De Lof der Zotheid is het bekendste werk van Erasmus, Nederlands bekendste humanist.
afb: wikimedia-commons.
De titel bevat een dubbelzinnigheid: enerzijds kan men het interpreteren als een Loflied op de Zotheid, waarbij Zotheid datgene is dat geprezen wordt; anderzijds als de Lof van de Zotheid waarbij de Zotheid op ironische wijze prijst wat in de maatschappij der mensen zot is. Bij monde van de Zotheid (Stultitia), die samen met haar vijf dochters over de wereld heerst, worden allerlei menselijke dwaasheden aan de kaak gesteld. Ik moest dat boekwerk een ruime 50 jaar geleden voor mijn eindexamen op de boekenlijst Nederlands zetten en gelet op het volume heb ik mij beperkt tot het bestuderen van de samenvatting.
Ik was net bekomen van de spanningen rond het wel of niet uitzetten van Jos B. (die gelukkig heel en gezond in Nederland was gearriveerd), toen zich een circus ontspon rond het wel of niet uitzetten van twee tieners naar Armenië. Na een decennium procederen bij diverse rechtbanken. Gelieg en bedrieg over de rug van twee opgroeiende tieners en geen kien bij geen van de benaderde rechtbanken gekregen te hebben gekregen, besliste de Raad van State dat uitzetting gerechtvaardigd was. De staatssecretaris bleek maatregelen genomen te hebben om opvang en integratie in Armenië soepel te laten verlopen. Duim omhoog voor de man dus.
Plotseling het niet erg verrassende bericht dat de twee in het holst van de nacht waren weggelopen uit het huis van de “grootouders” (ze hadden geen familie in Nederland, dus wie hebben zich dan opgeworpen als hun grootouders?). Spontaan, zonder hulp van bezorgde helpers en niemand die wist waar ze waren? Politiehelikopters cirkelden in de lucht om de twee vluchters in de kraag te vatten en vervolgens op het vliegtuig naar Jerevan te zetten. Een telefoontje uit Armenië: de moeder dreigde met zelfmoord; telefoontjes van bezorgde politici van D66 en CU huize naar Den Haag; telefoontjes naar het AD. Een heel gebel en vanzelfsprekend Peter R. met een krachtige uitspraak: “wie de kinderen aangeeft is een NSB-er” (wie de wet overtreedt is een wetsovertreder en die moet aangegeven worden. Of toch niet?). Je moet maar op zo´n uitspraak komen. Duim omlaag voor Peter R.
De emotie vierde hoogtij. Waar was de staatssecretaris? Die was ook ondergedoken! Had telefonische bedreigingen gekregen? Blijkbaar is een deel van de samenleving op de hoogte van de telefoonnummers van onze politici en kan die op ieder moment van de dag 24/7 opbellen om hen deelgenoot te kunnen maken van de zorgen van het electoraat. Niet lang daarna kwam het verlossende woord: “ze mogen blijven! Actuele ontwikkelingen die zich in deze zaak hebben voorgedaan hebben er echter toe geleid dat het welzijn en de veiligheid van de kinderen niet meer voldoende kunnen worden gewaarborgd” Het welzijn, hun materiële en/of immateriële tevredenheid, dreigde in gevaar te komen? Heel wat Nederlanders zien hun welzijn in gevaar komen en reken maar niet dat Harbers, Pechtold en Seegers van de CU daarvoor de barricaden opgaan. Wat een leeg argument. En hun veiligheid? Hoezo dan, waren knokploegen uitgerukt? Dreigden grootschalige lynchpartijen of ontvoeringen? Geen enkele nadere uitleg, maar het wonder was geschied. Niet in Santiago de Compostella, maar vanuit het onderduikadres van de staatssecretaris. Hij had zijn bijzondere bevoegdheid aangesproken en met een paar woorden tien jaar rechtspraak uit het raam gemieterd en de Raad van State in zijn hemd gezet. De twee tieners keerden terug naar het huis van de “grootouders”; helikopters van de politie konden weer retour naar de stal en het meelevende deel van Nederland aangevoerd door Peter R. haalde opgelucht adem. Over de kosten sprak niemand Duimen omhoog en omlaag en weer omhoog voor de staatssecretaris.
De minister-president stelde op 31 augustus 2018 helder vast dat “…. ik moet ook vaststellen dat de Raad van State heeft geoordeeld dat de IND niet opnieuw een besluit hoeft te nemen in deze zaak. Dus: iedereen voelt de emotie, maar er is ook de constatering dat er een goed besluit is genomen” en hij vulde die uitspraak een paar dagen geleden aan met “ook bij mij roept de naderende uitzetting emoties op”. Hoe die eerste uitspraak rijmt met het besluit van zijn VVD staatssecretaris, kan alleen Rutte zelf verklaren. Waarom verbaas ik me eigenlijk nog? Diezelfde staatssecretaris heeft de ruim zestien jaar illegaal in Nederland verblijvende voorvechter van de in de regio Amsterdam rondtrekkende krakende #wearehere bende, Khalid Jone, nog geen twee maanden geleden ook een verblijfsvergunning laten geven. Wij blijken allemaal democratische besloten te hebben dat de man die ruim 50 panden in die zestien jaar heeft gekraakt en gemeente en individuele huiseigenaren met de kosten heeft opgezadeld, een echte vluchteling is en dus recht heeft op een verblijfsvergunning. Duim omhoog voor de staatssecretaris.
Toen ik dacht dat de rust was teruggekeerd, stonden de twee wijsneuzen opnieuw met een foto in de krant. En nu kan mama naar Nederland komen! Natuurlijk, in het kader van de gezinshereniging, waarvan ik altijd had gedacht dat die alleen gold voor echte vluchtelingen, maar inmiddels is verruimd naar echte migranten. Mama, de vrouw die haar kinderen gebruikte om middels 10 jaar rechtbankbezoek een verblijfsvergunning te regelen en herhaaldelijk werd betrapt op onwaarheden en onjuiste schildering van zaken. Juist, die vrouw constateert nu dat liegen en bedriegen voor rechtbanken en in de media daadwerkelijk beloond wordt. Waarom hebben we eigenlijk nog wetten als blijkt dat de emotie het wint van die wetten en politici zonder ruggengraat buigen voor die emotie, omdat ze graag aardig gevonden willen worden? Duim omlaag voor minister-president en staatssecretaris.
Vandaag kwam de als een windvaan draaiende minister-president met een volgende koene uitspraak: er kan geen sprake zijn van een discussie over een nieuw kinderpardon en die discussie komt er ook niet. Volgens hem gaat het hier om specifieke gevallen en niet om een precedent als inleiding voor een generaal kinderpardon. Vanaf vandaag kunt U bij uw eigen bookie wedden hoelang het duurt voordat de wind uit een andere richting gaat draaien. Volgens experts (geen idee wie dat zijn, maar wat maakt het uit. Je kunt in Nederland van alles roepen) zijn er nog een kleine 400 kinderen die in een gelijksoortige situatie verkeren als onze twee Armeense durfallen. Met zijn vastberaden uitspraak zet Rutte die kinderen in de kou. Vermoedelijk zijn er kinderen bij die wel volgens de regels van de wet het spel hebben gespeeld en niet zoals de twee Armeense kinderen een moeder zich schuldig hebben gemaakt aan liegen en bedriegen. Dus die mogen niet blijven? Als je de regels volgt, moet je weg en als je de regels herhaaldelijk overtreedt, mag je blijven. Hoe noemen we dat? Discriminatie? Duim omlaag voor de minister-president.
Het was ook lachen om de uitspraken van D66 en CU. D66 zag een opening om Pechtolds imago iets op te krikken en beschouwde vermoedelijk de druk op de staatssecretaris als ruilmiddel om de VVD uit de dividendbelasting chaos te helpen. Pechtold twitterde:” ik ben blij met het besluit dat #howickenlili mogen blijven. Het welzijn van de kinderen dreigde vandaag in gevaar te raken, dat staat uiteindelijk voorop. Ik hoop dat de kinderen rust gegund wordt. En roep het kabinet op: laten we lessen trekken!”. Alweer die vage term welzijn, de individuele tevredenheid is in het geding en komt in het gedrang. Duim omlaag voor Pechtold.
Het publiek dat het toneelstuk “Lof der Zotheid” heeft kunnen aanschouwen, heeft blaren op de duim gekregen van het omhoog en omlaag draaien. Wat een gegoochel met gevoelens. Waarom heeft een staatssecretaris een aantal jaren geleden niet het machtswoord uitgesproken, dan hadden we deze hele litanie niet gehad. Je kunt er vergif op innemen dat de emopolitici en ondersteunende activisten basis de messen aan het slijpen zijn om een nieuw en nog ruimhartiger generaal pardon uit het politieke vuur te slepen onder het motto “jij (minpres Rutte) de afschaffing van de dividendbelasting, wij (emopositivo´s) het uitermate ruime generaal kinderpardon”. Duim omlaag voor de minister-president.
Khalid Jone, Jos B. en Armeense tieners bevestigen dat Nederland afglijdt naar een bananenrepubliek, waar wetten niet worden gevolgd noch worden gesanctioneerd; waar liegen en bedriegen versterkt door dreigen en bedreigen in materieel en immaterieel opzicht beloond wordt. Het was afgelopen weken een vertoning die Stultitia in woord en beeld aan de kaak had kunnen stellen om in het boek van Erasmus te worden opgenomen. Ongetwijfeld schuift dit jaar nog een aantal voorbeelden op de politieke bühne voorbij.