Gisteren demonstreerde een deel van onze parlementaire wegkijkende probleemoplossers op het Haagse Malieveld tegen een executive order van de Amerikaanse president. Te weinig empathie met moslims die het beloofde land binnen willen komen. Op het moment van de demonstratie betuigde die president tijdens een besloten bijeenkomst persoonlijk zijn medeleven aan de familie van een in Jemen gesneuvelde navy seal.
In Nederland ondersteunen politici liever onbekende moslims dan de autochtone Nederlander en worden veiligheidsorganen stelselmatig gediscrimineerd. Bij de Amerikaanse president hebben zijn eigen strijders en hun achterban prioriteit. Groter kunnen verschillen niet zijn.
Amerikanen vinden er zelf ook wat van…. Afb: twitter.
In de loop der jaren hebben politici de Nederlandse samenleving gepassioneerd willen overtuigen van het migratiesucces van het gidsland Nederland. Doorlopend wordt met teksten geschermd als “arbeidsmigratie is niet alleen goed voor het bedrijfsleven, maar goed voor de hele maatschappij, daarom moeten belemmeringen worden weggenomen om de economische groei te stimuleren. Welvaart en welzijn die daaruit voortvloeien komen ten goede aan allen”[1]. De eersten die deze woorden uit hun mond lieten rollen waren werkgevers die in de jaren ’60 daarmee wilden bewerkstelligen dat de kosten van opvang en begeleiding van migranten door de Staat – de samenleving – gedragen moesten worden. Op termijn is hen dat ook gelukt. Groeperingen en individuen die aandringen op een gedegen onderbouwing van die uitspraken worden in harde bewoordingen gewezen op hun inhumane en intolerante houding en worden zelfs weggezet als xenofoob en/of racist, worden verketterd en genegeerd[2].
Maar wat is er verkeerd aan die roep om een financiële onderbouwing van een schijnbaar succes? In het nabije verleden moesten wetenschappelijke onderzoekers op last van de regering een beter inzicht geven in geldstromen die gerelateerd waren aan de collectieve voorzieningen van het Nederlandse model van een verzorgingsstaat[3]. Er moesten data over bejaarden verzameld worden om een inzicht in de vergrijzing van Nederland te krijgen en de kosten van een ziekbed per dag moesten worden geïnventariseerd. Reden? Die data schenen relevant te zijn om zorgkosten terug te dringen c.q. te beheersen. Waarom dan niet voor migratie? Zijn politici bang dat migratie geen succesverhaal meer is als de kosten van migratie op tafel komen en bevestigd wordt dat zij decennia lang de Nederlandse samenleving een luchtkasteel hebben voorgetoverd? Zijn ze in het verlengde daarvan bang dat het broze vertrouwen in de geloofwaardigheid van de hedendaagse politicus nog meer wordt uitgehold of dat het spanningsveld tussen autochtonen en allochtonen nog meer zal groeien? “
Een dergelijke inspanning acht ik niet ethisch” luidde het antwoord van de toenmalige minister Van der Laan op een vraag van de PVV of naast het vaststellen van het nut van moskeeën voor de Nederlandse samenleving het ook niet zinvol zou zijn om een berekening te maken van de kosten van moslimmigranten. “Niet ethisch? Maar het is wel ethisch om Nederlandse ouderen door te lichten of om te weten wat het minder gezonde deel van de Nederlandse bevolking per dag kost? Het antwoord geeft een inzicht in de onwil van politici om die kosten grijpbaar te maken en onderstreept het streven naar politieke correctheid. Omdat het nogal gevoelig ligt, willen pro migratie-politici, “deskundigen” en kritiekloze media hun meningen nooit onderbouwen met cijfers/data/feiten, maar beseffen niet dat zo’n afwijzing niet handig en ook niet slim is. Door die data te gebruiken kunnen niet alleen voorstellen en oplossingen van andersdenkenden worden ondergraven, maar kunnen ook worden benut om structuren op een evenwichtige en doeltreffende manier te kunnen opbouwen.
In de jaren ’80 maakte Carlo van Praag[4] op verzoek van minister Brinkman een berekening van de kosten van migratie en stelde vast dat migratie (veel) geld kost. Hoeveel, kon hij toen in duidelijke cijfers niet uitdrukken. Een aantal rapporten en proefschriften brengt wel de gewenste duidelijkheid en had – indien de inhoud in parlement en media uitvoerig was geëvalueerd en vervolgens op een breed vlak was uitgedragen – de Nederlandse samenleving een evenwichtig beeld kunnen presenteren van de relatie migratie-verzorgingsstaat. Vermoedelijk was dat niet het doel wat de diverse elkaar opvolgende regeringen nastreefden en leek het hen gemakkelijker om het volk dom te houden. Een brede maatschappelijke discussie is dus niet wat de politiek voor ogen heeft.
Vanaf 2003 hebben instituten als CPB en onderzoekers de kosten nader onderzocht en kwamen in hun rapporten met een aantal verontrustende vaststellingen. De Nyfer-organisatie heeft zich in 2010 op verzoek van de PVV bijvoorbeeld geconcentreerd op effecten die de instroom van niet-westerse migranten[5] heeft op inkomsten en uitgaven van de overheid, waarbij vooral de integratieproblematiek en de deelname aan het arbeidsproces relevante rollen in de beschouwing spelen. Daarnaast wordt in het rapport uitgebreid aandacht besteed aan de gevolgen van verblijfsduur, levensduur en vulling van schaarse functies op de economische ontwikkelingen in het migratieland. De opstellers van het Nyfer- rapport constateren dat niet-westerse moslimimmigranten meer gebruik maken van collectieve voorzieningen, vaker een beroep doen op werkloosheids-, arbeidsongeschiktheids- en bijstandsuitkeringen, een groter beroep doen op zorg- en huurtoeslag;, minder gebruik maken van kinderopvang en vaker een onvolledige AOW-uitkering ontvangen. Uit het onderzoek blijkt ook dat zij oververtegenwoordigd zijn in het criminele circuit en minder belasting en premies afdragen.
Althans: dat denken ze… Afb: wikimedia.
Het blijkt dat de kosten afhankelijk zijn van leeftijd van binnenkomst, sociaal-economische kenmerken en kansen op de arbeidsmarkt, (bereidheid tot een grote mate van) integratie, m.n. de wil om een schoolopleiding te voltooien en aan het arbeidsproces deel te nemen; verblijfsduur, mate van gezinsvorming en gezins- (beter gesteld familie-)hereniging resp. hoogte van retourmigratie[6]. Kortweg; een betere integratie verlaagt de kosten van migratie. Wat de kennismigratie betreft luidt de conclusie dat die alleen goed is als een migrant iets toevoegt dat op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars is, dan wel ontbreekt in termen van vaardigheid, kennis en menselijk kapitaal. Voorbeeld is de hoogopgeleide kennismigrant in de medische-, IT- en financiële sector. Bij de instroom van laagopgeleide, goedkopere migranten ontstaat een spanningsveld met autochtone arbeidskrachten. De consequentie is dat de netto bijdrage aan de overheidskas negatief is. Op basis van de bevindingen ramen de opstellers de kosten van ongeveer 48.600 niet-westerse migranten op een bedrag tussen € 4 en € 7 miljard per jaar. Gelet op de groei door de instabiele toestand in het Midden-Oosten en Noord-Afrika is het volume en de daaraan verbonden kosten tijdelijk explosief toegenomen.
De opstellers stellen bovendien vast dat het effect van vervolgmigratie in het kader van gezinsvorming en gezinshereniging door politici in de afgelopen decennia sterk onderschat is. Er ontbreekt een selectief beleid; het uitzettingsbeleid wordt niet eenduidig en nauwelijks consistent gehanteerd, waardoor met hulp van autochtone structuren uitgeprocedeerde migranten eenvoudig van de overheidsradar kunnen verdwijnen. De aantrekkingskracht van sociale voorzieningen op ongeschoolde laagopgeleiden en daardoor een lage arbeidsparticipatie is op politiek gebied decennia genegeerd. Natuurlijk was het gros van onze emoparlementariërs er als de kippen bij om de vaststellingen van het rapport te ondergraven. Niet op basis van door cijfers onderbouwde argumenten, wel door de gebruikelijke verwijten op tafel te gooien.
Voor veel “kenners” in Nederland is het blijkbaar nog niet duidelijk geworden dat veel herkomstlanden[7] een beleid hebben geconcipieerd om arbeid als economische factor uit te buiten: export van arbeidskrachten om binnenlandse problemen[8] op te lossen en harde euri en dollars binnen te krijgen. Tel daarbij islamitisch georienteerde landen op, die de export van het islamitisch extremisme als doeltreffend instrument zien om op termijn de zo lang verlangde Ummah te kunnen realiseren en netwerkeffecten (familievereniging) waardoor transnationale gemeenschappen met een eigen dynamiek ontstaan[9], dan moet het naast de demografische voorspellingen voor iedereen duidelijk zijn, dat migratie als uitvloeisel van mondialisering een niet meer te voorkomen en weg te poetsen fenomeen is geworden[10].
De achterliggende jaren hebben bevestigd dat de instroom niet minder zal worden en zeker niet zal stoppen. Niet alleen het groeiende volume is voor migratiegolven naar Europa relevant, ook de blijvende aantrekkelijkheid van de Westerse regio, de drang van Afrikaanse etniciteiten om te migreren en het gegeven dat Afrikaanse etniciteiten zuid van de Sahara de daad bij het woord voegen, spelen daarbij een rol. In de nabije toekomst zullen ca. 370 miljoen Afrikanen staan te trappelen van ongeduld en het gros zal zeker richting Europa trekken. Vanuit die invalshoek beschouwd kan men stellen dat de ergste migratiestromen nog moeten komen en de noodzaak om het migratieprobleem op basis van cijfers/data/feiten van een oplossing te voorzien steeds groter wordt.
Terminologie en speerpunten van het overheidsbeleid zijn een aantal keren gewijzigd en vooral het gebrek aan kennis over de draagkracht van die wijzigingen is de belangrijkste oorzaak dat veel debatten en discussies over dit onderwerp doorspekt zijn van spraakverwarringen en cirkelredeneringen. In mijn optiek heeft een debat drie belangrijke functies: verspreiden van informatie, bereiken van consensus en slaan van een brug tussen algemene gegevens/data en concrete situatie. In de afgelopen decennia is herhaaldelijk bevestigd dat het politieke debat niet echt heeft bijgedragen aan het bereiken van die doelstellingen en te vaak is verzand in het tonen van politieke correctheid[11]. Als de draagkracht van het opgebrachte kosten patroon bij de man en vrouw in de straat bekend zou worden, vrezen onze policor-politici en in hun kielzog de voor hun lucratieve baantjes vrezende belanghebbenden van de zieligheidsindustrie dat de toch al wankele solidariteit van de belastingbetaler zal krimpen, het wederzijdse wantrouwen zal groeien en de afdrachten aan de schatkist zullen dalen.
Nog even terug naar het Malieveld en de manier waarop een democratisch gekozen president door de fatsoensrakkers ter linkerzijde wordt gekapitteld. Die verzameling politieke wegkijkers profileerde zich als een stelletje verdwaalde evangelisten met een Gilles de la Tourette-syndroom, dat zonder het te beseffen in een tehuis voor mensen met een beperking terecht was gekomen. Deze vulgair schreeuwende en klein denkende populisten menen binnenlandse problemen weg te kunnen masseren door de Amerikaanse president te vergelijken met historische politieke idioten. Nederlandse politici hebben opnieuw bevestigd geen enkel intellectueel en moreel niveau te hebben. Ik miste alleen de dwangbuizen nog.
——————————————————–
[1] Lobbyfolder Tweede Kamer 2012.
[2] Bekendste voorbeelden: Janmaat, Fortuyn en Wilders. In mindere mate Bolkestein.
[3] Een sociaal systeem waarin de staat primaire verantwoordelijkheid draagt voor het welzijn van zijn burgers, zoals op het gebied van gezondheidszorg, onderwijs, werkgelegenheid en sociale zekerheid. De kosten van een dergelijk stelsel moeten worden gedekt door belastingen en premie- opbrengsten. Omdat de reguleringsdrang van de overheid groot is en controle op uitvoering absoluut noodzakelijk is, moet een dergelijk stelsel door een uitgebreid ambtenarenapparaat ondersteund worden.
[4] Tot zijn pensionering adjunct-directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau.
[5] Tegenwoordig is de migrant hoofdzakelijk een asielzoekert.
[6] CBS rapport 2008: ruim 45% van de eerste generatie keert terug naar het land van herkomst.
[7] Voorbeelden zijn Filippijnen, Zuid-Korea, Indonesië, Sri Lanka, Bangladesh, Pakistan, India, China, Vietnam, Egypte.
[8] Financiële problematiek, werkloosheid, compensatie schaarse kennis en kunde.
[9] “Het Migratie Taboe (blz.296)”, 2012, Joost Niemöller.
[10] “Patterns and Processes of International Migration in the 21st Century”, 2010, Douglas Massey.
[11] Heel voorzichtig en omzichtig, verhuld praten over onderwerpen die politiek gevoelig liggen. Politieke correctheid is dan een aanduiding voor een vorm van genormeerd taalgebruik of een aanduiding voor een vorm van genormeerd handelen in het algemeen. Aanvankelijk gerelateerd aan het linkse ideaal van gelijke kansen. In het huidige politieke klimaat spreekt men ook van rechts georiënteerd politieke correctheid nl. tegen gelijke kansen voor allerlei minderheden of het demoniseren van de islam.