Diversiteit blijkt voor politici en Gutmenschen het meest geliefde synoniem te zijn voor positieve discriminatie. Meer vrouwen, meer allochtonen, meer kleuren in de top en op de werkvloer. Niet langer de kwaliteit, maar de kleur en/of sekse moet het vertrekpunt zijn voor de inhuur van top- en middenmanagers.
Positieve discriminatie blijkt, net als charisma in populisme, een omgekeerde kwaliteit te hebben. In principe een negatieve betekenis, toonzetting en strekking, maar door positief ervoor te zetten, heeft het opeens een positieve toonzetting en strekking gekregen. Het begrip op zich blijft een negatieve betekenis hebben. Men zou kunnen zeggen dat het begrip gecorrumpeerd is. Of de betrokken organisatie of instantie daarmee gebaat is, lijkt een bijkomende zorg te zijn geworden. De linkse Gutmenschen rollen over elkaar om te onderstrepen hoe goed een grotere mate van diversiteit is voor de Nederlandse samenleving. Of bedoelen ze voor ieder westers samenlevingsmodel?
Zeg maar Jet. Afb: Flickr.
Minister noem mij maar Jet Bussemaker vindt de bezetting van topmanagersfuncties in Nederland maar heel mager en komt met het lumineuze idee voor een website om daar snel verandering in te brengen: www.navigerennaardetop.nl. De reden daarvoor doet een luchtige glimlach op het onbevlekte gezicht van een geïnteresseerde lezer verschijnen “het proces rond vacatures in de besturen is nog vaak een black box waar het old boys network onderling de baantjes verdeelt”. Dat proces doet denken aan de manier waarop kieslijsten samengesteld worden; ministers- en eventueel staatsecretarisfuncties na een verkiezing worden verdeeld en Commissarissen van de Koning- en burgemeestersposten worden uitgedeeld. Dat gun- en gunstenproces is niet echt transparant en het gaat ook niet vaak over de “best man/woman for the job”. Herinneren we ons hoe de huidige minister van Defensie op die post kwam? En wat een succes is dat geworden? Zij was helaas niet de enige. Het beste kabinet sinds het einde van de laatste Wereldoorlog telt een groot aantal brekebenen dat heerlijk op het Haagse pluche mag blijven uitbollen. Ambtenaren van het ministerie van Justitie, gelukkig niet het minst belangrijke departement, mochten drie keer een nieuwe bewindsman begroeten. Bekwame mensen uit het old boys network van de VVD, die op weg naar de eindstreep ineens de verkeerde afslag namen.
Gisteren kwam de Obama-kopie op het net. Hij was blijkbaar eindelijk bekomen van zijn nederlaag bij de discussie met ROC-leerlingen en het moeizaam verlopen debat (nou ja) toen hij eerst dapper met de typering van een democratisch gekozen president als mafklapper op de proppen kwam en vervolgens de Nederlandse politica een hart onder de riem stak. Ja, ja, 50% van de ministersposten gevuld door een vrouw. Misschien eerst even kijken naar het overweldigende politieke succes van de dames in het beste kabinet sinds het einde van de laatste Wereldoorlog? Misschien ook even kijken hoe het gunnen van mannen bij de verdeling van hoge overheidsposten is uitgevallen? Of voor het oplaten van proefballonnetjes even om je heen kijken of dergelijke voorstellen tot verbeteringen hebben geleid? Zijn twee uitspraken schilderen de arrogantie en het dédain dat de jonge allochtoon[1] zich heeft aangemeten nu hij met politieke professionals aan een discussietafel mag zitten.
Diversiteit is vermoedelijk ook het vertrekpunt voor de invulling van de nieuwe Zweedse regering geweest. Alleen hebben ze het daar heel ver doorgetrokken en werden veel posten (o.m. de vice- premier) gevuld door zeer bekwame dames die van wanten weten. Dat verschijnsel werd bekend onder het begrip staatsfeminisme[2]. De linkse Gutmensch kreeg juichend de bevestiging dat Zweden het ware Walhalla voor zelfverklaarde feministen is. Waarom heerst er nu dan chaos in het keurige tolerante Zweden?
Het staatsfeminisme is er door schade en schande inmiddels achter gekomen dat haar ideaal van gelijkheid voor iedereen botst met oplossingen om problemen voor bepaalde segmenten van de Zweedse samenleving weg te kunnen masseren. De eerste keer dat de min of meer objectieve waarnemer de wenkbrauwen kon fronsen, was in november 2016. De prioriteit van het sneeuwvrij maken van wegen en voetpaden werd als volgt beredeneerd: vrouwen gaan hoofdzakelijk te voet en mannen gebruiken vaker de auto. Dus het feministische beginsel volgend werd besloten om eerst de voetpaden en dan pas de wegen sneeuwvrij te maken. Het gevolg was niet moeilijk te raden. Dagenlang chaos op de wegen, hoon en spot aan het adres van het staatsfeminisme voor hun feministisch gestuurde sneeuw ruim management.
Op zich was dat nogal onschuldig. Pijnlijker was de manier waarop de vrouwelijke diplomaten van een Zweedse handelsdelegatie zich onlangs in Iran gedroegen. Gehuld in een lange jas met hoofddoek en handen schudden met mannelijke moslims vermijdend, zag het feministengeheel er deemoedig en onderdanig uit. Niet echt het beeld van de feminist die strijdend de barricaden opgaat om te strijden voor de gelijkheid van man en vrouw in een islamitische staat. Politiek Zweden vroeg zich af waarom feministen zich zonder herkenbaar tegenstribbelen, hulden in symbolen van vrouwen onderdrukking nl. complete lichaamsbedekking en een hoofddoek. De Zweedse regering antwoordde dat de vrouwelijke diplomaten de islamitische wet wilden eerbiedigen en het afwijzen van het dragen van een hidjab betekende dat de delegatie alleen uit mannen had moeten bestaan. Zou het staatsfeminisme ook in Zweden de oren laten hangen naar de wensen en eisen van moslims, vroegen velen in Zweden zich dan ook af.
Het staatsfeminisme in Zweden heeft blijkbaar grote moeite om de juiste besluiten te nemen als het resultaat indruist tegen de beginselen van het feminisme. Het heeft grote moeite om oplossingen te vinden voor de toenemende criminaliteit, het groeiende spanningsveld tussen de moslim en de Zweedse burger en de onmacht of onwil van moslims om zich te voegen naar de beginselen van de Zweedse verzorgingsstaat. In arren moede ziet de zittende Zweedse regering zich gedwongen om tijdelijk afstand te doen van het feministische gelijkheid voor iedereen en een op de praktijk gerichte oplossing te implementeren. Dat is het dichtgooien van de grenzen en de invoering van een scherpere controle van migranten. Hoelang is deze Zweedse regering bereid beslissingen te nemen die tegen de eigen principes indruisen? Wanneer laat ze uiteindelijk net als in Iran de oren hangen naar de eisen en wensen van de islamitische wetgeving?
Het voorbeeld van het staatsfeminisme in Zweden onderstreept in hoeverre een lid van de diversiteitgemeenschap bereid is, resp. de kans krijgt zijn idealen tegen de stroom in na te streven en in hoeverre de wil aanwezig is om zich in voorkomend geval van zijn culturele achtergrond, resp. invloeden van zijn leefomgeving los te maken ten gunste van de organisatie of samenleving van het woonland. Eigenbelang of groepsbelang versus het nationale belang. Incidenten in de achterliggende perioden hebben bevestigd dat positieve discriminatie niet altijd resulteert in een kwalitatief betere organisatie of de gewenste uitvoering van een opgedragen takenpakket. Vaak kan men zich niet onttrekken aan de sociale dwang van de oorspronkelijke cultuur, vaak speelt het eigenbelang een sterkere rol dan de loyaliteit aan de organisatie waaraan het individu verbonden is.
Diversiteit, positieve discriminatie, quota. Het is zaak om de plussen en de minnen tegen elkaar af te wegen voordat hierop wordt ingestoken. Het kan nooit zo zijn dat een organisatie, netwerk, leefgemeenschap en nationale samenleving wordt geconfronteerd en gedwongen is te leven met de negatieve effecten van een beslissing die ertoe leidt dat niet de meest geschikte kandidaat, maar de kandidaat met de hoogste gunfactor binnenstroomt.
De vraag is of de politieke elite op een dergelijke rationele benadering zit te wachten. Wanneer de uitspraak van Klaver, de politieke kwaliteit waarmee Rutte zijn tweede kabinet heeft gevuld en de kwaliteit van het parlement als geheel als vertrekpunten voor een antwoord worden genomen, luidt die ongetwijfeld ontkennend.
—————————————————
[1] In Nederland ben je een allochtoon als een of beide ouders en/of jijzelf in het buitenland zijn geboren. Binnen Defensie behoorde de auteur tijdens zijn actieve periode bij de 5% allochtonen en werd daar door een brief van de toenmalige Directeur Personeel op gewezen. Die Directeur – een volle achterneef en corpsfamilie van de auteur – maakte zelf deel uit van die 5% allochtonen.
[2] Feministen strijden voor de opheffing van verschillen tussen mannen en vrouwen die mannen direct of indirect bevoordelen. Het feminisme komt op voor vrouwenbelangen, streeft juridische en feitelijke opheffing na van ongelijkheden tussen mannen en vrouwen en ijvert voor lichamelijke autonomie voor vrouwen. Zij streven er naar om op een gelijkwaardige en evenwichtige manier onderwerpen die belangrijk zijn voor vrouwen onder de aandacht brengen en strijden tegen huiselijk en seksueel geweld. Het feminisme kent vele stromingen die op elkaar bouwen en ook stromingen met tegengestelde visie, hoewel men het over de grote lijn wel eens is.