“Tegen een agent in burger die vorig jaar in het centrum van Haarlem schoot op een hard wegrijdende auto waarvan de bestuurder seconden eerder op hem was ingereden, is een voorwaardelijke taakstraf van 120 uur geëist. Volgens de aanklager in Haarlem ging de 35-jarige politieman op klaarlichte dag ’te snel tot vuurwapengebruik’ over. Het schot doorboorde de achterruit. De bestuurder raakte gewond aan zijn been, waarschijnlijk door een stukje van de kogel. Tegen hem eiste het OM eerder een werkstraf van 120 uur, een rijverbod van een half jaar en drie dagen cel.
Afb: Pixabay
De agent kreeg vorig jaar samen met een collega de 43-jarige Norayr B. en zijn echtgenote in het vizier tijdens de jacht op zakkenrollers en winkeldieven in het centrum van Haarlem. Het stel gedroeg zich in hun ogen verdacht. Bij een poging de auto van B. staande te houden, reed hij op de agent in. ‘Het was een aanslag op mijn leven’, aldus de agent. Hij besloot ‘in een split second’ zijn dienstwapen te trekken en schoot”. (Volkskrant 28.10.2016)
De beschuldiging luidt dus dat de agent te snel zijn vuurwapen trok; maar vraag ik mij af wanneer en hoe hij tot aanhouding had moeten overgaan nadat er een aanslag op zijn leven was gepleegd, want dat is toch wat hier naar voren wordt gebracht. Ik volg ze al jaren, dergelijke berichten, en verwonder mij nog steeds dat er nog nooit iemand op de gedachte is gekomen dat deze ‘incidenten’ niet voor de strafrechter dienen te worden gebracht maar voor een ambtenarenrechter! En alleen als een agent het wapen voor particuliere doeleinden gebruikt zou het een zaak voor de strafrechter moeten zijn.
Nu heb ik over een dergelijke zaak, waaraan het weekblad Panorama een artikel had gewijd, een brief aan het betreffende weekblad geschreven waarover ik werd aangesproken door de secretaresse van mijn toenmalige advocaat in Amsterdam. En nog steeds, een kleine dertig jaar later, is er niemand die op de gedachte komt dat als een agent in diensttijd zijn pistool trekt men dit toch als een ambtelijk bedrijfsongeval moet beschouwen waar in de eerste plaats de werkgever, het ministerie van Veiligheid en Justitie, verantwoordelijk voor is.
Nu las ik laatst iets waarvan ik dacht: ‘Oh, zit dat zo!’. Het wordt de betreffende agenten aangeraden om voor de status van ‘verdachte’ te kiezen, als ze in een dergelijke situatie terecht zijn gekomen. Omdat ze dan in aanmerking komen voor ‘rechtsbijstand’. Ik heb weer hartelijk gelachen; wie verzint zoiets?
Je doet je best, verkeert zelfs in levensgevaar, en dan zegt je werkgever, het ministerie van Justitie en Veiligheid, zoek het zelf maar uit! Is niet elke werkgever voor dergelijke calamiteiten verzekerd en zal die niet ervoor moeten zorgen dat zijn personeel van adequate rechtsbijstand wordt voorzien omdat hijzelf immers zelf ook verantwoordelijk is voor de ‘daden’ van zijn personeel?
Tja, voor mij is dit zo logisch en dan ook volkomen onbegrijpelijk dat zelfs een politievakbond hier geen punt van maakt. Maar ja, dat ben ik inmiddels wel gewend. De meest voor de hand liggende, en logische, conclusies worden niet getrokken en men blijft maar doormodderen.
Wat een ellendelingen zeg, dus je werkgever laat je gewoon in de kou staan en je mag je met je vuurwapen blijkbaar niet verdedigen tegen gajes , heb je je wapen voor de sier of zo. Die man was gewoon met zijn werk bezig het is niet in zijn privetijd gebeurt , Ik vind het ongehoord, als ik de man was, nam ik subiet ontslag en ik had ze aangeklaagd, Veiligheid en Justitie en tegen mijn veroordeling zou ik in hoger beroep gaan… hoewel het met onze demonen 666 rechters, wellicht lood om oud ijzer is .