In december schreef ik over de – voorzichtig positieve – ontwikkelingen in Saoedi-Arabië; 6 maanden later hangt de vlag er alweer anders bij omdat prins Salman meerdere voorvechtsters van vrouwenrechten – waaronder zelfs 60- en 70-jarigen – gevangen laat nemen als ‘verraders’ en ‘collaborateurs met vreemde machten’; kortom, een smeercampagene tegen de emancipatie. Vrouwen in Saoedi-Arabië kiezen desondanks voor dictatoren, omdat islamisten geen alternatief zijn.
Afb: Flickr/Dave Dennis. https://www.flickr.com/photos/davidden/527355094
Is dit de wraak van de wahabi’s of blijft Salman uiteindelijk toch een totalitaire potentaat? Voor een effectieve beweging die streeft naar emancipatie is (een beetje) speelruimte nodig, maar is die voldoende om vrouwenrechten te bevechten of moeten de dames ‘op hun beurt wachten’? Salman geeft het antwoord: autorijden en werken zijn nu toegestaan in een land waar vrouwen generaties lang slechts tot het meubilair behoorden, dus dat is al een verlichting in een verstikkend islamitisch regime dat, letterlijk naar de koran, vrouwen als tweederangs burgers bestempelt; uiteindelijk is Salman niet dom, maar wel autoritair en repressief wanneer dat past in zijn strategie.
Door feministen nu op te sluiten maakt hij duidelijk wie de baas is en wie hen, mondjesmaat, ‘hun rechten’ zal toebedelen, wanneer het hem uitkomt. De dames mogen daarvoor applaudisseren maar moeten verder niet zeuren, want zelfs een behoedzaam debat is niet aan de orde: na de vrouwenrechten leidt de volgende stap immers direct naar ‘gevaarlijke’ burgerrechten.
Vandaar de keuze tussen autocraten en islamisten, waarbij Salman de bevolking er slechts aan hoeft te herinneren wat voor vlees zij met de islamisten in de kuip hebben om hen het (relatieve) licht te doen zien, met het korte bewind der Moslimbroederschap in Egypte als afschrikwekkend voorbeeld. Slechts in Tunesië heeft dit anders uitgepakt, maar in vrijwel alle moslimstaten heeft de theocratie de schrik er zo inzitten na eeuwen van genadeloze terreur tegen de eigen gelovigen, dat de mensen erg buigzaam zijn; dat is de troefkaart van Salman. In Egypte maakte het regime van Al Sisi niet alleen op uiterst bloedige wijze ‘schoon schip’ onder de Moslimbroederschap, maar ook onder liberaal denkenden, atheïsten, feministen en homoseksuelen. Organisaties voor vrouwenrechten zijn taboe, zowel in Saoedi-Arabië als Egypte, waar de feministe Mozn Hassan zowel een Nobelprijs kreeg als een reisverbod terwijl haar bankrekening werd bevroren; ook zij was plots een ‘buitenlandse agent’.
Vrouwen in Egypte kregen al in 1956 actief en passief kiesrecht (voor politieke ambten) van de communist Gamal Abdel Nasser, maar desondanks moesten zij hun mond houden en dat is nog steeds het geval; mannen maken de dienst uit, zelfs in het seculiere Syrië en Libanon.
Deze situatie is het resultaat van het delicate evenwicht in de machtspolitiek tussen de dictatuur en de theocratie zoals in Saoedi-Arabië zo treffend wordt geïllustreerd en de macht van de wahabi’s is enorm, zoals wij in de meeste Nederlandse gemeenten dagelijks aan den lijve ondervinden. In Egypte perkte Nassers opvolger Sadat de vrouwenrechten weer in om zich populair te maken bij de meest conservatieve krachten in het land. In Jemen manifesteerde Ali Abdallah Saleh zich naar het westen als kampioen der dames met vrouwelijke parlementsleden, maar tijdens de Arabische Lente wist hij niet hoe snel hij e.e.a. moest terugdraaien .
In Saoedi-Arabië protesteerden de islamisten in de jaren ’80 tegen de Amerikaanse aanwezigheid in het land en de decadente levensstijl der duizenden prinsjes en kregen in ruil daarvoor een ijzeren greep op de maatschappij aangeboden, zolang de ruim 5.000 prinsjes maar konden feesten en potverteren.
Nu is Salman de teugels aan het vieren, maar laat zich daarbij niet onder druk zetten en aarzelt niet om de verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen, en als de dames niet op de eerste rij staan te applaudisseren volgen er represailles.
Zolang de aartsconservatieve islam niet aangepakt wordt, zal het altijd een omzichtig schaakspel blijven tussen de verschillende belangengroepen en komt de 21e eeuw nooit in zicht.
De tegenstelling tussen populus en élite speelde in het oude Rome wanneer een decadente élite daar aanleiding toe gaf, reden waarom politici daar hun steun aan gaven en “populisme” tot hun – volstrekt respectabele – ideologie maakten (dit stond los van de bijziende, gewelddadige “klassenstrijd” van Marx). Wat is er “fout” met “populisme”? De Social Justice ridders van D’66 en hun honorair lid Rutte voelen zich er ongemakkelijk bij.
De daarop voortbordurende Bilderberg groep is een variant op de vrijmetselaars, waarvan Coudenhove Kalergi één der perverse exponenten is. Kortom, als zij het op zich respectabele “populisme” denken te moeten “bestrijden” weten wij al lang uit welke duistere hoek die wind waait zodra hun verwerpelijke onderscheid tussen “goed” en “slecht populisme” de kop op steekt. Welke duistere macht bepaalt “goed of slecht”?
Dit is dezelfde moreel corrupte clique die de jaarlijkse Charlemagne prijzen vergeeft en het is geen toeval dat Angela Merkel daar al meermaals mee aan de haal ging.
En helaas zal het voor ons ondoorgrondelijke ‘schaakspel’ van de islam op ons grondgebied verder worden gespeeld. Te wijten aan de zich (deep down) zelf hatende linkse mainstream Politici en -Pers: “Als wij niet onze zin krijgen, dan maar alles kapot.” Hoe dom WIL je zijn?
Laat staan de creepy sturende Bilderberg-groep (de komende dagen in Turijn incl. WimLex, Rutte, Knot, Kaag-al Qaq e.v.a.) met als hoofdthema:’Populisme in Europa’. Lees: ‘Hoe bestrijden wij het populisme in Europa’.