D66-lijsttrekker Pechtold hengelt in de eindstrijd van de verkiezingen nadrukkelijk naar de linkse, progressieve stem. Daarmee hoopt hij, met nog maar een paar dagen tot de stembusgang, de concurrentie van zich af te kunnen schudden en de eindzege te grijpen, schrijft De Telegraaf.
Pechtold van de afscheidingsbeweging D66… Afb: Flickr.
In de peilingen staat de VVD – om mij volkómen onbegrijpelijke redenen, na de opeenstapeling van kiezersbedrog, leugens, gestraalde bewindslieden, niet nagekomen verkiezingsbeloften en malversaties van een waslijst aan partijleden – momenteel aan kop, op de voet gevolgd door de – door met name Pechtold neerbuigend behandelde – PVV. Op korte afstand volgen CDA en D66. Van deze vier partijen is D66 het meest progressief, groen en op bepaalde terreinen ook links. “Ik zit Buma op de hielen. Kiezers moeten zich afvragen wil je hem, of wil je mij. Wil je conservatief, of progressief?” Als kiezers van partijen zoals GroenLinks en PvdA naar D66 overstappen, denkt Pechtold dat hij CDA, PVV en VVD voorbij kan streven en de verkiezingswinst binnen te slepen. Hiermee getuigt hij ervan, zoals zo vaak, niet over enige realiteitszin te beschikken. De vraag is ook of de Nederlandse kiezer dit wel wil, gelet op de enorme onvrede die er klaarblijkelijk leeft onder het Nederlandse electoraat. Het is niet voor niets dat de PvdA in de recente peilingen in zwaar weer verkeert, naast de stormachtige ontwikkelingen van een reeks van nieuwe protestpartijen.
Pechtold wil graag premier worden, herhaalde hij bij de NOS tijdens een Facebook Live-sessie. Alweer een getuigenis van weinig realiteitszin, maar niet gehéél ondenkbaar. Per slot van rekening kiest de Nederlandse kiezer alleen de nieuwe Tweede Kamer, en niet een nieuwe regering – die wordt samengesteld uit partijen die elkaar weten te vinden – God verhoede dat we een links-progressief kabinet gaan krijgen. Mocht dat premierschap niet lukken, dan is een ministerschap ook mogelijk. Maar het kan ook interessant zijn om fractieleider te blijven, vindt hij. Het lijkt het weerbericht van Piet Paulsuma wel: het kan gaan regenen, maar de zon kan ook gaan schijnen. De kans lijkt namelijk groot dat een nieuw kabinet uit veel partijen zal gaan bestaan. Pechtold vindt dat “een leuke uitdaging”, ik beschouw het als “een vet probleem”. Hoe meer coalitiepartijen, hoe moeilijker het is om de neuzen dezelfde kant op te krijgen. De D66-leider houdt wel van zo’n machtsveld. Ik niet, en wel aan de hand van het volgende geschetste beeld.
Dat levert namelijk een bijzonder onwenselijke en onwerkbare situatie op, waarbij er ont-zet-tend veel en ein-de-loos gaat worden gesoebat en dat er van alle partijen die van het kabinet deel uitmaken ontzettend veel water bij de wijn moet worden gedaan, om uiteindelijk een besluit te nemen waar werkelijk niemand op zit te wachten of gelukkig mee is. Dat dat het stokpaardje is van zoals-de-wind-waait-waait-mijn-jasje-D66 moeten ze daar zelf weten, maar het landsbelang is daar abslouut niet mee gediend. Dan kunnen we net zo goed géén nieuwe regering installeren; en dat lijkt dan nog het meest aantrekkelijke alternatief. België heeft recentelijk nog bewezen dat dat wel degelijk mogelijk is en het land bestaat nog steeds. Alles beter dan een links-progressief, besluiteloos en machtloos kabinet onder leiding van de hautaine pro-EU-regentenkliek van D66, die, ooit begonnen als protestpartij, na 51 jaar aanmodderen nog steeds geen vaste koers heeft weten te vinden. Als dit gaat gebeuren, raakt ons land pas écht in zwaar weer; sterker nog, dan gaan we ondanks de vermeende opwarming van de aarde een ijskoude fiscale winter tegemoet.
Zou een lekker hoge kiesdrempel, die tot een drietal partijen leidt, een oplossing bieden voor de inefficiëntie van de vrijblijvende wanvertoning in Den Haag?
In Zwitserland, dat niet zo verloederd is door onze ‘social-justice’ ziekte, is de democratie door hardwerkende mensen van onderaf opgebouwd vanuit de gemeente’s en de kantons; dit in tegenstelling tot het in Nederland vigerende model dat de kiezers op de laatste plaats zet. Zwitserse politici zijn hardwerkende ondernemers die in deeltijd politiek bedrijven en geen tijd hebben voor nonsens à la Pechtold & Klaver die nog nooit een eerlijke job hebben gehad maar heerlijk parasiteren op het Haagse pluche.
“Een leuke uitdaging” geeft slechts aan hoe lichtvaardig deze onverantwoordelijke Pechtold op ‘cloud nine’ leeft zonder enige binding met onze realiteit, die ook angstvallig in NPO’s achterlijke “TV-debatten” wordt gemeden ten gunste van prietpraat issues waar deze ‘lood-zware-licht-gewicht’ in handelt, naast meer EU en nutteloze klimaatwetten.
D’66 was het resultaat van “de droom” die zwever HAFMO van Mierlo in 1966 gehad zou hebben tijdens een verblijf in de USA toen hij, net als nu onze narcistische padvindertje Klaver, niet de minste moeite had met dit plagiaat van Martin Luther King. Zo richtte hij D’66 op met de expliciete bedoeling dat deze club zweefvliegers zichzelf zou opheffen zodra allerlei onhaalbare doelstellingen gerealiseerd zouden zijn.
Maar het goedbetalende Haagse pluche is zo comfortabel dat Pechtold op ‘cloud nine’ vrolijk verder gaat met zijn onvermoeibare productie van onhaalbare ideeën.