Als er één kwestie is waarover de regerende Turkse Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) en haar belangrijkste politieke tegenstrever, de Republikeinse Volkspartij (CHP), het volledig eens zijn: dan is dat wel de overtuiging dat de Griekse eilanden bezet Turks grondgebied zijn en moeten worden heroverd.
Cyprus Afb: wikimedia
Deze vastberadenheid is zo sterk dat de leiders van beide partijen openlijk hebben gedreigd de Egeïsche Zee binnen te vallen.Het enige conflict betreffende deze kwestie tussen die twee partijen is dat ze elkaar beconcurreren om te bewijzen wie machtiger en patriottischer is, en dat ze de moed hebben om de dreiging tegen Griekenland aan te gaan. Terwijl de CHP-partij de Turkse president Tayyip Erdogan van de AKP-partij ervan beschuldigt Griekenland in staat te stellen om ‘Turks grondgebied’ te bezetten, valt de AKP de CHP weer aan (dat de stichtende partij van Turkije is). Namelijk dat die de Grieken toestaan de eilanden te bezetten door middel van het ‘Verdrag van Lausanne’ van 1924, de Turks-Italiaanse akkoorden van 1932 en het Verdrag van Parijs in 1947. Daarin worden de eilanden van de Egeïsche Zee als Grieks grondgebied erkend.[1]
In 2016 zei Erdogan nog dat Turkije de Griekse eilanden “had weggegeven” die “vroeger de onze waren” en “binnen gehoorafstand”, zo zei hij. “Daar zijn nog steeds onze moskeeën, onze heiligdommen”, zei hij verwijzend naar de Ottomaanse bezetting van de eilanden. Twee maanden eerder, tijdens de ‘Conferentie over het nieuwe veiligheidsconcept van Turkije’, verklaarde Erdogan: “Lausanne… is nooit een heilige tekst geweest. Natuurlijk zullen we het bespreken, en strijden om een betere te krijgen.” Vervolgens publiceerden pro-regeringsmediakanalen kaarten en foto’s van de eilanden in de Egeïsche Zee, en beschreven ze het gebied waarvan “Erdogan zegt dat we ze in Lausanne hebben weggegeven”.
Om zijn uiteindelijke doel te bereiken, namelijk een erfenis achterlaten die verder gaat dan die van alle andere Turkse leiders, heeft Erdogan bepaalde doelstellingen vastgesteld voor het jaar 2023, wat de 100e verjaardag van de oprichting van de Turkse Republiek is, en voor het jaar 2071 dat de duizendste verjaardag van de Slag om Manzikert is, waarbij islamitische Turkse jihadisten uit Centraal-Azië in 1071 de christelijke Griekse Byzantijnse christelijke troepenmacht in het Armeense hoogland hebben verslagen.
De gedachte achter deze doelstellingen is om een nationalistische samenhang te creëren die beweegt in de richting van het annexeren van meer gebied door Turkije. Maar om de grenzen van Turkije aan te passen, moet Erdogan eerst het Verdrag van Lausanne zien te wijzigen of nietig -laten- verklaren. Ironisch genoeg vertelde Erdogan, voorafgaand aan zijn tweedaagse officiële bezoek aan Griekenland in december – aangeprezen als teken van een nieuw tijdperk in de betrekkingen tussen Turkije en Griekenland – aan de Griekse journalisten, dat het Verdrag van Lausanne moet worden bijgewerkt. Tijdens zijn reis, het eerste officiële bezoek van een Turks staatshoofd aan Griekenland in 65 jaar tijd, herhaalde Erdogan zijn mantra nog eens dat het Verdrag van Lausanne moet worden herzien.
Turkse politici lijken allemaal hun eigen drijfveren te hebben voor hun obsessie met de Griekse eilanden: Traditioneel Turks expansionisme, turkificatie van de Helleense eilanden, neo-Ottomanisme en een islamtische vlaggenschip van verovering – jihad. Er zijn ook strategische redenen waarom zij de eilanden willen binnenvallen, hetgeen kan worden begrepen uit een verklaring van vice-premier Tuğrul Türkeş over de Turkse controle over Cyprus sinds 1974:
“Er is onjuiste informatie dat Turkije geïnteresseerd is in Cyprus omdat daar een Turkse samenleving bestaat… Zelfs als er geen Turken op Cyprus zouden wonen, zou Turkije nog steeds een kwestie-Cyprus hebben en het is onmogelijk voor Turkije om dat op te geven. Gelet op het feit dat Turkije Cyprus in 1974 is binnengevallen, mogen de bedreigingen van Turkije – aan beide zijden van het politieke spectrum – die het land momenteel bezigt tegen Griekenland, niet lichtvaardig door het Westen worden opgenomen. Griekenland is de geboorteplaats van de westerse beschaving en vormt mede een buitengrens van de Europese Unie.
Het bijzondere aan de kwestie is natuurlijk dat beide landen lid zijn van de NAVO. De Turkse strijdkrachten staan in de NAVO op de tweede plaats, direct na de VS en vóór landen als Duitsland, Engeland en Frankrijk. Sterker nog: de Turkse strijdkrachten zijn even sterk als deze drie Europese landen samen als men de Franse en Britse kernwapens buiten beschouwing laat. Het Turkse leger brengt een half miljoen man op de been, gesteund door enorme reserves. Jaarlijks komen minstens 700.000 Turkse mannen in aanmerking voor militaire training. Daardoor kan Turkije een conflict veel langer vol houden dan Europese beroepslegers. Turkije beschikt over bijna 4000 tanks, waaronder moderne Leopard-II tanks (die wij niet meer hebben). Ter vergelijking: Groot-Brittannië (200 Challengers II), Frankrijk (400 Leclerc) en Duitsland (225 Leopard-2A7) hebben samen nog maar 825 moderne tanks!
De Turken kortom, zullen deze enorme strijdmacht (waar onlangs nog Russische(!) S-400 luchtdoelraketten aan zijn toegevoegd) niet op de been houden om zich Rusland, Iran of Syrië van het lijf te houden. Daar is immers het gehele bondgenootschap voor beschikbaar. Wanneer we met ons strategische oog naar deze situatie kijken, dan komt de veiligheidsanalyse weer uit de vertrouwde hoek: hoe staat het met de mogelijkheden en middelen, en hoe staat het met de voornemens? (capabillities & intentions)
Vaststaat dat Turkije druk doende is de militaire middelen te verwerven om zowel het Arabisch schiereiland als Europa te bedreigen. Het antwoord op de vraag of de Turken die intentie ook hebben, laat zich beantwoorden door de grote woorden die zij gebruiken omtrent de status van de Griekse eilanden. Gevoegd bij de bepaald agressieve oorlog jegens de Koerden in Syrië, in o.a. Nederlandse Diyanet moskeeën nog verkocht als ‘jihad’, kan het geen kwaad om deze nieuwe vrienden van Poetin eens goed in de gaten te houden.
———————————————
[1] Uzay Bulut voor Gatestone: https://nl.gatestoneinstitute.org/12001/turkije-binnendringen-griekenland
***Vaststaat dat Turkije druk doende is de militaire middelen te verwerven om zowel het Arabisch schiereiland als Europa te bedreigen. Het antwoord op de vraag of de Turken die intentie ook hebben, laat zich beantwoorden door de grote woorden die zij gebruiken omtrent de status van de Griekse eilanden. Gevoegd bij de bepaald agressieve oorlog jegens de Koerden in Syrië, in o.a. Nederlandse Diyanet moskeeën nog verkocht als ‘jihad’, kan het geen kwaad om deze nieuwe vrienden van Poetin eens goed in de gaten te houden.***** Aldus de redactie.
Ik heb de ” nare gewoonte” om altijd een analyse te maken van een bepaald bericht en de menselijk eigenschappen daarin te willen vinden.
Immers: we hebben ALTIJD en OVERAL te maken met mensen, en mensen bepalen de geschiedenis.
De analyse van de redactie, zie boven, is miraculeus en getuigd van en goed inzicht. De mensen achter beslissingen in de politiek hebben altijd een “doelstelling”, ongeacht welke deze is.
De doelstelling van Erdogan is, en nu ben ik heel vriendelijk, ongecontroleerd van karakter en in strijd met alle waarden die het westen in de laatste twee- honderd jaar heeft verworven.
Mijn analyse toont ook aan, dat zoals de redactie dat heeft geschreven:” **De gedachte achter deze doelstellingen is om een nationalistische samenhang te creëren die beweegt in de richting van het annexeren van meer gebied door Turkije.**
De portée is evenwel beangstigend, omdat daarmede tevens de conclusie is getrokken dat Turkije een ander lid van de NAVO wil aanvallen om geografische reden en dat heeft niets met strategische reden te maken. Immers: Turkije en Griekenland dienen elkaar te helpen bij een interventie van buiten het NAVO- gebied.
Ook die gedachten én overeenkomsten wordt in de prullenmand gedeponeerd door een, mijns inziens, absoluut mentaal zieke Erdogan.
Ook zien we dus hoe gemakkelijk de bevolking zich laat manipuleren als “iemand” met een beetje verbale capaciteiten, zich op het “slechte” pad begeeft. De recente geschiedenis heeft dat bewezen.
Daarnaast raast de problematiek van de “overbevolking”, over ieder land heen: ook over Turkije en Griekenland. De immigratie-problematiek in die landen is bijna desastreus te noemen.
Beide landen, Turkije en Griekenland, zijn in mijn opinie met ” een soort réveil” van het eigen bestaan gaan beseffen en Turkije buit dit uit met een extreme benoeming van het islamitische geloof.
Wat nu wel vaststaat, is dat Turkije onmogelijk zich bij de EU kan aanmelden, maar ook de EU begint te wankelen door de felle tegenstand ter zake immigratie: in Italië, Duitsland, Zweden,Oostenrijk en ook Nederland, worden de symptomen van een anti EU, steeds heftiger van aard omdat de autochtone bevolking nu meer dan genoeg heeft van de immigrantenstroom.
Turkije, bij monde van Erdogan, speelt daar ook op in om ruimte te krijgen voor zijn snode plannen.
De hoogmoedswaanzin van Erdogan komt uitstekend tot zijn recht in de volgen de zin van de redactie: **”in 2016 zei Erdogan nog dat Turkije de Griekse eilanden “had weggegeven” die “vroeger de onze waren” en “binnen gehoorafstand”, zo zei hij. “Daar zijn nog steeds onze moskeeën, onze heiligdommen”, zei hij verwijzend naar de Ottomaanse bezetting van de eilanden. ” **
Het moet dus voor de bevolking een legitimatie zijn en om ruimte te creëren. Het is gewoon een misdadige gedachtegang van Erdogan anno 2018.
Overigens vind ik het altijd zeer bijzonder te te lezen, in Sta-Pal, dat de daarin geplaatste artikelen van een zeer hoge kwaliteit zijn., En, dat heeft NIETS met conservatisme te maken. Alles is met een goed inzicht geplaatst …… en veel beter dan waar de huidige politici zich van bedienen.
Iedereen is gewoon bang voor een groot en machtig Turkije.
En terecht, alle misstanden uit het verleden gaan rechtgetrokken worden.