Frankrijk is hard op weg om de leuze van de Franse Revolutie te verkwanselen. Zij heeft decennia lang niet begrepen dat islam en een transparante democratie in de geest van de bestormers van de Bastille niet mogelijk is.
afb: Wikimedia-commons
De wil om de beginselen van de islam te bewaren en de weigering om loyaal te zijn aan de pijlers van een democratie vreten aan een vrije samenleving die is gebouwd op de triade vrijheid, gelijkheid en broederschap. Gettovorming, wegstoppen in de voorsteden en wegkijken voor de negatieve effecten heeft geleid tot uitwassen die steeds sterker en sneller om zich heen grijpen. Het Frankrijk van Lodewijk IV dreigt te veranderen in een dependance van het kalifaat van Abu Bakr. Een les voor de Nederlandse Gutmensch.
Overtrokken? Dat dachten de Franse regeringen in de 20ste eeuw ook. Zij waren en bleven doof voor de waarschuwingen voor een sluipende islamisering van de Franse samenleving. En kijk wat er nu gebeurt in het Frankrijk niet meer alleen voor de Fransen. Het heeft er alle schijn van dat regering, opiniemakers en media de witte vlag hebben gehesen en de islam vrij baan willen geven. Twee christelijke feestdagen moeten ingeruild worden voor een islamitische en een Joodse feestdag. De Figaro die zich afvraagt of de islam niet moet worden beschouwd als de belangrijkste religieuze stroming in Frankrijk. Een denktank – Montaigne Instituut – die Emmanuel Macron, een van de presidentskandidaten voedt met merkwaardige ideeën als de instelling van een grote/opper-imam van Frankrijk en het opnemen van het Arabisch in het schoolpakket.
De vraag komt op wat het volgende voorstel kan zijn. Het verbieden van het eten van varkensvlees op scholen, vermijden van onderwerpen die gevoelig liggen bij moslims als Holocaust en Kruistochten, scheiden van mannen en vrouwen in het zwembad en islamitische hoofddoeken in openbare gelegenheden? Triest genoeg blijken het geen voorstellen meer te zijn, maar zijn ze in Frankrijk in bepaalde regio´s al ingevoerd. Geen voorbeelden van integratie, maar van religieuze clausuur. Vermoedelijk begrijpen de eerder genoemde partijen niet dat het jihadisme onder die omstandigheden floreert en het westerse samenlevingsmodel wil vernietigen en vervangen door een islam- en shariagestuurde moslimgemeenschap. De socialistische kandidaat voor de presidentsverkiezingen verdedigde zelfs de verbanning van vrouwen uit de cafés met het argument dat uit historisch oogpunt de klassieke cafés echte mannenverzamelplaatsen waren.
Volgens het hoofd van de Franse inlichtingendienst telt Frankrijk onder de ruim 8 miljoen moslims ongeveer 15.000 (potentiële) jihadisten. Het salafisme floreert in de voorsteden van Parijs, Lyon en Nice. Die potentiële jihadisten laten zich sturen door de boodschap om alle ongelovigen middels een burgeroorlog in de straten te doden en de macht over te nemen. Hoe dat in zijn werk zou kunnen gaan is op 2 februari 2017 gedemonstreerd.
In een no go-zone horen politieagenten geschreeuw en zij besluiten poolshoogte te nemen. Een jongeman begint hen daar uit te schelden en de politieagenten arresteren hem, terwijl hij driftig om zich heen mept. Hij wordt in hechtenis genomen en beweert met een politieknuppel aangerand te zijn. Uit een eerste onderzoek blijkt van de beschuldiging niets te kloppen. Maar het kwaad is al geschied. Zonder de resultaten van het eerste onderzoek af te wachten veroordeelt de minister van Binnenlandse Zaken het door hem niet waargenomen politieoptreden, De Franse president gaat op bezoek bij de moslim om de man voor zijn gedisciplineerde gedrag te prijzen.
De dag na de uitlating en het bezoek vindt een demonstratie tegen het politieoptreden plaats. De demonstratie gaat al snel over in oproer, wat meer dan twee weken zal duren en overslaat naar twintig andere steden. Het geweld besmet ook het hart van Parijs, waar dozijnen auto´s in brand worden gestoken, winkels en restaurants worden geplunderd en officiële gebouwen en politiebureaus aangevallen worden. De politie krijgt van hogerhand opdracht om niet tussenbeide te komen en slechts een handvol oproerkraaiers wordt gearresteerd. Hoewel het geweld uiteindelijk na twee weken eindelijk luwt, blijft het ondergronds broeien en kan het geweld ergens anders weer plotseling oplaaien. Dit is het resultaat van 50 jaar wegkijken en effecten bagatelliseren als gevolg van de oproep van de toenmalige president De Gaulle om na de oorlog met Algerije de banden met Arabische- en moslimstaten aan te halen.
Hoe is het zover kunnen komen? Twintig jaar geleden toen de economische groei stagneerde, massale ontslagen niet te vermijden waren en werkeloosheid toenam is het proces van gettovorming van Noord-Afrikanen en Arabieren gestart. Die gingen niet terug naar het thuisland, maar eisten het recht op sociale voorzieningen op. Het proces om af te geven op de westerse beschaving kreeg momentum, Afrikaanse en Arabische bendes rezen als paddenstoelen uit de grond, gewelddadige botsingen met de politie namen in volume en frequentie toe. De toestand liep uit de hand en de regering ondernam geen enkele poging om die ontwikkeling te stoppen en bij de wortels uit te roeien. Niets.
In de jaren ´80 begonnen activisten van de organisatie SOS Racisme kritiek op migranten te labellen als racisme en andere links-georiënteerde lichamen sloten zich aan. In de jaren ´90 werd een wet van de extreem-linkse politicus Jean-Claude Gayssot aangenomen, waarin iedere discriminatie gebaseerd op etniciteit, ras en religie verboden werd. Het gevolg was dat kritiek op het misdadige gedrag van Arabieren en moslims, op migratie en moslims weggezet werd als een misdrijf. De diverse regeringen eisten dat de media de Gayssot-wet eerbiedigden; geschiedenisboeken moesten herschreven worden om westerse misdaden tegen moslims en de beschrijving van de essentiële bijdragen van de islam aan de ontwikkeling van de mensheid in de boeken op te nemen. Het startsein voor georganiseerde gewelds-erupties was gegeven.
In een boek van Georges Bensoussan “The lost territories of the Republic”, staat nauwkeurig beschreven wat er aan de hand was en was tevens een waarschuwing voor de toekomst. Overheid en gevestigde media negeerden die waarschuwingen. Omdat een doelgerichte en doeltreffende overheidsreactie uitbleef, konden de marges voor grootschalige langdurende gewelddadigheden steeds verder opgerekt worden. Uiteindelijk barstte de bom in 2005. De geweldsexplosie stopte pas nadat de overheid een overeenkomst had gesloten met moslimorganisaties. De macht was uit handen gegeven en recht en orde werden nauwelijks meer gehandhaafd. In een ander onlangs gepubliceerd boek schetst Bensoussan de huidige situatie in Frankrijk. In A submissive France accentueert hij dat de Republiek Frankrijk als verloren territoir moet worden beschouwd en de ontwikkelingen op scholen, ziekenhuizen, op straat tegen politie, rechtspraak geven hem gelijk.
In plaats van de islam met al zijn rare regelingen en beginselen warm te omarmen, doet de overheid er goed aan de sluipende islamisering definitief de kop in te drukken. Doen ze dat niet, dan zal van de leus uit de Franse revolutie alleen “broederschap” overblijven, waarbij het begrip op de mannelijke leden van de moslimgemeenschap betrekking heeft. Doen ze dat niet, dan zal in de nabije toekomst de opperimam op het Elysée de dienst in Frankrijk gaan uitmalen, zal Arabische taal in combinatie met het leren van koranteksten het hoofdvak op school worden en de Franse geschiedenis in de trant van de koran herschreven worden. De vraag is of de komende verkiezingen daarin verandering zal brengen. Gelet op opinies en achtergrond van bepaalde kandidaten kan de doorsnee Fransman en zijn echtgenote daar absoluut niet gerust op zijn. In het boek “Civil war is coming” wordt vastgesteld dat niet Le Pen en haar beweging het grote gevaar is, maar de steeds inniger relaties tussen links-liberalisme en het islamisme. Doemdenken?
Nederland 2017 is vergelijkbaar met Frankrijk in de jaren ´90. Ook in Nederland politici die wegkijken of diepduiken zodra de begrippen islam, sharia, moslim, migrant en verzorgingsstaat op tafel worden geworpen. Wanneer na de verkiezingen niet doeltreffend wordt ingegrepen in de migrantenproblematiek en de sluipende invloed van de islam, dan gaat Nederland in versneld tempo de kant van Frankrijk op.
En dat is een onwenselijke ontwikkeling.
Na ruim 12 jaren in Parijs en zuid Frankrijk kan ik e.e.a. alleen maar beamen. Arabische jochies van 15 die wegens recidive met tientallen voor de volwassenen strafrechter staan en, na hun veroordeling tot 6 of meer maanden celstraf, trots naar hun oudere maatjes op de publieke tribune van de rechtbank staan te grijnzen omdat zij hun “rites of passage” hebben voldaan. Van dat moment af aan tellen zij echt mee terwijl zij al jaren niet meer naar school zijn gegaan en zodoende, plus dankzij hun strafblad, ook nooit meer aan de bak zullen komen terwijl een maandelijks salaris juist veel van de problematiek zou oplossen.
De rabiate linkse politiek in Frankrijk is al tientallen jaren net zo losgeslagen als de “liberals” in de USA en volharden in hun destructieve gedrag, dat in feite best wel de ware aard van het beestje lijkt te zijn: vakbonden zoals de CGT die al jaren op zijn retour is schrikken niet terug voor puur criminele activiteiten zonder enige verantwoordelijkheid te nemen voor hun actie’s, zoals ook de Air France piloten en de luchtverkeersleiders al tientallen jaren te pas en vooral te onpas staken. De ruggegraatloze Franse regering doet absoluut NIETS!
Socialisme is een ziekte waarvan een land wellicht nooit meer zal genezen, Frankrijk zeker niet!