Een zekere Nederlandse gemeente voert dit najaar veranderingen door op het gebied van afvalscheiding. De bestaande twee vuilcontainers worden vervangen en er komt een container voor plastic, metaal en drankkartons bij. Een huishouden heeft straks drie containers voor de deur staan.
Nu is er een vriendelijke mijnheer woonachtig in één van de fraaie dorpen van de betreffende gemeente, die – uiteraard tegen betaling – een tweede groene container heeft. Aangezien het hem niet geheel duidelijk was of hij deze twee containers kon houden, belde hij met de gemeente en kreeg te horen – je verwacht het niet – dat er voor een tweede groene container geen mogelijkheid meer was. Het moge duidelijk zijn dat dat nu niet bepaald het antwoord was waar deze aardige mijnheer op zat te wachten en hij was ook graag bereid daar een toelichting op te geven.
“Ik vind het idioot dat het niet kan. Prima dat we iets voor het milieu kunnen doen. Maar wat de gemeente echter niet vertelt, en wat ook niet in de informatiefolder staat, is dat er ook geen mogelijkheid meer is om tegen betaling een tweede container te krijgen. Ongeveer tien jaar geleden hebben wij in ons dorp een huis laten bouwen en, conform de wens van de gemeente(!) om er een groene buurt van te maken, geen schutting geplaatst maar gekozen voor een haag. Dat geeft veel snoeiafval. Ik heb het hele jaar door twee groene containers vol”.
De gemeente erkent dat in het nieuwe systeem van afvalscheiding een tweede groene container niet aan de orde is. “Mensen met een grote tuin kunnen – tegen betaling – hun tuinafval naar de milieustraat brengen of een compostvat aanschaffen. We (“We”?- R.O.) willen zo min mogelijk restafval en een tweede groene container past niet in dit beleid. Als mensen meer willen weten over afvalscheiding kunnen ze terecht op onze site. Daar staat ook hoe ze een compostvat kunnen bestellen”.
Bovenstaande kwestie lijkt misschien maar een nietszeggend of zelfs onbenullig incidentje, maar niets is minder waar: het is – alweer – een treffend voorbeeld voor de regenteske houding van overheden met hun raamambtenaren, die er alles aan lijken te doen om het leven van Nederlandse ingezetenen zo zuur mogelijk te maken onder de dooddoener ‘past niet in het beleid’. Het is in dit soort gevallen ook nooit een kwestie van ‘niet kunnen’, het is een kwestie van ‘niet willen’. Dat is een heel andere benadering, maar de ellende is dat alle overheden zich er schuldig aan maken. Legt u mij maar eens uit waaróm u dit dan niet wilt, en kom dan alstublieft niet met de gebruikelijke dooddoener op de proppen. De bovengenoemde mijnheer heeft zich al geschikt naar het beleid om een groene buurt te creëren en wordt daar nu voor afgestraft. Hebben we het nog niet eens over de volstrekt onnodige uitgavenpost van de gemeente aan nieuwe containers. Restafval ga je trouwens ook niet beperken door extra containers uit te delen.
Overheden hebben een bijzonder eenvoudige keuze als het gaat om beleid dat in de praktijk niet blijkt te werken: aanpassen of afschaffen. De bedoelde gemeente heeft dat inmiddels opgepakt: op de website staat sinds kort informatie over de mogelijkheid tot het verkrijgen van een tweede groene container. Dat is dan in ieder geval één stukje overheid, dat beseft dat zij dienstbaar aan de ingezetenen behoort te zijn en niet andersom.