Zondag begon de race voor de opvolging van Theresa May, die in medio juli beslist wordt. Theresa May kon drie jaar geleden in feite slechts prime-minister worden omdat Boris een enorm mes in zijn rug gestoken kreeg van Michael Gove, die zich tot kort daarvoor voor een vriend van Boris uitgaf. Wat wil het toeval? Boris is nu opnieuw de grote favoriet en wie schemert hier als één der andere kandidaten op de achtergrond? Inderdaad, Gove stelt zich wederom kandidaat, maar is daarbij een underdog voor het voorzitterschap van de Tory partij èn de prime-minister positie.
Gove en Johnson zenden weliswaar op dezelfde golflengte uit, maar zijn bittere rivalen nadat Gove drie jaar geleden zijn smerige streek uithaalde, waardoor May als enig alternatief overbleef. Of deze verrader weer zo invloedrijk kan worden valt te bezien, maar hij is een goede outsider met Dominic Raab en Jeremy Hunt. Zijn verraad van drie jaar geleden wordt hem nog steeds aangerekend, hoewel hij dit keer May wèl trouw is gebleven. Hij kan alleen maar hopen dat hij dat imago kwijt is.
Hij is een goede, intelligente politicus die Boris wil tegenhouden, net als een dozijn andere politici die kandideren voor de job, net als de twintig Democraten in Washington waar de honden geen brood van lusten, maar wat zij gemeen hebben is de wens naar een “ordelijke Brexit”, die Engeland dicht bij de EU positioneert. Dit concept is uit angst geboren, want de UK economie doet het al sinds het Brexit referendum prima en lijkt sterk genoeg voor een hard-Brexit gebaseerd op een gezond concept van vrijhandel conform WTO richtlijnen. Rutte, ‘eat out your heart out’.
De ‘bookmakers’ geven Boris 60% kans, dat is drie keer beter dan de eerstvolgende concurrent, maar er zijn een aantal sta-in-de-wegs zoals het feit dat de conservatieven sinds 1965 liefst acht keer de partij voorzitter hebben vervangen en zeven keer werd de favoriet onderuit gehaald. Is die traditie een wet van Meden en Perzen? Het proces loopt over twee statutaire schijven, waarbij de fractie in het ‘House of Commons’ de stal der racepaardjes uitdunt in een afvalrace tot er twee man overblijven, waarna de partij stemt; tegen eind juli moet dit zijn beslag krijgen, dus zolang blijft May.
De laatste keer trok May’s uiteindelijke tegenstrever Andrea Leadsom zich terug, dus de ‘remainer’ May ontsnapte aan de strenge ondervragingen door haar partijleden en kreeg de job op een presenteerblaadje. Nu wil Leadsom het opnieuw proberen. Als Boris zo ver komt is hij ‘binnen’, want elke Tory ziet hem dan van iedere willekeurige concurrent winnen en het is geen toeval dat hij afgelopen weekend in Interlaken de ‘deadline’ van 31 oktober nog eens duidelijk stipuleerde voor de partijbasis die in de laatste maanden van 30.000 naar 150.000 groeide, naar men schat allemaal Brexit aanhangers die aan niets anders kunnen en willen denken dan een compromisloze exit
Navrant is dat dit uiteindelijk harde repercussies heeft voor de actuele saboteurs op het pluche, want naarmate de partij meer stemmen verliest gaan er meer dik betaalde jobs in Westminster verloren. De Universiteit van Kent berekende dat bij een teruggang van 30% liefst 110 zetels op het pluche verloren gaan, hetgeen zich vertaalt in existentiële zorgen voor vele politici die nog nooit een vak geleerd hebben en dat niet hoefden gezien de stabiele positie der Tories; bovendien zetten zij de deur open voor een machtsovername door Corbyn. Hoewel er pas over drie jaar verkiezingen zijn gepland, kan e.e.a. drastisch vervroegd worden als zij zo doorgaan met hun recente sabotage van Brexit, maar als hun eigen beurs in gevaar komt worden zij al snel minder principieel.
Als Boris een harde Brexit kiest volgt er een motie van wantrouwen waar slechts 12 Tories de doorslag kunnen geven voor nieuwe verkiezingen, waarin zij door de woedende Brexit kiezers in vlammen worden afgeschoten. Johnson heeft hen dan in de tang, want hij is razend populair bij heel veel kiezers. Kortom, slechts Boris kan de kastanjes uit het vuur halen voor de pluchezitters èn voor de kiezers. Verder moeten de dwarsliggende conservatieven er rekening mee houden dat Boris het allemaal niet zo nauw neemt, hetgeen hij wel vaker heeft gepresteerd.
Het lijkt een publiek geheim dat hij drie jaren geleden twee redevoeringen klaar had liggen, één pro-EU en één pro-Brexit, waarbij hij op het laatst besliste welke van de twee het werd.
Je kunt van Boris zeggen, maar hij is een op en top politicus en een op en top opportunist van wie men verwacht dat hij met Brussel de Brexit kan uit onderhandelen. Het alternatief is dat de Tories het proces starten en Boris halverwege de afvalrace eruit werken en dan zal niemand verbaasd zijn als de overblijver toevallig weer Michael Gove heet.
.