Het Turkse parlement is akkoord gegaan met een grondwetswijziging die de macht van president Recep Tayyip Erdogan aanzienlijk uitbreidt. Door de hervorming, die tot 2019 stapsgewijs zou worden ingevoerd, krijgt de president de mogelijkheid per decreet te gaan regeren. Ook krijgt hij meer invloed op de rechterlijke macht en wordt de functie van premier afgeschaft. Het aantal termijnen blijft op twee, maar de telling zou in 2019 opnieuw beginnen. In theorie zou Erdogan daardoor tot 2029 president kunnen blijven.
Recep Tayyip Erdogan. Afb: Wikimedia
Het is duidelijk dat de Turkse president, die nu nog bezig is met het aanpakken van politieke opponenten, activisten, academici en journalisten, uit is op nog meer macht. Dat staat in schril contrast met wat de geciviliseerde wereld een democratie pleegt te noemen. Meer in het bijzonder omdat deze politieke manoeuvres worden uitgevoerd terwijl het land onder condities van ‘noodtoestand’ wordt geregeerd sinds de ‘staatsgreep’ van enkele maanden geleden. Steeds meer wordt aangenomen dat Erdogan zélf achter de vermeende ‘staatsgreep’ zat om zijn uiteindelijke doel te verwezenlijken: de alleenheerschappij over Turkije. Dat houdt hem en zijn vermoedelijk criminele familie immers het beste uit de wind.
De zakelijke handel en wandel van enkele van zijn kinderen zijn bepaald niet onomstreden.
De manier waarop Erdogan in het verleden tijdens buitenlandse bezoeken zijn geëmigreerde landgenoten opriep om vooral niet te integreren in de ontvangende samenlevingen, duidt erop dat zijn ambities verder reiken. Het is daarom onbegrijpelijk dat enkele van die landgenoten van Erdogan in de Tweede Kamer zijn doorgedrongen zonder dat andere politici hierbij publiekelijk vraagtekens hebben gezet. Het lijkt er daarom vooral op dat onze politici te weinig les in geschiedenis hebben gehad. Nog ieder jaar in september wordt in de islamitische kringen verbeten gedacht aan 1683, toen de laatste van vele islamitische aanvallen (sinds 732 al!) bij Wenen werd afgeslagen. De ambitie om het ‘Avondland’ te veroveren is allerminst weggeëbd, maar daarentegen springlevend.Niet in de laatste plaats ook bij islamitische radicalen als Erdogan.
Dat de miljoenen Turken die in West-Europa zijn neergestreken gemakkelijk zijn te mobiliseren zal duidelijk zijn, gelet op het veelvuldig geëtaleerde ultranationalistische karakter van de Turkse gemeenschappen. Laten we daar dan ook rekening mee houden: dat kan echt geen kwaad.