Deel 3: Twee zones, drie zones, zeven stappen, een shariastaat?

Op 2 november 2004 werd cineast en criticaster Theo van Gogh in Amsterdam afgeslacht door een in Nederland geboren jonge man van Marokkaanse ouders. Hij pleegde zijn misdaad uit naam van het  radicaal islamitisch ideaal van een theocratische, door Allah bestuurde staat. Het was in meerdere opzichten een ingrijpende gebeurtenis. Heel veel Nederlanders bekroop ofwel het angstige gevoel dat er een soort vijfde colonne opereerde, ofwel een bevestiging van hun vermoeden dat een aanzienlijk aantal islamitische ‘gelovigen’ de hen onwelgevallige personen met geweld hun achterlijke radicaal-islamitische dogma’s wilde opleggen. In de Nederlandse samenleving leken subversieve krachten te bestaan die zich niets gelegen laten liggen aan de basisprincipes van een democratische rechtsstaat, omdat voor hen nu eenmaal het woord van Allah als hoogste gebod geldt.

In het licht van de vorige delen is dit, achteraf beschouwd, een logisch scenario. De islam, zo bleek uit deel een, heeft niet de bedoeling genoegen te nemen met een rol zonder invloed op het bestuur in tot dusver democratische landen. Zij heeft daarvoor een plan ontworpen en in dat plan staat nauwkeurig omschreven welke fasen doorlopen moeten worden om het hoofddoel te bereiken. De actie van Bouyeri op 2 november 2004 in de Amsterdamse Linnaeusstraat was vanuit dat perspectief wel te voorzien, maar dat het nu specifiek de Mohammed Bouyeri moest zijn was, volgens vele ingewijden, juist weer niet te voorzien. Laten we eens specifiek naar de achtergrond van deze Mohammed kijken.

.

Vader Bouyeri

Hamid Bouyeri, de vader van Mohammed werd in 1942 geboren in Douar Ikhammalen, een arm Berberdorp in het Rifgebergte. Hij was de jongste van zeven broers. Als jongen hoedt hij schapen en werkt hij op het land. Begin jaren zestig vertrekt hij met twee andere broers naar Parijs om daar aan de bouw van de uitbreiding van de metro te werken. In 1965 komt hij vervolgens naar Nederland en gaat als bordenwasser op Schiphol werken. In 1967 keert Hamid terug naar het Rifgebergte om te trouwen met Habiba Amyay, een vrouw die zijn moeder voor hem had uitgezocht. Toen hij Habiba voor het eerst zag, vond hij haar meteen aantrekkelijk. Jarenlang gaat Hamid ’s zomers naar Marokko om zijn vrouw te bezoeken. Hun oudste dochter Saïda wordt daar ook in 1977 geboren. Kort daarna vestigt het gezin zich herenigd in Amsterdam-Oost. Daar wordt op 8 maart 1978 de oudste zoon Mohammed geboren. Daarna volgen nog vijf dochters en een zoon. De jongste dochter Samira wordt in 1987 geboren. De vader werkt erg hard zo schijnt het. Tenminste: maakt lange dagen, doet in het weekend zelf de boodschappen voor de hele week. Voor zijn kinderen bleef weinig tijd over. Zij werden opgevoed door zijn echtgenote Habiba, die in 11 jaar tijd 8 kinderen wist te baren. (NRC, 9 juli 2005) Zeker: Hamid Bouyeri moet lange dagen hebben gemaakt.

.

Mohammed Bouyeri

Mohammed groeide op in een troosteloze, getto-achtige wijk ‘aan de verkeerde kant van de snelweg’. Het Overtoomse Veld werd toendertijds ook wel ‘schotelcity’ genoemd vanwege de vele satellietschotels in de wijk. Mohammed presteert zodanig  goed op school dat hij in 1990 naar de havo-brugklas kan. Dat wordt het Mondriaancollege, slechts een paar honderd meter van zijn ouderlijk huis verwijderd. Hij onderscheidde zich niet van andere leerlingen, deed weinig mee aan sociale activiteiten en was nogal ingetogen. Zijn leraren geven een vrij positief beeld van Mohammed. Hij was weliswaar timide, maar toch ook oplettend en ambitieus. In 1995 krijgt hij dan ook zijn havodiploma uitgereikt. Zijn leraren en medeleerlingen beschouwen Mohammed als een prettige, goedmoedige en rondborstige leerling. Zijn leraar geschiedenis, die hem het diploma uitreikt, rekent hem tot de ‘slimme jongens’ die er wel zullen komen. Nee: voor Mohammed Bouyeri ligt de wereld open en zijn alle kansen voor een bescheiden maar daarom niet minder succesvolle carrière aanwezig. Zo echter verloopt het niet.

In 1994 kreeg hij zijn eerste ‘grote tegenslag’. Het jongerencentrum in zijn buurt werd namelijk gesloopt. Daarvoor in de plaats liet het Stadsdeel geen nieuw jongerencentrum bouwen, maar een migrantencentrum waar ook hun ouders terecht konden. Dat was helemaal tegen het zere been van de Marokkaanse jongeren die zich, althans dat beweerde men toen, juist aan het rigidie ouderlijke gezag wilden onttrekken. Bovendien was het centrum ‘veel te netjes’ met ‘teveel beperkende regeltjes’. Zij voelden zich niet serieus genomen en zeker niet door de lokale politiek. Daarom  broeide er iets onder de allochtonen in zijn wijk. In april 1998 sloeg de vlam inderdaad in de pan. Rond de hangplek op het August Allebéplein ontstonden relletjes. Honderden vooral Marokkaanse jongeren keerden zich daar fel tegen de aanwezige politie. Volgens Mohammed had de lokale politiek de jeugd in de kou laten staan en waren de rellen hiervan een direct gevolg. In 1999 gaat Mohammed ‘op zichzelf wonen’ en huurt een huis in de Marianne Philipsstraat. Hij wil dan accountant worden en begint aan een studie. Die studie verwisselt hij al snel voor bedrijfsinformatica en ten slotte sociaal pedagogische hulpverlening. In 2002 verlaat hij de school zonder ook maar een studie te hebben afgemaakt.

Na alle ‘tegenslagen’ zoals een afgebroken buurthuis en zijn onvermogen een HBO studie af te ronden, blijkt Mohammed een steeds islamitischer levenswijze aan te houden. Zijn zusje heeft stiekem verkering met een Marokkaanse jongen die niet al te best bekend staat en Mohammed is van mening dat de ‘familie-eer’ op het spel staat. Hij sluit zijn zusje op, maar die ziet toch kans de politie te waarschuwen. De zaak loop met een sisser af, nadat op initiatief van de politie het betreffende vriendje zich officieel bij de familie B. komt voorstellen waarmee de familie-eer is gered. Op 21 juni bestormt hij samen met zijn vrienden het studentencafé De Kooi van de Hogeschool. Mohammed stompt een andere bezoeker hard in het gezicht en houdt er zelf een gebroken enkel aan over. In de zomer van 2001 doet zich een nieuw incident voor. In het Vondelpark gaat hij op de vuist met Abdu A., de Marokkaanse jongen waarmee zijn zusje een verhouding had. Hij trekt daarbij een mes (zijn vrienden beweren dat hij het van Abdu A. had afgepakt). Als agenten hem willen aanhouden, begint hij hen ook met zijn mes te bedreigen. Mohammed gaat de gevangenis in en heeft volop gelegenheid de koran verder te bestuderen…..

.

7 stappen

In de termen van Al Qaradawi (zie ook deel 1) is vader Hamid, naast een tijdelijke vrijstelling van enkele islamitische plichten, goed geconserveerd gebleven voor de islam in ‘Dar al-Harb’ (het Huis van Oorlog of ook wel het Huis van de Ongelovigen). In de tweede fase is zijn zoon Mohammed ‘ontwaakt of opgewekt’ door de islam en gaat hij de volgende fasen in. Dat zijn de fasen die we in deel 2 samenvattend omschreven hebben als de tactiek van ‘besluiping’. Dat na de fase van ‘besluiping’ de fase van ‘guerrilla’ volgt, blijkt in het geval van Mohammed Bouyeri te leiden tot de moord op cineast en islam-basher Theo van Gogh in 2004. Met andere woorden, zoals ik hierboven al schreef:

De actie van Bouyeri op 2 november 2004 in de Amsterdamse Linnaeusstraat was vanuit dat perspectief wel te voorzien, maar dat het nu specifiek de Mohammed Bouyeri moest zijn was, volgens vele ingewijden, juist weer niet te voorzien.

Die vele ‘ingewijden’ hadden het dus bij het verkeerde eind; allemaal! Het was juist wel te voorzien dat Bouyeri in staat zou raken tot die actie te komen, maar daarvoor is inzicht vereist in de islam en zijn bedoelingen. Maar ook dat de koran vooral gelezen moet worden zoal men ‘Vom Kriege’ van Von Clausewitz leest: een militair handboek. En dat militaire handboek is al eeuwenlang succesvol gebleken, niet in de laatste plaats door verfijning in de tactieken zoals ‘islamitische geleerden’ daarbij hebben aangebracht. Die ‘islamitische geleerden’ zijn de veldheren die de ‘troepen’ naar de juiste posities dirigeren en eenmaal in positie wordt uiteindelijk de eindstrijd gevoerd om ‘het Huis van Oorlog’ om te vormen tot ‘Dar al-Islam’ en om een einde te maken aan ‘jaahiliyya’. Evenals Bouyeri zullen, naarmate de tijd vordert, nog veel meer moslims ineens radicaler blijken dan we ooit voor mogelijk hielden.

Voor ons is het nog vrede, maar voor de islam is de eindstrijd al begonnen. Intussen werken de islamitische veldheren rustig door met voorbereidingen die er niet zo goed voor ons uitzien…(in de laatste link ziet u een treffend voorbeeld van de laatste van de 7 stappen die voorafgaan aan de zichtbare guerrilla)