Syrië

De Amerikaanse raketaanval op een Syrische luchtmachtbasis markeert een belangrijke trendbreuk in het beleid van de Verenigde Staten. In zijn verkiezingscampagne benadrukte Trump, toen nog vastgoedhandelaar, dat de Verenigde Staten zich minder zouden moeten bezighouden met de problematiek in het Midden-Oosten. Het lijkt erop dat president Trump met die aanvankelijk voorgestelde koers breekt.

Afb: scr. Youtube.com

De aanval is een doelgerichte reactie op de gifgasaanval van het Syrische bewind en als zodanig heel goed verdedigbaar. Hoe lang wordt er immers al geroepen dat de westerse wereld niet met de handen in de zij kan blijven toekijken? Tegenstanders blijven benadrukken dat een oplossing voor de crisis in het land alleen aan de onderhandelingstafel moet worden gevonden. Dat is een beperkte visie met weinig oog voor de ogenschijnlijk eeuwigdurende realiteit van moord en doodslag in die hele regio, niet zelden ook vaak ‘religieus’ geïnspireerd.

Nu al veel te lang wordt de strijdende partijen op het Arabische schiereiland en in Afrika de hand boven het hoofd gehouden, onder het mom van ‘respect voor de vrede die de islam predikt’.  Daarvan is vooralsnog niets te merken in de landen die de islam als leidraad voor hun politieke en maatschappelijke handelen hanteren. Integendeel: moord en doodslag voeren daar de boventoon en men schroomt zelfs niet om kinderen te slachtofferen voor de islamitisch geïnspireerde doelen van macht en heerschappij.

De keiharde en gewelddadige Amerikaanse reactie op het gebruik van gifgas is daarom om meerdere redenen een goede reactie. Waar veel commentaren nog gewag maken van ‘onvoorspelbaarheid’ is er tenminste één kwestie volstrekt helder geworden bij alle partijen: de Verenigde Staten voegen thans voor zoveel nodig de daad bij het woord. Een soort ‘lik-op-stuk’ beleid. Dat is voor de –veelal dictatoriale- leiders die zichzelf tot dusver nog onaantastbaar waanden, het sein zich tenminste achter de oren te krabben. Het ongebreideld gehanteerde beleid, gebaseerd op islamitische grondslagen, hoe gekunsteld ook,  is niet langer een vrijbrief om naar goeddunken andersgelovigen willekeurig om zeep te helpen. Dat althans mogen wij nu hopen, mits de USA consistent blijft in dit beleid.

In theorie kan deze harde Amerikaanse opstelling het overleg nu juist op gang brengen. Dat vergt wel een consistent beleid vanuit Washington en ook voor andere landen die zich min of meer schoorvoetend achter de aanval hebben geschaard. Teveel hebben Westerse landen zich door diverse Arabische leiders laten ringeloren, terwijl als dank voor het begrip onze regio planmatig werd overspoeld met ‘vluchtelingen’ die bij nader inzien voor andere ‘klusjes’ komen en de islamitisch-Arabische overheersingsverlangens dienen. Dat lijkt vergezocht, maar anders kan de plotseling opstekende islamitische (en terroristische) wind in onze streken niet genoemd worden: achter de islamisering van onze streken zit een zorgvuldige planning en een machts-ideaal.

Het is heel goed dat Amerika zijn spierballen heeft laten zien. Nu Europa nog, met een aanzienlijke verruiming van de militaire slagkracht in plaats van molenwiekende en utopische groene vergezichten.