Eén van de bronnen voor de misdragingen, terreur- en moordaanslagen van islamitische jongeren jegens joden zoals in Israël, is het conflict met de Palestijnen. Deze jongeren worden gevoed door hatelijke, maar ook onjuiste, misleidende en contraproductieve denkbeelden. Tijd voor nuchterheid.
Als je nuchter de berichtgeving, de vele analyses, commentaren, beschouwingen, discussies en demonstraties over de Palestijn-Israël oorlog volgt, dringen de volgende conclusies zich op:
1. De kampen voor en tegen zijn zó overtuigd van hun eigen standpunten dat het een illusie is te verwachten dat de een de ander kan overtuigen. Het zijn monologen. De strijdende partijen hebben hier niets aan. En de sympathisanten buiten de regio versterken hierdoor alleen maar animositeit, haat en agressie van partijen jegens elkaar.
2. De gehanteerde argumenten over en weer berusten op selectieve dan wel onjuiste, fragmentarische gegevens en feiten. Alleen het leed van Palestijnen, maar niet de misstanden van Hamas en andere terroristen groots in de media etaleren doet geen recht aan de werkelijkheid en helpt niemand.
3. Wij zijn in Nederland dol op ‘dialoog’ tot het vervelendste toe. En de menselijke hebbelijkheid van ‘toeschrijving’ (de attributietheorie), zorgt voor de illusie dat dialoog overal dé oplossing voor is, ook daar waar totaal andere normen en waarden gelden en waar ‘dialoog’ wordt ervaren als zwakte, zoals in de premoderne regio’s.
Is het dan nog wel mogelijk een halte toe te roepen aan al deze ellende?
Dat kan, indien a) geen westerse, moderne oplossingen worden aangedragen voor deze oosterse (premoderne) regio, en b) uit te gaan van vaststaande gegevens en realiteiten die zich nu eenmaal voordoen.
Om met het laatste te beginnen. Hoe hard en pijnlijk ook voor velen, Israël zal nooit en te nimmer meer ophouden te bestaan. Israël zal blijven vechten voor haar bestaan en de bescherming van haar burgers, koste wat het kost. Israël is ontstaan op een plek waar het joodse volk historische band mee heeft, nog vóór Koning David zelfs. Op de grond ook die individuele socialisten kochten in de negentiende eeuw. Van niemand geroofd. Het was toen een provincie van het Ottomaanse Rijk. Er is nooit een land Palestina geweest! Toen Israël nog maar 1 dag oud was in mei 1948 werd zij aangevallen door de omringende Arabische staten. Israël versloeg ze. Israël heeft daarna ook alle andere oorlogen (1956, 1967, 1973) gewonnen en zal dat telkenmale doen. Immers, zij wordt alsmaar beter en sterker. In 1967 won Israël de oorlog tegen Egypte, Syrië, Jordanië in slechts zes dagen en veroverde/bevrijdde diverse gebieden. Zo is oorlog. Je wint of je verliest. Hoezo ‘betwiste gebieden’, zoals de VN die noemt. Blijven jammeren over jouw verlies is bizar en lost niets op.
Verspilde energie
Israëlische soldaten zullen het altijd, anders dan Palestijnen, vreselijk vinden om een kind dood te schieten. Memorabel is wat voormalig Israëlische premier Golda Meïr tegen Nasser zei: dat je onze jongens doodt tot daaraantoe. Dat je ons dwingt jullie jongens te doden vinden wij verschrikkelijk. Als een Palestijn een kind op schoot neemt en vervolgens op Israëlische soldaten schiet, hoe vreselijk het dilemma ook is zoals door de Israëlisch schrijver Amos Oz werd geschetst, het eigen leven en dat van eigen kinderen gaan zeker voor. Alle hatelijke initiatieven van diverse clubs en foute figuren, alle demonstraties en protesten ten spijt. Internationale protesten tegen de Vietnamoorlog hebben effect gehad. Maar Amerikaanse soldaten vochten niet tegen de bedreiging van hun land. Verspilde energie dus van uitgesproken antisemieten zoals de dubieuze Dries van Agt, de Maoïstische Meulenbelt, Hans van den Broek, Harry van Bommel, Jaap Burger King, Harry de Winter en hun infame club EAJG (Een Ander Antisemitisch Joods Geluid), hysterische presentatoren als Cees Grimbergen en anderen.
Prof. dr. David Pinto. ©D. Pinto
Een ander bikkelhard feit is ook dat religieuze moslims enerzijds joden zullen blijven haten om daarmee het voorbeeld van hun profeet Mohammed te volgen en anderzijds zullen zij en hun (seculiere) broeders en zusters nooit en te nimmer berusten in de hegemonie, de superioriteit van joden en hun piepkleine joodse staat. Zij ervaren dat als vernederend en het tast hun eer en aanzien ten diepste aan. Geen dialoog kan daar wat aan doen. Wat voor zin heeft dan een ‘gesprek’ met iemand die slechts jouw dood wenst?
Opties
Zo bezien, zijn er twee opties:
1. Arabieren/moslims geven de strijd niet op en zullen onverminderd steeds weer verliezen. De ‘suïcidale Palestijnse politiek’, in de woorden van historicus Dirk-Jan van Baar.
2. Zich bij de onvermijdelijke realiteit van sterk Israël neerleggen. Stoppen met de aanvallen op burgers, burgerdoelen en andere zinloze hatelijke acties. Werken aan de ontwikkeling van de thans bestaande twee halve staten, op de westelijke Jordaan oever en in Gaza.
Dan ontstaat er ruimte ook in het Palestijnse kamp om energie, tijd, inspanning en geld te besteden aan onderwijs en educatie van hun kinderen voor realistische, haalbare en vreedzame doelen in plaats van aan raketten, haat, destructie en bederf.