maatschappij Frontex of van een van de ondersteunende hulpverleningsorganisaties staan klaar om gevluchte vaak jonge Afrikanen snel en veilig naar de kusten van het gastvrije Europese continent te brengen. Het klinkt als de start van een van de tranentrekkers uit de Boeket reeks.
Oorspronkelijke afbeelding: Pixabay
De realiteit in Afrika ziet er iets anders uit dan politici en asielindustrie hun hondstrouwe publiek willen doen geloven. Dankzij o.m. de decennia lange ruimhartige gelden uit de pot van Buitenlandse Zaken, zijn er regeringsleiders in Afrika die schat hemeltjes rijk zijn geworden. Ze vinden het bovendien prima dat hun volk zich dagelijks met een paar centen moet redden, omdat ze al decennia beseffen dat ellende geld zuigt uit de zakken van de schuldbewuste westerling die zich schaamt voor zijn koloniale verleden en zijn met bloed, zweet en tranen vergaarde welvaart.
Gelukkig zijn er nog mensen die de naïeve westerling en vooral de politiek correct Nederlander een spiegel willen voorhouden. Een van die mensen heeft op de website http://zuerst.de een inzicht gegeven in de achtergronden van de gemiddelde arme Afrikaanse vluchteling. Het beeld dat de meeste Europeanen van de bewoners van het Afrikaanse continent hebben, blijkt volgens hem niet helemaal te kloppen. De voormalige Zwitserse ambassadeur in Somalië, Ethiopië en Ivoorkust verkondigt de niet politiek correcte opvatting dat veel Afrikanen absoluut geen recht hebben op het predicaat vluchteling. Hij geeft een aantal voorbeelden van Afrikaanse landen die hun bevolking wel laten meedelen in de welvaart die bodemschatten en westerse sponsor gelden hen geven. Botswana die de winst van de verkoop van ruwe diamanten deelt met de bevolking; Ghana tegenwoordig een gevestigde democratie die de opbrengsten van de export van cacao, goud en aardolie grotendeels naar de bevolking laat vloeien. Somalië, een natie die door het Westen nog steeds als een mankerende staat wordt benaderd en behandeld, is sinds het einde van de burgeroorlog een veilig land in opkomst. Hij heeft gelijk als hij stelt dat politici en hulpverleningsorganisaties die succes verhalen nauwelijks aanstippen. Dat is gelet op de massa´s Somaliërs die in Europese landen op basis van het onveiligheidscriterium asiel vragen en krijgen, in het geval van Somalië uitermate opmerkelijk.
Hij bevestigt wat de doorsnee Europese burger allang weet en de politicus doorlopend negeert. Veel Afrikanen komen niet om te werken maar om misbruik te maken van de geneugten van de welvaartstaat. Ze komen niet om de staatskas te vullen, maar om die te plunderen. Om de welvaartsstaat zoals we die ruim 60 jaar kennen, naar het graf te dragen. Ze weten heel goed dat ze niet teruggestuurd worden en zo spreekt de Afrika kenner bij uitstek uit “Wij schatten de Afrikanen vaak verkeerd in, ze hebben een overlevingsstrategie en zijn zeer creatief….de nieuwkomers kunnen zo teruggestuurd worden”. Dat is een heel andere schets van de doorsnee Afrikaanse vluchteling dan de Europese en zeker de Nederlandse media ons voortoveren. Hij geeft het advies om de Afrikanen duidelijk te maken dat mensen geen uitkering krijgen met niets doen en voortdurend te benadrukken “je kunt komen, maar je moet werken voor de kost”. Ik ben er overigens van overtuigd dat Nederlandse politici niet zullen luisteren naar de ervaringen van deze Afrika expert. Ze zijn zo arrogant te beweren het beter te weten dan deze voormalige ambassadeur, omdat ze wat boeken hebben gelezen en een paar keer een Afrikaans land hebben bezocht om de veiligheidstoestand in het betrokken land op waarde te schatten.
Naast de Afrikaan die maar al te graag zijn armoedige ellende wil ontvluchten, zijn er ook Afrikanen die met geen stok het land uit zijn te krijgen. Of het moet een tijdelijk karakter hebben. Die andere Afrikaan krijgt een podium op de website www.watson.ch in een artikel met de titel “Afrikas Raubkönige: Das sind die 9 reichsten Regenten des Kontinents”. Terwijl honderden miljoenen Afrikanen in pure armoede leven, vergroten deze kleptocraten (die voortdurend geld uit de staatskas stelen om hun goede leven en dat van hun omvangrijke familie en kennissenkring te financieren) vrijwel jaarlijks hun puissante rijkdom.
In het artikel worden de negen rijkste Afrikanen opgevoerd. Daarbij valt het op dat het vermogen van het gros bekend is, maar in het rijtje ook een paar zitten waarvan het onduidelijk is hoe vermogend die zijn. Net als andere autocraten en despoten staat de term transparantie niet in hun vocabulaire opgeslagen en is de strekking hen totaal onbekend. Een van de goeden is de president van Nigeria Muhammadu Buhari die bij zijn ambtsaanvaarding zijn hele vermogen op tafel legde nl. $150.000 op de bank, vijf huizen, twee hutten van leem en een veestapel van 270 stuks groot aangevuld met een paar schapen. Het doet bijna vertederend aan, maar de vraag blijft vooralsnog onbeantwoord of de president van Niger wel alles heeft verteld.
Hoewel autocraten en despoten door de eeuwen de sterke neiging vertoonden en vertonen om zich te verrijken ten koste van het volk, is de kleptocraten dichtheid in Afrika wel bijzonder hoog. Opmerkelijk is dat een aantal van hen zoals Robert Mugabe van Zimbabwe, José Eduardo dos Santos van Angola en Paul Biya van Kameroen als volkshelden onder aan de politieke ladder begonnen zijn. Vaak vormen aanwezige bodemschatten, in beslag genomen landerijen, afgeroomde westerse sponsor gelden en een lange regeringsperiode (Dos Santos en Mugabe ruim 37 jaar) de pijlers van hun vermogen. In vogelvlucht de negen rijkste op een rij: Robert Mugabe vermogen is onbekend maar ongetwijfeld in de miljarden dollars; Dos Santos net als Mugabe vermogen onbekend maar ook in de miljarden dollars; Mohammed VI van Marokko ruim $2 miljard; Teodoro Obiang Nguema van Equatoriaal Guinea tussen de $600 en 700 miljoen; Uhurru Kenyatta van Kenia ruim $500 miljoen; Paul Byia van Kameroen ruim $200 miljoen; Joseph Kabila van Democratische Republiek Kongo ruim $100 miljoen; Mswati III van Swaziland ongeveer $100 miljoen en de armste van het stel Idris Deby van Tsjaad ruim $ 50 miljoen. Er zitten weinig frisse heersers bij van landen waar de bevolking voortdurend aan de zelfkant van de maatschappij moet bivakkeren.
Natuurlijk schildert de bovenstaande tekst een scheef beeld over arme en rijke Afrikanen en laat het onverlet dat op de diverse Afrikaanse steppen en zandbakken, veel mensen creperen en geholpen moeten worden. De vraag is alleen of de manier waarop westerse sponsoren nu met ontwikkelingsgeld strooien, de juiste manier is. Gezien de enorme rijkdom die de heersers van mankerende en falende staten op hun bankrekening hebben staan en de sommen geld die worden besteed aan het kopen van wapens, lijkt mij dat het westen al decennia verkeerd bezig is. Wellicht dat een kijkje in de Chinese keuken de vertroebelde blik kan verhelderen en de aanzet kan geven tot een andere manier om arme landen of scherper gesteld de arme bevolking van Afrikaanse landen een betere toekomst te geven.
Kortom, Afrika is een rijk continent met steenrijke politici en hun clique, maar straatarme bevolkingen, desondanks geen reden voor salon-socialistisch Berlijn en Brussel om daar ter plekke eens de koppen flink tegen elkaar aan te slaan maar juist die corrupte situatie te bestendigen (wat maakt dat nu allemaal uit?) door de tientallen miljoenen “slachtoffers” Europa te laten ontwrichten. “Slachtoffers” spelen nu eenmaal eerste viool in linkse (leeg-)hoofden maar “dief en diefjesmaat” ter plekke zullen hen worst wezen.
Wat ook opvalt is dat in de laatste 10 jaren kennelijk in en rond de noordelijke Sahel ook veel meer landbouwgronden groen en vruchtbaar geworden zijn, dus een mogelijkheid voor (stimulering van) grotere “self-suffciency”, hetgeen evenmin past in de Haagse politieke cliché’s over droogte en armoede.
Gelukkig hebben wij nu een minister die uitsluitend ontwikkelingshulp in portefeuille heeft, dus daar is een taak weggelegd om de locale bevolking op te voeden en te ondersteunen bij het – op industriële schaal – zaadjes planten en begieten i.p.v. goed geld via via naar Zwitserland te sluizen.
Maar het grootste linkse gevaar is dat Merkel, na de Einzelgang met haar ‘wir schaffen das’, nu een nieuwe politieke bedreiging heeft gecreëerd die zichtbaar wordt in de volgelopen vluchtelingenkampen in noordelijk Afrika.
Al die honderduizenden desperado’s speculeren dat salon-socialistische elementen in de EU de overhand zullen krijgen en hun invasie zullen faciliteren, hoewel Italie nu de kraan eindelijk heeft dichtgedraaid en oplossingen zoekt op het Afrikaanse continent i.p.v. een continuatie van alle ellende dankzij de veerdiensten van Greenpeace etc. te tolereren.
Dit soort politieke manipulatie past prima in het wereldbeeld van “Utopia volgens de social justice club”, die zodoende onze westerse maatschappij alsnog verder kan ondermijnen terwijl het west Europese electoraat allang heeft aangegeven dat het afgelopen moet zijn. De oplossing van dit probleem zou wel eens dichter bij huis kunnen liggen dan de politiek ons wil doen geloven.