Het bij hun naam noemen van dingen is volgens Rutte ‘verkeerd’ populisme en dat moet een halt worden toegeroepen. Eindelijk wordt duidelijk wat de man verstaat onder de term en hopelijk is het nog geen begrip in Nederland geworden. De term past naadloos in het straatje dat Rutte iedere keer dat hij zijn mond opent, probeert schoon te vegen.
Nep is dus het nieuwe eerlijk geworden. Liegen een deugd. Als de realiteit pijn doet, moet die gewoon verdwijnen. Uit het straatbeeld. Uit musea. Uit kolommen van de krant. Uit de beelden van de media. Uit wetenschappelijk onderzoek. Waarheid is gewoon wat lekker bekt en geen gedoe geeft. Door deze helderheid is het wellicht maakbaar om het een van het ander, de goede van de verkeerde populist te onderscheiden. Jammer dat de spiegel is omgedraaid en dat wat voor de spiegel staat het verkeerde populisme is geworden en omgekeerd.
Afb: pixabay
Rutte heeft de laatste zes jaar herhaaldelijk onderstreept waarom hij volgens eigen zeggen aan de goede kant van de spiegel staat en heeft zich nooit uit het veld laten slaan door de vaststellingen van de feitencontroleurs, dat de kiezers hem eigenlijk moeten beschouwen als een vleesgeworden Pinokkio die door de straten van Den Haag dwaalt. Vandaar zijn andere bijnaam Teflon Mark. Om een beeld van de goede populist te krijgen, is in het artikel “De talenten van de goede populist”, een bloemlezing van Rutte´s beloften als goede populist opgenomen. Staande voor de spiegel constateerde ik dat er weinig goeds te ontdekken is aan het niet inlossen van beloftes. Dat vond Rutte blijkbaar ook toen hij een paar weken voor de verkiezingen ineens met een plichtmatig “sorry” op de proppen kwam en in feite erkende dat hij voor het electoraat helaas niet aan de goede kant van de spiegel stond. Niet dat het wat voor datzelfde electoraat uitmaakte.
Dat normvervaging zijn weg heeft gevonden in het Haagse doolhof werd duidelijk, toen na het bekendmaken van het voorlopige verkiezingsresultaat, “winnaars” zich uitbundig lieten lauweren door hun partijgenoten. Geen spoor van zelfreflectie of relatievering was in de korte toespraken van de winnende lijsttrekkers te horen. Nederland maakte opnieuw kennis met verliezende winnaars en winnende verliezers. Het electoraat rekende weliswaar af met het beleid van Rutte-II, maar door de vice-premier met pek en veren Den Haag uit te sturen, werd niet Rutte maar Asscher verantwoordelijk gesteld voor de groeiende islamisering, de afkalvende veiligheid, de zorgwekkende status van de zorg en het destabiliseringseffect van de migrantengroei. Hiddema verwoordde het bij Harrie Mens scherp “hoe kan je de winnaar zijn als je coalitiepartner aan een politiek faillissement wordt geholpen en je zelf ook 8 zetels moet inleveren?” Ja, hoe kan dat?
Dat kan als het electoraat ondanks allerlei integriteitsschandalen en het voortdurende gejok van de minister-president annex lijsttrekker, toch de VVD “beloont” met slechts een verlies van 8 zetels; zich achter een partij schaart die ook in 2016 trots de lijst van integriteitsschandalen onder politici en bestuurders aanvoert. Met veertien affaires staan de liberalen, net als in voorgaande jaren, bovenaan de jaarlijkse politieke integriteitsindex. Dat kan omdat het electoraat de zittende minister-president de ruimte geeft om de spelregels van het democratisch proces naar eigen inzichten vast te stellen en in voorkomend geval naar zijn hand te zetten.
Dat kan omdat het electoraat geen onderscheid kan en wil maken tussen feiten en fictie binnen de vrije nieuwsgaring. Het goochelen met de realiteit en sturen van de publieke meningsvorming loopt in het huidige millennium werkelijk de spuigaten uit. De samenleving zit vandaag de dag opgescheept met diverse categorieën ‘nepnieuws’ verspreidende bronnen die zich uitstrekken van de proefballonnetjes-politicus, via de riooljournalist, de accidental reporter versterkt door de notoire Facebook-galspuwer tot aan de nepnieuwsevangelist. Die manipulerende doorgeefluiken, gesterkt door de om zich heen grijpende cultuurvervlakking en cultuurrelativisme, zaagt aan de poten van het westerse democratische model. De westerse wereld is een nieuwe wereld van polarisatie ingegleden, waarbij media – zich zonder druk te willen maken over de juistheid van informatie – concentreren op snel nieuws en politieke woordvoerders, mediavertegenwoordigers en politici zich uitputten in propaganda, indoctrinatie en spinnen. Onlangs presenteerde Bart Schut een staaltje van media wegkijken ten faveure van de islamitische medemens. Hij constateerde uit persoonlijke waarneming dat een Turkse jongen die als enige getuige in het NOS-journaal aan het woord kwam een totaal verkeerde versie van de realiteit naar voren bracht. Het jong beweerde dat de ME vanuit het niets een charge uitvoerde. Schut had het tegenover gestelde gezien nl. “….de ME en politie trokken zich terug, toen hun achterhoede werd aangevallen door Turken die waren gekomen om te knokken…..”
Dat kan, omdat het electoraat het verhaal van de politiek over het gevaar van een sluipende islamisering accepteert. De politieke elite vindt dat ondanks geweldsuitbarstingen, activiteiten die voortvloeien uit het afwijkende normenpatroon en voortschrijdende aanwas van de moslimgemeenschap, het islam belijdende segment van de Nederlandse samenleving, noch de Nederlandse genetische, sociale, culturele of nationale identiteit, noch de Nederlandse samenleving als geheel bedreigt, ondanks de vele bevestigingen dat islam en westerse democratie niet samengaan. Desondanks beweegt een deel van het electoraat zich in het parallelle universum van Haagse politici en loopt daar met de roze bril op die bij binnenkomst aan de deur uitgereikt werd.
afb: http://adbroere.nl/ad-broere
Dat kan, omdat het electoraat zich niet adequaat laat informeren over de gelegaliseerde diefstal door de overheid; een diefstal die m.b.v. de wettelijke bepaalde rekenrente (die ontleend is aan de staatsobligaties) via het ABP plaatsvindt. Die roofpraktijken gaan volgens Ad Broere gewoon door. Het ABP heeft een rendement op zijn investeringen van ongeveer 6%, maar moet voor de kapitaalgroei de wettelijke 2% gebruiken. In feite groeit het kapitaal van het ABP veel meer dan is toegestaan en het geld dat “over “ is (die 4%) valt volgens Broere in de reserves waarmee de regering leuke dingen kan doen. Blijkbaar vindt dat deel het prima.
Dat kan, omdat het electoraat zich graag laat misleiden door de demagogie waar trosjes politici zich bij het brengen van hun politieke boodschap van bedienen. Beloftes geloven waarvan vooraf al duidelijk is dat die bij het zoeken naar compromissen, bij het polderen, snel van tafel geveegd worden. Vanuit die invalshoek manifesteert de politicus zich als de boodschapper van nepnieuws en als te vaak die beloftes niet als leefbaar beschouwd kunnen en mogen worden, meet de betrokken politicus zich het eendelige pak van de demagoog aan. Iedere politicus bezit afhankelijk van de omstandigheden waaronder die zijn evangelie brengt, demagogische trekjes en trekken. De een gebruikt dat sneller dan de ander; de een voert dat langer door dan de ander. Maar demagogische trekken hebben ze allemaal.
Dat kan, omdat het electoraat niet onderkent dat de politieke partijen de afgelopen vier jaar hun partijbelangen boven het landsbelang hebben gesteld. Dat het partijprogramma zoals het de kiezer wordt voorgespiegeld, door het mozaïek aan partijen en belangen nooit kan worden uitgevoerd en er altijd ‘gepolderd’ moet worden. Dat kan omdat het electoraat wegkijkt voor het feit dat de politieke elite bepaalt wat goed voor de kiezer is. Ook al is het gros van de kiezers tegen de maatregel.
Als men het bovenstaande goed tot zich laat doordringen, dan bevestigen die teksten de stelling dat het vroegere goed het hedendaagse kwaad is. Blijkbaar maakt dat voor de Nederlandse samenleving niets uit. De Nederlander vindt blijkbaar dat het moet kunnen dat een verlies een overwinning genoemd wordt, een overwinning een verlies en een partij met een integriteitsprobleem en een jokkende minister-president “het werk mag afmaken”. Dat is dus Rutte´s visie op goed populisme en blijkbaar ondersteunt het gros van het electoraat die visie.
Over een tijdje liggen de roze brillen op de grond, moppert het gros van de samenleving over de resultaten van het ‘polderen’, wordt de roep om de man die de beestjes bij hun naam noemt en nieuwe verkiezingen luider en luider. Raar volkje, die Nederlanders.