De CSU (Beierse CDU) wenst een maximum aantal asielzoekers per jaar toe te laten in heel Duitsland. Dit zou meer zijn dan de ‘verdeelsleutel’ van Brussel, doch die gaat uit van echte vluchtelingen. De CSU doet er verstandig aan dit te benadrukken en haar maximum te baseren op alle geregistreerde nieuwkomers om de volgende redenen:
– de asielindustrie heeft minder belang bij het binnensluizen van gelukszoekers;
– de ‘welkom’- activisten zullen gelukszoekers (moeten) negeren, omdat de toelating daarvan ten koste gaat van echte vluchtelingen;
– ook het binnendringen van ongeregistreerde gelukszoekers zal afnemen, indien de faciliteiten worden gebaseerd op 200.000 asielaanvragen en illegaal verblijf strafbaar wordt gesteld;
– een snelle of langzame onderzoeksprocedure om de asielaanvraag te verifiëren, vereist een bepaalde min of meer vaste capaciteit en de zorgvuldigheid wordt niet langer onder druk gezet door ‘politieke’ variaties in de aantallen.
Indonesië
Dat het corrupte Indonesië eindelijk van de lijst voor Nederlandse ontwikkelingshulp wordt geschrapt, siert minister Ploumen, want het heeft al veel te lang geduurd. Dat het eerst van kracht wordt na dit kabinet, roept echter vraagtekens op en lijkt meer op een tweede Marokko-affaire. Grote woorden, weinig daden.
Internationale sabotage
De acties in verschillende EU-landen om iedere minderjarige gelukszoeker, paspoortloze ‘vluchteling’ en ongehuwde moeder te beschouwen als een schrijnend geval, lijken internationaal te worden afgestemd door met name linkse partijen. In Duitsland werd zelfs beweerd dat het opnemen van alleenstaande jongeren uit Afrika – ondanks hun geringe kansen op de arbeidsmarkt – de armoede daar zou doen afnemen. Welke gedachtengang hier achter steekt is een raadsel: er worden daar misschien tijdelijk minder kinderen geboren, maar diezelfde generatie zal dan hier gezinnen stichten, even kinderrijk als men daar gewend is. Emoties lijken het gezond verstand steeds meer te verlammen, resulterend in sabotage van verantwoorde maatregelen. Ook de ‘opstand’ in allerlei opvangkampen en rond Calais, lijkt te zijn gericht op het forceren van niet-bestaande rechten, aangepraat door warhoofden.
Investeren
Sommige politici en economen blijven roepen dat de overheid meer moet investeren in de economie. Wat bedoelt men eigenlijk: een soort wapenwedloop als alle (buur)landen of EU-partners dit gaan doen? Of is het vooral overheidssubsidie voor belanghebbenden op kosten van de burger. Want de economie groeit alleen als er koopkracht is in eigen land of het buitenland, zoals het Griekse voorbeeld aantoont. En meer nationale kennis, diensten, luxe goederen, consumptiegoederen, woningen en infrastructuur zijn alleen betaalbaar voor de ‘markt’ als de prijs lager is dan elders. Dus geen aflossing van de voorgeschoten investeringen en ook geen belastingdruk om dit verlies te ‘compenseren’. Kortom, uiteindelijk moeten de zwakke landen die niet (meer) met geld kunnen smijten, dan worden geholpen met honderden miljarden uit dezelfde schatkisten…
Stemvee
De gevestigde partijen verwijten nieuwe concurrenten vaak, dat die geen programma hebben en daarom alleen ‘proteststemmers’ trekken. Nu zijn juist die stemmers vaak beter ingevoerd in politieke zaken en welke rol zittende partijen daarin hebben gespeeld, dan het stemvee dat – zonder kennis van zaken – altijd op dezelfde partij stemt. En als dit niet is gebaseerd op een religie-gebonden gewoonte dan wel aanmoediging of op het voorbeeld van ouders of op uiterlijke kenmerken van de lijsttrekker, dan soms ook op activiteiten voor kinderen die in jeugdkampen e.d. vroegtijdig werden gehersenspoeld. Politici doen er verstandig aan hun achterban niet superieur te achten aan protestpartijen en hun geloofwaardigheid niet groter.
Wapenstilstand
De wijze waarop de VS de wapenstilstand in Syrië en de humanitaire bevoorrading van Aleppo om zeep hebben geholpen, is een blunder van de eerste orde. Dat dit een ‘vergissing’ was, lijkt – gezien de omstandigheden waarin de luchtaanval werd uitgevoerd en het optreden van de (vrouwelijke) VS-ambassadeur bij de VN – nauwelijks geloofwaardig. Toch valt incompetentie binnen de Obama-regering niet uit te sluiten, met name waar het optreden van Buitenlandse Zaken in het geding is. Eerdere pijnlijke voorbeelden omvatten de wapendeal met Iran (overste Oliver North), het optreden van Rumsfeld en de Amerikaanse ambassadeur in het Irak van Saddam Hoessein, de vele schandalen tijdens de ‘bezetting’ van Irak, de dubbelzinnige houding in het Israël/Palestijnse terreurdossier, het optreden van Hillary Clinton als minister, de interventies in Afghanistan, Libië en Syrië, de ‘vriendschap’ met Turkije, de afluisteraffaire in Duitsland etc. De Russische reactie – hoe opportunistisch ook – zou in dit geval wel eens terecht kunnen zijn en vrouwelijke ambassadeurs dienen in de VS beter te worden geselecteerd, zonder dat het niveau van minister Albright en Rice de norm wordt, want dat was ook voor mevr. Clinton niet weggelegd.