Toffe maatjes

We hebben een LAT relatie en kunnen het eindelijk de wereld in schreeuwen. Dat is de kreet van twee mensen of organisaties die gelukkig met elkaar zijn en de wereld dat willen laten weten. Maar niet van twee hypocriete organisaties als de United Nations Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) en Greenpeace.

Afbeelding: Publicdomainpictures.net / Jacky Weyenbergh.

Die willen hun intieme relatie het liefst geheim houden, maar daar stak Steve McIntyre, een Canadese wetenschapper, een stokje voor. McIntyre[1] ontdekte dat een van de belangrijkste opstellers van de IPCC rapporten, ook een belangrijke functionaris bij Greenpeace is en zijn eigen werk recenseerde onder het motto “wie kan beter zijn eigen vlees op kwaliteit controleren dan de slager zelf”. Een hobby die vaste voet aan de grond heeft gekregen bij het politiek correcte segment van de westerse samenleving.

IPCC

Nooit vergeten mag en moet worden dat de IPCC een instantie is die de politiek dient. Een politiek lichaam dat opinies en stellingnames van politici en in hun spoor volgende activisten moet onderbouwen. De IPCC doet geen eigen onderzoek, stuurt daarentegen persberichten uit met foute of dubieuze stellingen in de trant van “ CO2 is het belangrijkste broeikasgas”, “Stormen worden steeds erger” en “de huidige temperatuurstijging is uniek”. Daarmee stuurt de IPCC een discussie over m.n. de veronderstelde temperatuurstijging in de door de organisatie gewenste richting. Vervolgens worden ethische (en geen wetenschappelijke) argumenten gebruikt om critici tot slechte mensen te bestempelen, een heksenjacht tegen hen te ontketenen en monddood te maken. In een groot aantal artikelen die op de website van Sta-Pal zijn gepubliceerd, is meerdere keren het manipulatieve en politieke karakter van de door de IPCC ontwikkelde klimaatmodellen aan de kaak gesteld.

De hedendaagse voorspellingen die ervan uitgaan dat de opwarming van de aarde alleen door de uitstoot van CO 2 wordt veroorzaakt, houden bijvoorbeeld geen rekening met de invloed van de zon. Een recente studie over temperatuur veranderende factoren die door de IPCC als onderbouwing van hun stellingen wordt gebruikt, blijkt door de toepassing van onjuiste algoritmes[2] en gestuurde selectie van ingebrachte data tot onjuiste vaststellingen te hebben geleid. Bij het onderzoek naar die opwarming is behalve de invloed van de zon, ook het effect van het urban heat island buiten de beschouwing gelaten. Wanneer dat effect wel wordt ingesleuteld, blijkt de opwarmingstrend in de periode 1980-2002 met 50% naar beneden bijgesteld te moeten worden. Die ontdekking heeft het gepaste wantrouwen in de juistheid van IPCC klimaatmodellen vergroot.

Het IPCC, is in korte tijd diep gevallen. In 2007, op het hoogtepunt van haar roem, ontving de organisatie de Nobelprijs voor de Vrede. Nog geen twee jaar later werden wetenschappers beschuldigd van vriendjespolitiek, manipulatie van onderzoeksgegevens[3] en storende fouten in vuistdikke rapporten. Doordat steeds meer publicaties bekend worden waarin wetenschappers stelling nemen tegen de voorspellingen van de IPCC, heeft de belastingbetaler de stellige indruk dat de IPCC rapportages door vooral westerse politici gebruikt worden om beleid te concipiëren om hem en haar op hogere kosten te jagen, De kanttekening van PCC functionarissen “….we redistribute World’s Wealth By Climate Policy…‘ bevestigt die indruk.

Greenpeace

Internationale media organisaties en netwerken maken de laatste jaren melding van de negatieve effecten van Greenpeace´s hang naar publiciteit om regeringen en internationale organisaties ertoe te bewegen acties en activiteiten van Greenpeace te subsidiëren en te sponsoren. Vooral de gewelddadige uitwassen van een aantal acties heeft het vredelievende imago van de organisatie geen goed gedaan en in het verlengde het gewenste wetenschappelijk onderzoek ondergraven. Ook de strijd om de morele high ground die de CEO Peter Melchett voert met een andere notabele milieu activist, Sir Jonathan Poritt, beschadigt het positieve imago van Greenpeace. Beide mannen denken te kunnen en moeten bepalen wat wel en niet mag en goed is en achten zich de uitgesproken spreekbuis, de woordvoerder voor de mondiale milieu en klimaat samenleving. Vermoedelijk denken beide heren vanuit de “Divine Right of Kings” sturing te kunnen geven aan de strijd tegen de degeneratie van milieu en klimaat en beseffen niet eens meer dat zo´n houding de irritatie van anderen oproept.

Britse media plaatsen door de omvang van de destructieve acties steeds meer kanttekeningen bij de inspanningen van Greenpeace om diens invloed in het politieke milieu beleid te verdiepen en uit te breiden. De Financial Times beweert zelfs dat “”violation of property rights is not a blow for freedom, but an arrogant attack on a tenet of civilised society by a minority group that represents only its own members”. Patrick Moore[4], een van de oprichters van Greenpeace in de jaren ´70, brandmerkt de organisatie zelfs als een “evil organisation” die “lost concerns in humans” en onderbouwt die opmerking als volgt:

“When we started Greenpeace it was to stop nuclear war and the destruction of human civilisation, that of course is the “peace” in Greenpeace…the “green” is the environment and that’s good as well, but they lost the concerns for humans…”

Dr Parr, de belangrijkste wetenschapper bij Greenpeace pareert die kritiek door te stellen:

“When we do campaigns, we look at influence, we look at impact and we are very, very mindful to incorporate social and economic issues into what we do, because otherwise campaigns won’t work… There’s not going to be some kind of green dictatorship which imposes these decisions on anybody”.

Die stellingname wordt niet alleen weersproken door de motto´s die door Greenpeace gehanteerd worden en eisen die Greenpeace aan beleidsbepalers en multinationals stelt maar ook door een studie van de Södertörn University naar een drietal acties van Greenpeace. In hun onderzoeksrapport concludeert het onderzoeksteam dat die acties hetzij onwetenschappelijk resp. arbitrair waren. Te vaak eist Greenpeace dat instanties in hun milieu en klimaat bescherming verder gaan dan nationale wetgevingen opdragen.

Bij de activisten die zich verbonden voelen met de idealen van Greenpeace gaat het in toenemende mate om het milieu voor de mens principe. Greenpeace is getransformeerd in een agressieve extreem activistische organisatie die zich steeds vaker bedient van terroristische instrumenten[5].

Plaatselijk en tijdelijk het bed delen

Dat beide het bed delen, blijkt volgens McIntyre uit het onlangs gepubliceerde 1000 pagina´s dikke IPCC rapport dat beweert dat 80% van de mondiale energiebehoefte gedekt kan worden door duurzame energie bronnen[6]. Uit een evaluatie van de inhoud (de IPCC goochelaars dachten dat niemand zo´n volumineus document zou bestuderen) is gebleken dat het rapport niet stoelt op inzichten, data, berekeningen van onafhankelijke wetenschappers noch op een discutabele economische studie van een universiteit die een voorkeur voor een grote overheid heeft, maar op een door Greenpeace gesponsorde bucket-list.

Twee organisatie die naar elkaar wijzen als het om wetenschappelijke data gaat die uitspraken, rapporten moeten onderbouwen. McIntyre formuleert hoe dat proces verloopt:

“Basically Greenpeace writes what you and they want to hear, the IPCC pants in excitement, and before you know it, the PR agents who call-themselves-journalists have reprinted the IPCC declaration in the mass media, then Western Governments are quoting the IPCC, and saying how the idea has been reviewed by 120 scientists and 22 supercomputers, and we should be grateful to spend $2 trillion a year now and even more in the future..”

Invloed en geld

Een onbetrouwbare internationale instantie die m.b.v. gemanipuleerde data en rapporten en een milieu organisatie die met agressie en terroristische-achtige acties, multinationals en nationale regeringen willen dwingen het beleid te volgen die zij als hun evangelie beschouwen, is een gevaar voor nationale samenlevingen. Het belangrijkste doel lijkt het op gang houden van omvangrijke geldstromen naar de kluizen van de UN en Greenpeace te zijn.

———————————————–

[1] Hij is een voormalige Canadese wiskundige en prospector in de mijn bouw. Hij werd vooral bekend door de weblog Climate Audit en als de man die de Hockeystick grafiek van Michael E. Mann bekritiseert.

[2] Een eindige reeks instructies die vanuit een gegeven begintoestand naar een beoogd doel leidt.

[3] Bleek uit gehackte E-mails van een Britse Universiteit.

[4] Verliet de organisatie in 1986.

[5] Voorbeelden? De stenen-gooi actie bij de Klaverbank op de Noordzee, de pogingen om een treintransport met nucleair afval materiaal door een kuil te graven onder de rails op het Sloe emplacement in Vlissingen-Oost om die tot stoppen te dwingen. Agressieve acties in diverse havens om overbevissing van de Zeen en oceanen tegen te gaan.

[6] Zie artikel “Fossiel is Duurzaam”.