Het Britse Parlement, notabene de bakermat van de parlementaire democratie, veroorzaakt willens en wetens een parlementaire crisis. Het treedt de wens der kiezers in het Brexit Referendum met voeten, evenals de Trias Politica door bevoegdheden van de uitvoerende macht te usurperen. Boris Johnson en zijn regering zijn geconfronteerd met een greep naar de macht door machtsdronken parlementariërs die ieder constitutioneel criterium ontberen.
Op afstand lijkt het een spelletje poker, maar in de praktijk probeert het Parlement te voorkomen dat de UK ooit nog van de EU afkomt, zonder dat het parlement zich ook maar een bal aantrekt van het referendum of de ‘Constitution’; het probeert de agenda van de regering over te nemen. Dit is een staatsrechtelijk fundamenteel foute poging om in de komende weken de regering van hun uitvoerende bevoegdheden te ontdoen. Nogmaals, 17,4 miljoen kiezers prefereerden Brexit, maar een stel dwazen in Westminster proberen hun gebrek aan respect voor de democratie te laten prevaleren door op onconstitutionele wijze een onconstitutionele wet erdoor te drukken om de regering voor een ‘fait accompli’te stellen. Logisch dat Boris nu op verkiezingen aanstuurt om zijn parlementaire meerderheid te consolideren en de dwaze, reeds geschorste 21 Tory parlementariërs de rekening te presenteren voor hun verraad. Corbyn was aanvankelijk bereid om daarmee in te stemmen, maar ziet de bui hangen en wil ‘slim zijn’ door te wachten met verkiezingen tot de ‘no-deal’ naar de achtergrond is verbannen. Ook als de verkiezingen pas vallen in een periode van 3 maanden uitstel van de Brexit kan het Labour zwaar verlies opleveren. Geen mens wil de marxist Corbyn als P.M. hebben en de kans dat veel kiezers nu extra aangebrand zullen zijn zou hem sober moeten stemmen. Bovendien hangt Nigel Farage als een ‘deus ex machina’ boven het politieke toneel.
De Engelse politiek verandert ingrijpend en het feit dat Boris zich als een populist manifesteert verklaart veel van de onmin onder aanmatigende Tories. Voor zo’n strijd is Boris zonder meer de geschikte P.M. die beter dan wie in staat zal zijn om de kiezers binnenkort te motiveren tegen degenen die Brexit willen derailleren, daarbij inbegrepen Labour dat nog steeds vol zit met gekken van Trotskistische en Marxistische signatuur die elkaar ook al het licht niet in de ogen gunnen. Er zijn twee scenario’s, één met snelle tussentijdse verkiezingen medio oktober en een ongewis scenario zonder duidelijke streefdatum. De eigenlijke verkiezingen staan pas voor 2022 op de agenda.
Als het Parlement tegen scenario 1) stemt heeft Boris een probleem omdat hij moet beslissen of hij het Parlement volgt danwel glashard doorgaat met de ‘no deal’ Brexit en Westminster vertelt dat zij ‘de boom in kunnen’. Daarbij is de voorafgaande acceptatie van de ‘foute’ wet afhankelijk van het Hoger Huis, dat tegen liefst 92 Conservatieve amendementen op het voorstel aanhikt! Ook voor hen tikt de klok gestaag door en als zij er niet mee rond komen kan het Lagerhuis ook ‘de boom in’. Als het aankomt op drie maanden uitstel, in de hoop van Westminster dat hiermee afstel bereikt wordt en Brexit uiteindelijk crepeert, heeft Boris al gezegd dat hij het Parlement absoluut niet volgt!
Voor Boris is en blijft 31 oktober de definitieve ‘exit’ en hij gaat dan vol voor verkiezingen, wat de constitutionele consequenties ook mogen zijn. Omdat Engeland geen geschreven Grondwet heeft maar werkt met ‘Convention’, staan de staatsrechtgeleerden al in de startbeugels. Het wordt buigen of barsten, want het ondemocratische Parlement wordt dan waarschijnlijk in vlammen afgeschoten!
De subversieve EU hoopt op uitstel, zodat zij de draad weer kunnen oppakken met hun ondermijnende activiteiten, want zij zijn als de dood dat een ‘hard-Brexit’ tot een stroomversnelling kan gaan leiden waarin de EU leegloopt. Daarom wil Boris in feite ook niet ‘onderhandelen’, want de EU bureaucraten proberen Engeland slechts af te straffen als afschrikwekkend voorbeeld. Boris heeft –te goeder trouw– nieuwe voorstellen op tafel gelegd maar de EU onderhandelt nooit te goeder trouw, reden waarom zij in feite de gevreesde ‘no-deal’ optie zelf stimuleren! Hoe dom en kortzichtig kan je zijn?
Zoals ik al eerder schreef op deze pagina’s is ‘freetrade’ de toekomst voor Engeland en ook Nederland zou daar van de ene op de andere dag wèl bij varen, zonder die verstikkende EU ‘red-tape’ en hoge tariefmuren. Engeland heeft momenteel de sterkste, meest vitale economie in Europa, terwijl Duitsland een zware verkoudheid te pakken heeft; veel landen bereiden zich voor op de ‘no-deal’ Brexit. Zonder twijfel zullen er enige tijd minder komkommers en tomaten in de Engelse supermarkten liggen, maar de Duitse autofabrikanten gaan op hun kop staan om 15% van hun productie in Engeland te blijven verkopen want Merkel heeft al meer dan genoeg schade aangericht met haar ‘wir schaffen das’.
Daarom zullen Engeland en Europa in november snel mini-deals uitonderhandelen om gewoon door te gaan met wat zij goed doen, kopen en verkopen van elkaars producten zonder interventie van de braakmiddelen in Brussel. De grote Duitse automerken hebben een dikke vinger in de pap.
Ik schreef al eerder in ‘één dag na Brexit’ (d.d. 22.08 jl.) over de legio mogelijkheden voor ‘free trade’ tussen Z.O. Azië, Australië, India, Brazilië, Japan, de USA en Engeland, dat inmiddels al met meer dan honderd landen in gesprek is volgens de Heritage Foundation. De politiek correcte 5e colonne van de Civil Service en pedante parlementariërs in Londen hebben geen idee wat een verwennerij het kan worden binnen enkele jaren als zij eindelijk eens ophouden met hun sabotage. De suffe salon socialist Rutte zou ook eens moeten inzien wat de mogelijkheden voor Nederland kunnen zijn als wij ons bevrijden van het communistische EU juk.
Donald Trump heeft groot vertrouwen in Brexit en zal Boris alle mogelijke steun geven; het is ook geen vergissing dat buitenlandse investeringen gestaag blijven binnenstromen in Engeland. Boris is een creatieve, charismatische politicus die met toewijding naar Brexit toewerkt omdat hij ook weet wat er allemaal achter die horizon voor moois op Engeland wacht. Het is daarom navrant hoe weinig vertrouwen de Engelse Parlementsleden in hun eigen land lijken te hebben en zich, uit pure lafheid, menen te moeten vastklampen aan een EU die op sterven na dood is en daarom jaarlijks tientallen miljarden Ponden Sterling eist voor hun potverteren. De Britten maakten de fout te denken dat zij tot een handelsblok toetraden, een soort EEG, maar die was inmiddels al slachtoffer geworden van een politiek correcte metastase die nu de EU van binnen uit opvreet, iets waar Margaret Thatcher al voor waarschuwde. Het is geen toeval dat Boris een bewonderaar is van Churchill en Thatcher. Als ik zou moeten gokken op een goede toekomst zou ik een dynamisch Engeland altijd de voorkeur geven boven ons ingeslapen, grauwe ‘poldertje’. Engeland zal opgelucht ademhalen als het niet langer zuid en oost Europa hoeft te subsidiëren, maar de voornaamste opluchting zal ‘het argument’ zijn waarmee Brexit in het referendum aan de man werd gebracht: de soevereiniteit.
Zelfbeschikking in plaats van naar de pijpen van een dronken, megalomane salon socialist en zijn patroon Merkel te dansen. Het gaat om fundamentele vrijheden in de bakermat van de democratie waar nu het eigen Parlement dermate gecorrumpeerd is dat het niet aarzelt om de wensen van de kiezers in de grond te trappen ten gunste van een eigen idée-fixe waarin zij er niet voor terugschrikken om hun vrijheid in te leveren bij een stel megalomane salon socialisten in Brussel. Dàt was en is de reden voor Brexit!
.