De USA heeft het eindelijk gehad met Iran’s sabotage van Obama’s desperate anti-kernwapen-akkoord’ en trekt het matje onder de subversie en openlijke agressie der ayatollahs uit.
Afb: wikimedia-commons
Maar onze staatsman van globale statuur, Mark Rutte, wil dat Europa in gesprek blijft met de USA en noemt de beslissing van Trump om uit het Iran akkoord te stappen’lomp’. Hij wil, omwille van de nering, Iran’s destructieve rol in het midden oosten sinds 1978 negeren: ‘ wij kunnen niet onder druk met de USA onderhandelen over onze handelsrelatie ’.
De EU-communist Mogherini, met haar in Brussel comfortabel gespreide bedje, wil een stap verder gaan in haar anti-Trump reflex en op kosten van de Europese belastingbetaler alle Europese bedrijven schadeloos gaan stellen voor gederfde inkomsten. Luilekkerland voor liefhebbers!
Mike Pompeo heeft de ‘strengste sancties ooit’ aan het adres van Iran aangekondigd om plausibele redenen maar de altijd koersloze EU, wanneer het op een constructieve visie aankwam, wil zich nu profileren door een gratuite negatieve attitude. Dat is natuurlijk veel makkelijker dan handelen vanuit een constructieve politieke visie en geeft Juncker en Mogherini de gelegenheid hun linkse ego’s te strelen.
Iran, dat de opportunistische Obama ‘bei der Nase herumgeführt hat ‘, maakt kabaal omdat het feest over is: punt achter het streven naar regionale hegemonie, punt achter het verrijkings-programma voor kernwapens, punt achter de bewapening en financiering van terroristen die op afroep beschikbaar zijn in Afghanistan, Jemen, Libanon en Gaza om Saudi en Israel te attaqueren, punt achter de aanwezigheid van een eigen troepenmacht aan de grenzen van Israel, punt achter de olie-export die samen met de door Obama verstrekte financiering het voortbestaan van het ayatollah bewind mogelijk maakt.
De essentie van het bewind der primitieve en corrupte ayatollahs is hun allesverzengende, op de islam gebaseerde haat tegen Israel en andere ongelovigen en hun vertwijfeld vasthouden aan hun totalitaire macht. Door de nieuwe sanctie’s worden de stoelpoten onder hun bewind systematisch weggezaagd en, laat niemand zich vergissen, dat is een goede zaak voor vrede in het midden oosten want zelfs de ogenschijnlijk gematigde Rohani is en blijft één van hen en zij liegen dagelijks over hun ware intentie’s.
Iran heeft Obama’s faux-pas slechts misbruikt door geen cent uit te geven aan de verbetering der levensomstandigheden van de eigen bevolking maar koopt de loyaliteit van de leiders van Hezbollah en Hamas, het bedrijft actieve hegemoniale machtspolitiek om hun aartsvijand Saudi buitenspel te zetten en sponsort terrorisme in de wijde omgeving. Was dat de geest van het ‘Iran akkoord’?
Dat de EU dankzij een communist als Mogherini en een aantal decadent-liberalen als Juncker en Timmermans deze harde feiten negeert heeft te maken met hun ideologische blindheid, maar ook met de blinde wens der Europese bedrijven om zich aan de Iraanse ruif te laven, zelfs als daardoor binnen enkele jaren kernwapens in het midden oosten hun entrée maken: Après nous le déluge….
Het gelieg van Mogherini over vermeende controle van het internationaal atoomagentschap kan alleen maar komen van een communist die de gevolgen van Iran’s wangedrag omarmt. Iran is vanaf dag één doorgegaan met het zoeken naar (verboden) zware centrifuge’s op de wereldmarkten en hoe kan een controle serieus zijn als Iran het recht heeft om dagen uitstel te bedingen en bij een bezoek aan militaire installatie’s zelfs bijna één volle week? Iran heeft zich nooit aan ook maar enige afspraak gehouden maar wèl de (verbale) agressie tegen Israel en de USA opgevoerd, zowel in Syrië als in de Perzische Golf tegen internationaal scheepvaartverkeer en de Amerikaanse 5e vloot.
Dat Europa nooit in staat geweest is of zal zijn om een coherente visie te ontwikkelen op buitenlands (of binnenlands) beleid is niets nieuw, maar het is o zo makkelijk voor onze salonsocialistjes om tegen de schenen van de USA aan te schoppen en zodoende te tonen hoe ‘onafhankelijk’ zij zijn.
De Amerikaanse sanctie’s dienen een duidelijk doel: géén nucleaire proliferatie en het onderdrukken van het Iraanse terrorisme, waarbij de bevolking van Iran misschien ook nog eens verlost wordt van de bloeddorstige middeleeuwse gnoompjes. Dat onze eigen gnoompjes in Brussel nu een of andere obscure ‘wet’ willen gaan gebruiken om Europese bedrijven schadeloos te gaan stellen voor gevolgen der nieuwe sanctie’s op kosten van de Europese belastingbetaler, moge ook aangeven hoezeer de E.C. is blijven steken in hun eigen ideologische schijnwereldje.
Wat nu actueel wordt is de politieke ontwikkeling in het sjiitische Iraq, waar een oude bekende, communistische moellahs de verkiezingen heeft gewonnen en de Amerikanen zich daarover het hoofd breken om deze ontwikkeling in de confrontatie tussen Iran en Saudi in te passen. Naast Trump’s afscheid van het Iran akkoord en de communistische nationalist Muktada Sadr’s overwinning speelt de overwinning van Hezbollah in de verkiezingen Libanon. Muktada wil Iran zo snel mogelijk zijn land uit hebben terwijl Saudi, de UAE en Israel inspiratie putten uit Trump’s beslissing om Iran eventueel gewapenderhand tegemoet te treden.
De escalatie in deze machtsstrijd in onmiskenbaar want Israel heeft al gedreigd dat zij nu geen onderscheid meer maken tussen Libanon en de Hezbollah, terwijl Washington zich ook al tegen deelname van Hezbollah in de komende regering uitsprak. Op identieke wijze heeft Iran de smoor in de verkiezing in Irak en al Khamenei’s adviseur Ali Akbar Velayati heeft al recentelijk gedreigd dat Iran niet accepteert dat Irak in handen van liberalen en communisten valt. Dit touwtrekken in zulke instabiele landen is een puik recept voor vuurwerk op kleine en grote schaal.
Wij hebben Israël’s bombardement op Iraanse troepen en installatie’s in Syrië gezien, in Jemen schoot Iran’s Huthi-militie al eerder raketten af op Saudi, waaronder op het internationale vliegveld van Riyad, waarop Saudi de Huthi enclave’s – die het al 3 jaar bombardeert – wéér platgooide en in Irak, waar de US en Iran dé facto partners waren, is de liefde snel bekoeld en US Special Forces lopen gevaar zodra de bom in Libanon barst. Een nucleaire wapenwedloop lijkt ondenkbaar omdat Israel dat ook nooit zal toestaan, zoals het ook al tientallen jaren geleden een Iraaks nucleair avontuur hardhandig beëindigde.
Het militair superieure Saudi wil Iran coûte que coûte een maatje kleiner zien omdat het probeert via expansie pariteit te bereiken, door niet alleen met bevriende staten samen te spannen maar ook met terroristische organisatie’s als Hezbollah, die in Syrië flink konden groeien, de sjiitische militie’s in Irak, Hamas en de Huthi’s. Naarmate allerlei staten in het M.O. meer en meer ondermijnd raakten door het terrorisme werd Saudi’ cheque-boek-diplomatie ook steeds minder effectief en Obama’s nucleaire akkoord verloste Iran uit het isolement en gaf het een bruggenhoofd in Syrië. De ruzie met Qatar heeft de relatie met de UAE verstoord i.p.v. één front tegen Iran te vormen en de Saudi quasi- staatsgreep in Libanon heeft premier Hariri dermate verzwakt dat de verkiezingen de terroristen in de kaart speelden. Daarom is Trump’s opzegging van het nucleaire akkoord met vreugde begroet in Riyad, mede omdat hierdoor extra druk op de zwakke Iraanse economie komt, reden waarom de protesten in de provincie langdurig aanhouden. Wat de ayatollahs nodig hebben is een buitenlandse bedreiging om die bevolking weer achter zich te krijgen, reden waarom de ayatollahs ook alle militaire confrontatie’s en provocatie’s in de regio met twee handen aanpakten.
Het lijkt er niet op dat Trump zal doorzetten op “regime-change”, hoewel hij daar wèl de nodige conditie’s voor schept, maar hij heeft al laten weten dat hij het liefst ook uit Afghanistan en Syrië vertrekt. Kortom, Iran’s tegenstanders zijn verdeeld terwijl militaire en economische sanctie’s niet echt hielpen. De confrontatie tussen Saudi en Iran leidt tot religieus extremisme in de sfeer van de Sunni vs. Shia confrontatie, reden waarom allerlei Sjiitische militie’s opkomen en van de weeromstuit de Soennieten de inzet verhogen, waarna Merkel de ‘vluchtelingen’ ophaalt.
De vraag of er een model zou zijn voor vreedzame co-existentie is daarom zeer actueel. In Irak kunnen de destructieve elementen hun huidige subversieve actie’s voortzetten of een nieuwe weg inslaan. De verkiezing biedt een kans omdat de resultaten niet langs de traditionele etnische en/of religieuze breuklijnen verliepen maar een nationalistische tendens toonden. Moktada Sadr wil de ayatollahs niet als vijanden, maar wel degelijke achter hun eigen landsgrenzen en sondeert daarom in Riyad, dat met de ouderwetse ‘cheque-boek-diplomatie’ een constructieve rol zou kunnen spelen omdat ook Iran belang heeft bij een stabiel Irak.
Als al die ‘Holzköpfer’ daar iets van leren zou dit een model kunnen zijn voor vrede in het M.O., waarbij Iran èn Saudi ook de terroristen onder controle kunnen brengen… Dat de EU met idioten als Mogherini en Juncker, die in het M.O. uiteraard niet serieus worden genomen, geen rol kan spelen is evident, maar als Trump nu eens nadenkt voor hij wat zegt is er wellicht hoop.