De EU – heeft het eigenlijk nog wel zin?

In Frankrijk doet een desperate salonsocialist, die de greep op zijn land meer en meer kwijtraakt, wanhopige pogingen om ons authentieke Europa naar de donder te helpen terwijl in Italië een overtuigde populist (mede) aan het bewind is die het liefst de EU om zeep wil helpen.

Is het niet treffend dat 3 maanden na de eerste schermutselingen met de ‘gilets jaunes’ de Franse regering de belangrijkste conclusies heeft getrokken uit de nutteloze ‘nationale debatten’, waarin de eisen der ‘gilets jaunes’ niet of nauwelijks zijn opgenomen?

Sommigen konden op straat Macron toeschreeuwen, anderen konden formulieren via het internet invullen, die vervolgens door drie onderzoekers zijn verwerkt en aan de regering gepresenteerd.

Die bevindingen zijn door Edouard Philippe voorgesteld aan 500 vertegenwoordigers van politiek, bedrijfsleven en maatschappelijke instanties, waarbij misplaatste hoge verwachtingen werden gecreëerd met diens uitlatingen ‘dat de wens tot verandering dermate radicaal is dat iedere vorm van conservatisme onacceptabel lijkt’. Waar gaat het nu om?

Belastingen, democratie, burgerrechten en de organisatie van de staat staan op de agenda. Vooral de woede over de belastingen werd sterk geprofileerd evenals de ‘nul-tolerantie’-lijn die in het land overschreden was met de onbetaalbare kosten van de dwaze klimaat-hysterie. Vooral de BTW en de staatsuitgaven moesten naar beneden. Philippe had al toegezegd dat er meer evenwicht diende te komen tussen stad en platteland, respectievelijk burgers en overheid.

Een droom van meer ‘solidariteit’ – wat dat ook zijn moge in een centralistisch land waarin ‘la ville lumière’ buitenproportioneel hoge bedragen opslorpt ten koste van het platteland om de Franse ‘grandeur’ te etaleren. Een permanent feestje voor de ‘happy few’, terwijl op het platteland maar al te vaak erbarmelijke toestanden (blijven) bestaan dankzij de egocentrische mentaliteit van Parijs en de ‘énarques’ die een broertje dood hebben aan de dienstverlenende rol van de staat.

Het derde onderwerp, de burgerrechten, leidde tot een vals ‘mea culpa’ met de schijnheilige bewering ‘dat er zo niet verder geregeerd kon worden. Je zou blind moeten zijn om het grote wantrouwen jegens de politiek niet te (h)erkennen’. Navrant dat eerst half Parijs plat moest, maar in een land dat sinds 1789 veel te egocentrische en anarchistische karaktertrekken toont, was het de laatste eeuw ‘bon-ton’ onder de kiezers om dat land op voorhand onregeerbaar te maken door een president en parlement uit politieke tegenstanders te kiezen, teneinde een politieke patstelling te garanderen.

In die hopeloze situatie waren de (veel te talrijke) ambtenaren – met een jobgarantie voor het leven – er als de kippen bij om jaarlijks te staken voor een hoger salaris. Denk aan de luchtverkeersleiders die steevast elke zomer staken, de SNCF, de Autoroutes en elke andere denkbare ambtenaar die hun wensen in principe niet via de gekozen volksvertegenwoordigers maar rechtstreeks op straat presenteren. Staken is de volkssport! Philippe stelde dat de Fransen ‘een transparantere democratie’ wensen, maar het lijkt er eerder op dat zij als doortrapte socialisten er slechts op uit zijn het leven uit de economie te knijpen, zoals wij ook al jaren zien bij de egocentrische piloten van Air France.

Wat waren de wensen der ‘gilets jaunes’? In ieder geval heeft niets wat in die ‘eerste bevindingen’ van de Republiek vermeld staat ook maar iets te maken met hun wensen… Voorwaar een prestatie!

Op een bevolking van 67 miljoen is het uiteraard kortzichtig om aan de formuliertjes van rond één miljoen deelnemers al te veel gewicht toe te kennen, maar het Elysée had deze farce nu eenmaal georganiseerd als de ‘grote debatten’ en dat klonk wel aardig, waarbij Philippe de lef had om te concluderen ‘dat de bevolking kennelijk geen probleem had met het klimaat-bedrog’. Wat een lef!

Philippe kondigde aan dat hij en Macron nu voor de uitdaging staan om uit het ‘grand débat’ een democratisch compromis te destilleren… Gekke Henkie!

Het is toch om wanhopig te worden en dan te bedenken dat Macron, bij gebrek aan serieus en constructief binnenlands beleid, zich uitslooft met Merkel om de Europese lidstaten van de EU te onderwerpen aan hun destructieve, capricieuze salon-socialistische idées-fixes.

 Ondertussen is in Rome Salvini hard op weg om die sabotage van onze soevereiniteit door de Fransen en de Duitsers teniet te doen door een interne revolutie in de EU voor te bereiden. Veel landen spelen openlijk of achter de coulissen met die gedachte, maar twijfelen nog wat 26 mei gaat brengen.

Salvini smeedt openlijk een alliantie voor een nieuw Europa en doet dat als een ‘surfer’ op de toppen van de golven der populariteit die hij geniet. Hoewel hij Vicepremier en Minister van Binnenlandse Zaken is, heeft hij zijn hoop gevestigd op een eindsprint van de Lega op 26 mei, op een soort van ‘Baudet-effect’ dat hem lanceert in een conservatief, noem het rechts, ‘goed’ populistisch front dat hem in staat zal stellen het Brusselse kartel bij de vuilniszakken op straat te parkeren.

Hij kampt met verdeeldheid onder de rechtse partijen in Straatsburg en Brussel, werkt daar hard aan en spreekt van een alliantie der ‘soevereinen’ die de nationale identiteiten en christelijke traditie willen bewaren. Enkele dagen geleden heeft hij zijn Europese Alliantie der Volkeren en Landen gepresenteerd met als doel de neutralisering der ongekozen Brusselse ambtenaren en afschaffing van de alles overheersende Brusselse bemoeizucht, zonder van een ‘Exit’ te spreken.

Hij koestert nu ‘de nieuwe Europese droom’ in plaats van ‘de actuele federalistische Europese nachtmerrie’. Rassemblement National, FPÖ en PVV hebben hun liefde al bekend, maar maandag was slechts hun 2^e echelon aanwezig in Milaan, in afwachting van de verkiezingen van volgende maand. Orban en Kaczynski lopen niet erg warm en horen in Brussel tot de meer gematigde groep, waar zij meer effect hopen te sorteren. Wèl aanwezig waren de Duitse AfD, de Nationalistische Finnen en de Deense Volkspartij, die allen de hoop uitspraken dat na 26 mei veel weifelaars alsnog de stap zullen wagen tot een totaal van, wellicht 20 partijen. Een beetje optimisme misstaat nooit, maar grote homogeniteit is ver te zoeken.

De financiële breuklijnen in de EU lopen tussen Noord en Zuid, maar de ideologische breuklijnen lopen totaal anders en dat is helaas niet bevorderlijk voor de eenheid.

.