Ik heb het nog zo gezegd!

“Ik heb het nog zo gezegd”. Die woorden zou Pim Fortuyn gezegd kunnen hebben als hij de huidige migranten chaos in Europa met zijn heldere blik had kunnen aanschouwen.

Afb: Aanbieding boekenplatform. Meteen bestellen!

Het is echter een uitspraak uit een van de grappige reclames van de Melkunie uit 1997 waarin een koe in een zwembad duikt. Die ontving de prijs van de beste reclame en dat is iets wat aan het huidige migratiebeleid permanent voorbij zal gaan.

Fortuyn.

Fortuyn wiens belangrijkste doelstelling het verstevigen van de nationale culturele identiteit was, legde in 2002 in zijn boek “De Puinhopen van 8 jaar Paars”[1] vast dat er alle aanleiding was om een restrictief beleid te voeren t.a.v. de allochtone migrant met een fundamentalistisch islamitische achtergrond die op korte termijn geen bijdrage kan/wil leveren aan de Nederlandse samenleving en diens ondersteunende economie. In het verlengde daarvan zouden volgens hem gezinsvorming, gezinshereniging en familiehereniging opnieuw tegen het licht gehouden moeten worden, Wanneer de effecten van het gedurende decennia ontbreken van restrictief immigratie beleid op de levensvatbaarheid van welvaartstaat resp. verzorgingstaat helder worden gemaakt, kan niet worden ontkend dat Fortuyn toch wel een beetje gelijk heeft gehad. Een beetje veel zelfs.

Negeren van waarschuwingen en bagatelliseren van effecten.

In de achterliggende maanden is een aantal waarschuwende teksten op de website van Sta-Pal gepubliceerd[2]. Die waarschuwingen zijn helaas realiteit geworden in (verre) buurlanden als Duitsland en Zweden, maar ook in Nederland zijn sporen herkenbaar. De meest in het oog springende ontwikkelingen zijn de onbeheersbaar geworden criminaliteit en andere uitspattingen in Zweden, progressief oplopende immigratie kosten ten nadele van de levenskwaliteit van m.n. de oudere doorsnee burger in Duitsland en de blije teksten waarmee deskundigen als politici, topambtenaren en de niet uit de media weg te poetsen BN-er met een mening, de rest van de samenleving informeren over de heerlijkheden van een groeiende immigratiestroom uit Syrie.

Zweden heeft andere Europese landen In de afgelopen maanden een spiegel voorgehouden en laten zien waar een doorgeslagen vertroeteling van migranten ten koste van de levensomstandigheden van de autochtone burger in resulteert. Zweden zakt tot de knieën weg in geweld en criminaliteit. De Zweedse chef van de rijkspolitie, Dan Eliasson presenteerde onlangs zijn bericht over bedreigde gebieden in Zweden. In 61 No-Go-Areas is de Zweedse staat inmiddels de controle kwijtgeraakt. In die gebieden leven te veel criminelen en bestaan parallelsamenlevingen met eigen wetten, bankensysteem en sharia rechtspraak. Er is sprake van Zweeds grondgebied dat in machtsgevechten tussen Arabieren en Afrikanen (meestal Somaliërs) opgedeeld wordt. Sinds oktober 2015 heeft de Staat de Zweedse politie verboden om informatie te geven over misdaden en criminele zaken waarbij migranten betrokken waren. Die vallen hedentendage onder Code 291 aka niets moet naar buiten komen. Zweden heeft het op één na hoogste verkrachtingscijfer ter wereld! Hoewel het aantal aangiftes in de eerste vijf maanden van 2017 met ruim 2000 of 16%, steeg, ligt het aantal veel hoger dan het officiële cijfer en wordt het gros van die aangiftes niet meer vervolgd.

In Nederland weigeren regeringen de roep naar de kosten van migratie angstvallig te beantwoorden. In Duitsland niet. Onlangs heeft de Duitse Minister van Ontwikkelingssamenwerking Gerd Müller (CSU) aan de Duitse kijker bekend dat Duitsland dit jaar € 30 miljard voor een miljoen migranten[3] in het land zou uitgeven. In het begin van 2017 kwam het Duitse Ministerie echter met andere cijfers op de proppen en raamde deze uitgaven op € 22 miljard. Een stijging van bijna 50%! Top ambtenaren schatten dat de Duitse belasting betaler in de in de periode 2017-2020 ruim ca. € 94 miljard moet ophoesten om het migranten beleid te kunnen betalen[4]. Voor de bijna 500.000 woningzoekenden of daklozen in het land heeft Merkel daarentegen noch een concept noch betrouwbare informatie over financiële middelen om die kwetsbare segmenten van de Duitse samenleving te kunnen helpen. Ook de financiën tegen het dreigende perspectief van bestaande relatieve kinderarmoede in Duitsland blijven in vergelijking met de uitgaven voor migranten aan de extreem lage kant. Steeds meer huishoudingen van diegenen die hier al langer leven (de autochtone belastingbetalende burger) vegeteren aan de rand van het bestaansminimum. De verschillen zijn bij de uitgang van de supermarkten te zien in aantal tassen, volume en assortiment van de inhoud.

Nee dan Nederland. Dat gidsland aan de Noordzee. Politici, Topambtenaren, BN-ers en andere deskundigen wisten het in 2014 zeker. Deze asielinstroom zou in vergelijking met voorgaande minder succesvol verlopen migrantenstromen, het beste zijn wat Nederland in jaren was overkomen. De sleutel lag bij het opleidingsniveau van de Syriers. Die waren in het algemeen hoog opgeleid, zouden snel aan het werk kunnen om Nederland een impuls te geven Behalve een impuls voor een stotterende economie zou die niet-westerse immigratie Nederland diverser maken[5]..

Het SER Rapport van 1974 “Werving en tewerkstelling buitenlandse werknemers” constateerde dat arbeidsmigratie een van de slechtste opties is om het arbeidstekort te compenseren. Het onderkende de problemen die cultuurverschillen – vooral tussen westerse en islamitische cultuur – in een dichtbevolkte buurt kunnen veroorzaken en wijst op segregatie/gettovorming, discriminatie, spanningen, conflicten en andere desintegrerende effecten. In die periode bleven politici en onderzoekers zich bij debatten en discussies hardnekkig beperken tot de enkelvoudige migrant tijdens zijn actieve arbeidsperiode en effecten van gezinshereniging, werkeloosheid en post productieve fase op de verworvenheden van de verzorgingsstaat, werden buiten beschouwing gelaten. Bovendien bleek in de loop der jaren dat de migrant ondersteund en geadviseerd door de zieligheidindustrie en een zeer milde rechterlijke macht en niet de overheid de verblijfstijdsduur bepaalde. De negatieve effecten van ongecontroleerde migratie waren al in 1974 bekend en onderschreef die optimistische kijk op de Syrische migrantenstroom niet.

De cijfers van het CBS over die succesvolle Syriërs schetsen niet verrassend een ander beeld dan de deskundigen de samenleving wilden doen geloven. 92.000 kwamen in de periode 2014-2015-eerste helft 2016 naar Nederland en ruim 94% kreeg binnen een half jaar een verblijfsvergunning. Het aantal Syriërs met een asielstatus verdubbelde in 2014 door het bekende nareis of gezinshereniging beginsel: Anderhalf jaar na het verkrijgen van een verblijfsvergunning blijkt 90 procent van de volwassen (18 tot en met 64 jaar) statushouders een bijstandsuitkering te hebben. De kleine minderheid die wel werkt, heeft meestal een klein baantje in de horeca of via (ander) uitzendwerk. Hooguit een vijfde van de Syrische vluchtelingen bestaat uit hoog opgeleiden, waarbij aangetekend dat de waarde van de Syrische diploma’s geringer is dan de West-Europese. Daar komt bij dat emigratie, anders dan de migratieprofeten vaak willen zien, doorgaans verlies oplevert: verlies van sociaal kapitaal, van netwerken, van taalvaardigheid. En de inburgering dan? Wie van buiten de Europese Unie of Turkije naar Nederland komt moet binnen drie jaar een inburgeringexamen doen. De asielzoekers die in 2014 in Nederland een verblijfsvergunning kregen hadden op 1 oktober 2015 nog maar in 0,5 % van de gevallen dat inburgeringexamen gedaan. Dit beeld bevestigt de voorspelling van de SER in 1974.

De rekenmeesters van Elsevier hebben in 2009 de kosten van immigratie berekend. Het resultaat was dat in de achterliggende 40 jaar de instroom, afhandeling en verblijf van migranten de Nederlandse belastingbetaler meer dan € 200 miljard heeft gekost. In 2009 alleen al meer dan € 12 miljard. Gelet op het groeiende volume en de langere procedure tijd zijn die kosten sinds 2009 ongetwijfeld progressief toegenomen en is het geen verrassing waarom politici de samenleving niet willen informeren over de kostenontwikkeling op de langere termijn.

Wachten op de knock out.

Politici willen maar niet begrijpen dat niet de parallelle wereld waarin zij blijkbaar leven, de yardstick moet zijn voor het overheidsbeleid, maar de realiteit waarin het gros van de Nederlanders zich staande probeert te houden. Door het beperkte politieke blikveld staat het loyaliteitsbeginsel – een van de pijlers waarop de verzorgingsstaat rust – onder zware druk en importeert de huidige generatie politici chaos uit Afrika en geweld uit het Midden Oosten.

De neiging om de toestroom als een verbetering van Nederland voor te stellen houdt zich zelden aan feiten. Uit schaars onderzoek is al duidelijk geworden dat migranten die na de eeuwwisseling naar Nederland kwamen ook na vijftien jaar nog voor ongeveer de helft werkloos was en wie wel werkte vaak kleine, laagbetaalde parttime baantjes had. Dat de bijstand in Nederland inmiddels voor meer dan de helft wordt bevolkt door allochtonen komt mede door het falen van migranten op de arbeidsmarkt. Op eigen benen staan en een eigen inkomen verdienen – ook als dat geen hoog opgeleid inkomen is – een betere manier om in te burgeren dan een inburgeringcursus te volgen. De doorsnee Nederlandse burger met oog voor de realiteit om hem heen, heeft nooit begrepen waar die deskundigen hun optimistische zienswijze op gebaseerd hadden.

Het is jammer dat de verzamelde opticiens tijdens de eeuwwisseling bij de uitgang van het Parlement groothartig roze brillen aan politici hebben uitgereikt om nog eens goed naar de voor en nadelen van migratie te kijken. Die geste is in meerdere Europese landen overgenomen en daarom hangen Zweden en Duitsland als een groggy geslagen bokser in de touwen en proberen wanhopig de bel te halen. Dat lot staat meer Europese landen zoals Nederland te wachten. De signalen zijn al herkenbaar en daarom is het wachten op de definitieve knock out.

———————————————–

[1] Een van de twee boeken waarvan de inhoud als verkiezingsprogramma voor zijn partij LPF diende. Hij trok in die boeken twee vijanden en twee tegenstellingen uit de coulissen de Nederlandse politieke bühne op nl “ons soort mensen”(gevestigde politici/”Linkse Kerk”) en moslims resp. Nederlandse volk (wij) versus Gevestigde partijen (zij) en hardwerkend belanstingbetalende Nederlander versus. Profiteur/ moslim.

[2] “De Zweedse Spiegel” (februari 2017), “Neergang van het Wirtschaftswunder” (april 2017), Neergang van het Wirtschaftswunder (april 2017), “Vakantie vieren in Europa. Met Geld toe”(april 2017) en “De parallelle migratie wereld aan het Binnenhof” (mei 2017)

[3] Net als in veel Europese landen noemen politici en zieligheidindustrie in Duitsland nieuwkomers nog steeds angstvallig  vluchtelingen.

[4] Artikel “Duitsland geeft in het jaar 2017 aan 1 miljoen “vluchtelingen” € 30 miljard uit” (24 juni, Die Freie Welt)

[5] Artikel “Zo succesvol zijn de Syriers die naar Nederland kwamen” Syb Winia, Elesevier, 22 juni 2017.