Hoe draait Rutte het klimaatdebat de nek om?

De westerse wereld heeft zich de ene na de andere progressieve ‘idée fixe’ laten aanleunen dankzij de passiviteit van ‘Joe-sixpack’, de beruchte kiezer die uit apathie de onscrupuleuze manipulatie gedoogde van politiek-correcte activisten. Die ‘progressieve’ activist zoekt voortdurend mogelijkheden voor een greep naar de macht en creëert daartoe steeds een nieuwe stok om de ‘andersdenkende’ hond te slaan, variërend van inmiddels historische thema’s als ‘de neutronenbom’ tot ‘de luchtverontreiniging’.

Zodra die thema’s – die hem in feite absoluut niet aan het hart gaan – ietwat vermoeid raken laat hij die vallen en gaat over op ‘feminisme’, ‘racisme’, ‘migratie’ of ‘opwarming van de aarde’. Als daar te veel gaten in geschoten worden door gevaarlijke ‘andersdenkenden’ heet het beestje plots ‘klimaatverandering’. Toen ‘Joe-sixpack’ zich begon te roeren omdat hij klem kwam te zitten in die maatschappelijke subversie, was het progressieve huis te klein maar accepteerden zij uit angst voor komende verkiezingen, de voorzichtige introductie van een ‘klimaatdebat’.

Dat is in feite één grote wassen neus omdat die activist sowieso nooit luistert naar ratio en als een automaat zijn subjectieve argument blijft herhalen. In dit beproefde scenario is de voortdurende herhaling van de eigen leugens een machtig wapen – zoals Josef Goebbels wist – reden waarom op macht beluste financiers als vliegen op de SJW-stront doken, of het nu de overjarige communist George Soros betreft of Maurice Strong, de oprichter van het rampzalige klimaat-bolwerk IPCC.

Tot voor kort wisten zij alle andersdenkende wetenschappers te stigmatiseren en brodeloos te maken; recentelijk is er iets van een maatschappelijk debat te ontwaren dankzij tegengas van het gezonde verstand in de meer conservatieve politiek. Maar in de actualiteit probeert de verkapte activist Rutte met de – ongetwijfeld door hem geïnstigeerde recente chicanes in de Eerste Kamer – zijn opportunistische, onbetrouwbare agenda door te drukken. Hij zal doorgaan de zaak te manipuleren en slechts schoorvoetend een weerwoord tolereren als het niet anders kan, om de ‘andersdenkende’ FvD en PVV buiten te sluiten.

Conclusie: diegenen die vlak voor de verkiezingen de mond vol hebben van het ‘maatschappelijke debat’ blijken steeds weer aperte leugenaars te zijn, dus hoe moet er ooit wat meer openheid komen terwijl de klimaat-drammers steeds meer eisen beginnen te stellen? Men voelt zich gedwongen zich te conformeren aan hun hysterie die zich bij gebrek aan ratio nu ook al bedient van de mobilisatie van kleine kinderen. Wat dat te maken heeft met een constructieve evaluatie, laat staan gerichte follow-up is duidelijk: helemaal niets! Die brainwashing van schoolgaande kinderen resulteert in het zoveelste publicitaire ‘non-argument’. Wat enkele decennia geleden een discussie in de marge was, wordt nu heel conveniërend het hoofdthema, met andere woorden de nieuwste politieke stok om de hond te slaan, hetgeen echter aan de essentie voorbijgaat en niet zonder reden!

In het thema van ‘klimaatverandering’ worden ideologische vooroordelen en waardeoordelen geprojecteerd, zoals de elementaire behoefte aan vrijheid van de klassieke liberaal die een broertje dood heeft aan de bedillerige afgezanten van Big Brother die hem komen vertellen dat er een ‘enorm probleem’ is. Dat zij dit helemaal zelf bedacht hebben en dat dat het woord van God is ( of in dit geval Karl Marx) is dan de kers op de taart, want enige discussie moet vooraf uitgesloten worden met het gewauwel over ‘science deniers’ etc. zoals het vriendje van Nijpels en Samson, de klimaat-profeet Jan Rotmans die zelf geen enkele kwalificatie op dit gebied meebrengt… Enige tolerantie is hen vreemd uit onzekerheid over hun schijnargumenten èn hun absolute gebrek aan intellectuele nieuwsgierigheid.

Hun argumentatie berust slechts op algemene principes van dubieuze morele aard der Gutmenschen die iedereen opgedrongen moeten worden. Zij vinden hun eigen motivatie dermate zuiver en onaantastbaar dat die de rampzalige gevolgen van hun ‘idée-fixe’ negeert, hetgeen in de vorige eeuw al leidde tot dood en diepe ellende op onmetelijke schaal.

Dat deze zelfingenomen lieden al evenmin kaas hebben gegeten van degelijke strategische planning, laat staan de implementatie daarvan op grond van een weldoordacht ‘businessplan’, zoals Rutte nu pretendeert, betekent voor mij ‘einde oefening’. In mijn categorische afwijzing van zo’n ‘blinde paarden strategie’ zal ik mij ongetwijfeld ook bezondigen aan de een of andere blinde vlek, maar als het hele klimaatprobleem op zich al zo uiterst dubieus is stort hun toren van Babel spontaan in. Het is uiteraard een héél goede zaak om maatregelen te nemen tegen luchtvervuiling, maar het nooit bewezen klimaatprobleem is een illusie die het potentieel heeft om de westerse maatschappijen tientallen jaren terug in de tijd te zetten, terwijl lachende derden als China en India ons vriendelijk vaarwel zwaaien. ‘Klimaat-hulp’ à € 578 miljoen aan Afrika van Sigrid Kaag toont ook wel aan hoe ontzettend wereldvreemd deze dame is, jammer dat het zo’n ontzettend dure les is!

Het socialistische stokpaardje van de eeuwige belastingverhogingen kan heerlijk bereden worden met puur onverantwoordelijk CO² heffingen die van foutieve premisses uitgaan en dat angstige besef komt meer en meer op bij de activisten, resulterend in een panische drang om maar snel alles erdoor te drukken – wat hen tot nu toe aardig lukt, zoals Rutte nu in de 1^e Kamer doordramt. Het beeld dat de klimaat activisten volstrekt onverantwoordelijke, wereldvreemde lieden zijn wordt zo volledig bevestigd. Een zoektocht naar praktische oplossingen staat niet op hun agenda en het ideologische praatje voor de vaak van ‘Nederland gidsland’ is te pretentieus voor woorden.

.