Afshin Ellian schreef een artikel op de website www.elsevier.nl over de feitenvrije politiek die D66 en GroenLinks schijnen te voeren als de discussie over de immigratieproblematiek gaat. Feitenvrij? Wat bedoelt Ellian daar eigenlijk mee?
Het artikel start met een aardige hersenbreker… voor politieke debatten bestaan geen onpartijdige videoscheidsrechters. Zo riep men RTL D66-leider Alexander Pechtold uit als winnaar van het premiers-debat zonder de echte kandidaten voor de functie van premier….. Velen vonden dat Buma, de lijsttrekker van het CDA, de winnaar was. Maar hij werd als de grootste verliezer aangekondigd. Die twee eerste zinnen prikkelden mijn nieuwsgierigheid in de rest van het artikel
Prof. dr. Afshin Ellian. Afb: wikimedia-commons.
Het uitroepen van een winnaar in een politiek debat is een gevoelskwestie. Van een meetbaar resultaat kan geen sprake zijn. Het hangt samen met de manier waarop en door wie zo´n toetsing wordt gedaan. Door personen met een eigen agenda of een bepaalde politieke mening, zoals de grote man die zorg draagt voor de programmering, of discussie leider(s). Door een kliekje, dat telefonisch of opgesloten in een kamertje wordt gevraagd om een waardering van 1 tot 10 te geven of door een min of meer representatieve groepering. Dat gevoel van winnen of verliezen hangt ook af van de onderwerpen die de politieke deelnemers worden aangereikt en de minuten spreektijd die hen door een discussieleider gegund wordt. Het debat – of wat daarvoor moest doorgaan – op dinsdagavond op NPO 1 was een goed voorbeeld van een gestuurde discussie, waarin een van de discussieleiders om de een of andere reden in grote woede ontstak en die woede specifiek op een van de deelnemers concentreerde. De objectiviteit van die discussieleider vloog vrolijk fluitend door het open raam weg. De tweede kanttekening spitst zich toe op het begrip premiersdebat. Verbazingwekkend dat RTL die titel na het afzeggen van twee belangrijke deelnemers werd gehandhaafd. Ik vraag me af in hoeverre men in de aanloop naar een verkiezing kan spreken van een premiers debat? Natuurlijk niet. Helemaal niet als frontrunners in peilingen beleefd hebben afgezegd en de kijker opgescheept wordt met lijsttrekkers die geen enkele kans maken ooit in het Torentje te mogen resideren.
In het artikel van Ellian gaat het deze keer over de relatie feitenvrije politiek en immigratie. Feitenvrij vergroot de marges voor probleemloos gegoochel met aardigheidjes voor het electoraat. D66 en GroenLinks zijn beiden voor een grenzeloze instroom van arme rakkers die vluchten voor het geweld in het thuisland. Van gelukszoekers die door verschil in welvaartsniveau tussen herkomstland en migratieland het herkomstland verlaten en worden aangetrokken door de heerlijkheden van een verzorgingsstaat. Van werkmigranten die – hopelijk tijdelijk – hun expertise aanbieden in het migratieland. In het meest ongunstige geval zijn het jihadisten die in opdracht van IS of Al Qaeda of van een aan IS of AQ gelieerde splintergroepering een aanval op schatkist en samenleving van het migratieland doen. Allemaal zielig en dus welkom.
Of zo´n politiek een negatief effect heeft op de beginselen van verzorgingstaat, milieu en werkgelegenheid, daar maken beide milieu geïnspireerde partijen zich nog niet druk om.
Die ongerustheid komt blijkbaar pas na het verkiezingsresultaat om de hoek kijken. Natuurlijk bestaan die feiten wel. Er is een aantal onderzoeken beschikbaar dat onderbouwt waar een grenzeloze inname van migranten toe kan leiden. Maar de betrokken politieke partijen kunnen die feiten niet gebruiken in hun boodschappen, omdat die het positivisme van de feitenvrije immigrantenpolitiek ondergraven. Om er een paar te noemen[1].
De groei van etnische diversiteit[2], die hobbyende politieke partijen graag in de mond nemen, resulteert in dichtbevolkte leefgemeenschappen in minder vertrouwen in elkaar, overheid en media en kan resulteren in een zelfgekozen, resp. opgedrongen sociaal isolement. Bevestigd is dat door de overheid opgedrongen interetnische contacten binnen het raamwerk van bridging (brug tussen verschillende etnische groeperingen) en bonding (verbindingen binnen een etnische groepering) averechts werken. De meeste niet-westerse migranten vinden de voordelen van de verzorgingsstaat vanzelfsprekend (het is een recht en geen gunst) en dat wordt vertaald in het volume uitkeringstrekkers[3]. Ze onttrekken zich echter snel aan de verplichtingen die daaraan verbonden zijn (betalen van inkomstenbelasting en premies volksverzekeringen). Die instelling komt ook naar voren in huisvesting sociale woningbouw[4], inactiviteit op de arbeidsmarkt, leerprestaties, volume schoolverlaters, rebellerend en crimineel gedrag.
Bij de discussie over arbeidsmigratie als argument voor een barmhartige immigratiepolitiek, die door politici, internationale structuren, opiniemakers en politieke dinosaurussen als de oplossing voor de vergrijzing van de Nederlandse samenleving beschouwd wordt, stuurt het profijtbeginsel de discussie. Volgens erkende wetenschappers resulteert zo´n veronderstelde oplossing in meer vergrijzing en ongewenste toename van het bevolkingsvolume. Om dat te kunnen vermijden en het scheeflopen van de verhouding oud versus nieuw en jong versus oud tegen te kunnen houden, zouden migranten na hun actieve arbeidsperiode geremigreerd moeten worden naar het herkomstland en te vervangen moeten worden door jonge migranten (doorlopende verversing). Dat ziet niemand gebeuren.
Kennismigratie is een ander argument dat herhaaldelijk als oplossing naar voren wordt geschoven en warm door politici omarmd wordt. In tegenstelling tot andere Europese landen zet Nederland zijn kaarten op opleiding en niet op vaardigheden. Los van het geringe volume van 6000/jaar (cijfers 2010/2011) toont de omgeving aan dat er meer behoefte is aan vaardigheden dan aan kennis. Hoewel Nederland de weg naar een kenniseconomie is ingeslagen, heeft het vergeten dat het een verzorgingsstaat is, waar bijna 70% emplooi heeft gevonden in de dienstensector. In de praktijk is ook gebleken dat eenmaal prima opgeleid, de afgestudeerde kennismigrant voor het grote geld kiest. Aangezien Nederland qua salaris niveau niet tegen andere landen kan opboksen, emigreren afgestudeerde hoogwaardige voormalige migranten naar andere landen.
Het is opmerkelijk dat Ellian zich verbaast over het ontbreken van feiten in de immigrantendiscussie. Politici maken zich daar al decennia schuldig aan.
In die periode hebben alleen politici als Fortuyn en Bolkestein politieke collegae en Nederlandse samenleving gewezen op de effecten van een normloze immigratiepolitiek. Helaas blijft het niet bij het verloren puppy-gevoel voor de migrant, maar strekt zich dat ook uit over andere hobby´s zoals EU, klimaat, groene energie, gemeentelijke herindeling en ontwikkelingssamenwerking. Vermoedelijk kunnen nog meer onderwerpen voor een feitenvrije politiek boven tafel gehaald worden. Alleen veiligheid en zorg voor de eigen bevolking zijn onderwerpen die omzichtig omzeild worden of beloftes gedaan worden waarvan iedere rationeel denkend mens weet dat die na de verkiezingen heel snel gearchiveerd worden. Daaronder vallen de bedragen die ineens worden genoemd voor het verhogen van het defensiebudget en voor een betere zorg in ziekenhuizen en verpleegtehuizen.
Feitenvrije politiek betekent in concreto dat je van alles op de politieke bühne kan roepen en daarvoor niet ter verantwoording geroepen hoeft te worden. Een soort nepnieuws dus. Dat is wel makkelijk. Politici reageren op de onderbuikgevoelens van (een deel van) het electoraat en maken zich geen zorgen over de effecten voor de samenleving en of het wel past in de doelen die datzelfde electoraat is voorgehouden. Vrij schieten in de aanloop van verkiezingen is toegestaan, Zelfs als uitspraken en beloften ingaan tegen de doelen die zijn opgenomen in de eigen reclamefolder, het verkiezingsprogramma. Zelfs als de wens van een respectabel deel van het electoraat in de kou gezet moet worden, zoals nu gebeurt met de uitslag van het Oekraïnereferendum. Daaraan maken overigens bijna alle partijen zich schuldig.
Hobbyisme versus nationaal belang. Na de verkiezingen zit de belastingbetaler opgescheept met de materiële en maatschappelijke effecten van de doorvoering van een normloze en zorgeloze politiek.
————————————————-
[1] Instroomvolume, lengte verblijfsperiode en leeftijdsopbouw van de verschillende categorieën migranten hebben een – weliswaar verschillend – effect op onderdelen van de moderne verzorgingsstaat zoals belastingbijdrage, collectieve voorzieningen, hulpbronnen (infrastructuur, woningvolume), eindige bronnen (olie, gas en drinkbaar water), verkeerscirculatie, verkeersdichtheid, ruimte(verlies) en verdeling van arbeid en milieu. De balans van die effecten slaat naar de negatieve zijde door, waardoor het huidige model van onze verzorgingsstaat nodig aan renovatie toe is.
[2] Uitgedrukt in taal, leefwijze, geloofsovertuiging, normen en waarden.
[3] Rapport ministerie van Binnenlandse Zaken: van de 8.8 miljoen autochtone Nederlanders tussen 15 en 65 jaar leeft 10% van een uitkering, waarvan 6.9% arbeidsongeschikt is; 1,8% een werkeloosheidsuitkering heeft en 1,7% in de bijstand zit. Van de 1,5 miljoen niet-westerse allochtonen leeft ruim 19% van een uitkering, verdeeld over 11,7% bijstand; 5,8% arbeidsongeschikt en 1,8% werkeloosheidsuitkering. Overigens heeft men recht op een uitkering als men een (tijdelijke) verblijfsvergunning heeft en een duurzame band met Nederland heeft (wonen in Nederland is al voldoende).
[4] 70% van de Turkse en Marokkaanse gemeenschap woont in een huis van de sociale woningbouw. Bij autochtonen ligt dat percentage op 40%.