Politici persoonlijk aanvallen is iets waar we ons hier normaal gesproken niet aan overgeven. Het gaat in onze artikelen niet om de persoon, maar om de functie die die persoon bekleedt. Helaas voor de betrokkene in kwestie gaat dat deze keer niet op voor de voorzitter van het Europees parlement, de Duitse zelfbenoemde sociaal-democraat Martin Schulz (SPD). Dit heerschap zetelt al sinds 1994 in Brussel en eigenlijk zijn er voor zijn langdurige aanwezigheid ter plaatse geen andere redenen te bedenken dan financiële, want in Brussel is het nu eenmaal goed zakkenvullen. Martin Schulz doet dat dus inmiddels al 22 jaar en heeft dan ook alle gelegenheid gehad om zijn tentakels diep in de EU te laten reiken.
Martin Schulz. Afb: commons.wikimedia.org
Martin Schulz is allesbehalve onbesproken. Zijn grootste makke bestaat eruit dat hij graag anderen bekritiseert en zijn opponenten zelfs op oud-sociaal-democratische wijze de mond snoert als hem dat beter uitkomt, maar zelf totaal niet open staat voor kritiek. Over de Italiaanse oud-premier Silvio Berlusconi kan men overigens ook van alles zeggen, maar hij maakte in 2003 wel een bijzonder duidelijk statement toen hij Schulz toebeet hem uitstekend geschikt te vinden voor de rol van Kapo in een film over een nazi-concentratiekamp. Dat deed hij nadat Schulz zijn bedenkingen had uitgesproken over de dubbelrol van Berlusconi als premier en media-magnaat. In 2010 onderbrak de Britse Europarlementariër Godfrey Bloom (UKIP) niet zonder reden een toespraak Martin Schulz met de nationaal-socialistische propagandaspreuk “Ein Volk, ein Reich, ein Führer” en noemde hem een “ondemocratische fascist”. Bloom werd daarop door de voorzitter van het Europees parlement, Jerzy Buzek, uit de zitting verwijderd. Hiertegen werd door de Nederlandse parlementariër Barry Madlener (PVV) geprotesteerd, omdat Schulz zelf Daniël van der Stoep (PVV) voor fascist had uitgemaakt, en hiervoor niet uit de zitting was verwijderd. In 2014 hield Schulz een redevoering in de Israëlische Knesset, waarin hij het Israëlische beleid aangaande nederzettingen bekritiseerde. De Israëlische rechtervleugel van het parlement en de premier verweten hem een selectieve waarneming en een eenzijdige blik op de conflictsituatie in het Midden-Oosten; de volledige fractie van de joods-nationalistische regeringspartij Het Joodse Huis verliet demonstratief de zaal.
Afgelopen vrijdag vond echter het trieste dieptepunt plaats, blijkens een kop in de Britse Daily Mail: “ ‘We’ll kill any deal that is good for Britain’: EU chief (Martin Schulz – red.) tells David Cameron his proposal will be ripped up if leaders agree to curb migrant benefits”. Dat is dus niks anders dan ordinaire chantage, louter en alleen om het Europese feestje in stand te kunnen houden – uiteraard alleen voor degenen die daarvoor uitgenodigd zijn. Aan het begin van de top in Brussel afgelopen week herinnerde Schulz de lidstaten eraan dat elk EU-parlementslid een vetorecht had over maatregelen die verdeeldheid tussen de EU-burgers zouden kunnen zaaien. In een agressieve toespraak prees hij de deugden van de volgens hem steeds hechtere unie. Dat laatste is mij in het licht van een mogelijk Brits vertrek overigens niet geheel duidelijk. “We Europeans(!) have to stick together more than ever. If we part ways, labouring under the fond illusion that, now of all times, the finest hour of the nation state has arrived, we should make no mistake about the consequences”, aldus Schulz.
We kunnen dus niet anders concluderen dan dat door zijn gedrag als niet voor kritiek openstaande EU-hardliner Martin Schulz bepaald niet sociaal is en allerminst democratisch. Martin Schulz is door zijn persoonlijke streven naar een Europese eenheidsstaat, daarbij voorbijgaand aan de mening van de ingezetenen van de lidstaten en gebruikmakend van chantage om zijn doel te bereiken, juist een enorm gevaar voor de democratie.