De Fransman Michel Barnier is de onderhandelaar, namens de EU, over de Brexit-voorwaarden. Een politiek zwaargewicht met een glanzende carrière, onder meer als EU-commissaris en minister van Buitenlandse Zaken.
Daarom is het verbazingwekkend dat zijn Engels soms nauwelijks verstaanbaar is en dat juist hij werd aangewezen, waar Frankrijk zelf al jarenlang een illegale, bijzondere status heeft binnen de EU. Bovendien komt hij nu met de verhulde boodschap dat hij nog geen mandaat heeft, terwijl de EU beweert al maanden gereed te zijn voor de (uitgestelde?) onderhandelingen. Hij is naar verluidt verplicht om ieder tussenresultaat gedurende drie weken te laten beoordelen/ goedkeuren door de lidstaten; een idiote procedure die vooral gericht lijkt op het sarren van de Britten en telkens terugkerende vertragingen. Daarbij zijn geen parallelle onderhandelingen voorzien op verschillende terreinen, maar achtereenvolgende die beginnen met de wederzijdse financiële verplichtingen. Met zulke voormalige vrienden hebben de Britten geen vijanden meer nodig. Een pluspunt is dat de Brusselse dictatuur opnieuw wordt bevestigd waardoor bepaalde staten zich gesterkt zullen voelen in hun weerstand daartegen.
Macron
Als het erop aankomt willen de Fransen helemaal geen veranderingen, want dan worden er hogere eisen gesteld. Ook door de EU en de NAVO. De geringe opkomst bij de parlementsverkiezingen en de houding van de vakbonden duiden op een zelfde verwachting: hij mag het proberen, maar of hij verder komt dan Hollande en Sarkozy is nog maar de vraag. Een politiek-gemengde ministersploeg en vele onervaren parlementariërs, waaronder – zoals gebruikelijk – ook opportunisten, vormen geen goede uitgangspositie. Te veel aandacht voor de problemen van de financiële sector, kan bovendien het wantrouwen wekken van de doorsnee-Fransen. En tegenstellingen binnen zijn regering zal het blinde vertrouwen in deze nieuwkomer snel doen slinken. Daarvoor hoeft hij maar naar Londen te kijken.
May
Volgens de media heeft premier May 10 dagen gekregen om zich te bewijzen als politiek leider van Groot-Brittannië. Het zou haar eigen partij zijn die nu twijfels zaait en de minister van Financiën die haar Brexit-beleid onderuit wil halen. May kan zich dus snel bewijzen door hem te ontslaan en daarmee te bevestigen dat de rol van Florence Nightingale niet door haar wordt geambieerd. Ook bij de woontorenbrand liet ze die taak vooral aan de Koningin over en hield zich op de achtergrond. Wellicht heeft ze een afkeer van goedkope media-aandacht, gezien haar afgeschermde gesprek met enkele nabestaanden en haar harde belofte dat er een grondig onderzoek zal plaatsvinden. De risico’s zo snel mogelijk wegnemen bij honderden vergelijkbare woontorens lijkt dan ook niet onbelangrijk. Inmiddels is May – kennelijk onder druk van haar partij – meteen op bezoek gegaan bij de gewonden van een aanslag op moslims.
Merkel
Bondskanselier Merkel lijkt met haar CDU/CSU op een nieuwe termijn te kunnen rekenen. ‘Uitdager’ Schulz wordt steeds ongeloofwaardiger, tenzij hij vooral de jeugdige kiezers tracht te winnen. Die geloven nog in linkse sprookjes. Zelfs studenten politicologie ventileren idealen en opvattingen die ver afstaan van de werkelijkheid, maar kennelijk deel uitmaken van de indoctrinatie bij dit soort opleidingen. Merkel doet er dus verstandig aan in de laatste 100 dagen de werkelijke stand van zaken te schetsen, inclusief haar eigen misrekeningen, en praktische oplossingen te omschrijven. Want de kiezers willen echte veranderingen en geen Europese luchtfietserij als afleiding van alle schandalen.
Weigergraaiers
Hoewel de graaiers in het Europese Parlement weigeren hun kostenuitgaven te specificeren, is er nu toch een aardig overzicht ontstaan van de schandalige verkwisting. De voorzitter heeft namelijk een lijstje gemaakt van verboden uitgaven en dit is zo verbijsterend dat hij het niet zelf zal hebben verzonnen. Bovendien grenst het aan ordinaire diefstal of is het in feit ook.