Waarom zou Catalonië geen zelfstandige staat kunnen worden, indien bijv. 2/3 van de bevolking daarvoor zou kiezen? Het gebied met bijna 8 miljoen inwoners heeft een eigen taal, cultuur en economie.
En voorbeelden van ‘afscheiding’ zijn er genoeg: België, Taiwan, Zuid-Korea, Suriname, Nederlands-Indië, Kosovo, Zuid-Soedan etc. Natuurlijk zijn de geschiedenis, omstandigheden en gevolgen verschillend, maar vele Schotten zullen het de Catalanen niet kwalijk nemen. De vraag is of de EU dezelfde standpunten zal innemen, indien Schotland en Catalonië zich beide aanmelden als EU-lid…
Halsema
Hoe komt Pechtold op het absurde idee Femke Halsema te beschouwen als een geschikte burgemeester voor Amsterdam? Een drammer die het niet de moeite vond ons land of haar partij te blijven dienen toen ze de uitkeringsgerechtigde leeftijd had bereikt.
Kaag
Zou premier Rutte in zijn ‘voorgesprek’ met minister Kaag (D66) de activiteiten van haar man ter sprake hebben gebracht? Of heeft hij haar selectie overgelaten aan D66 zodat hij bij het eerstvolgende schandaal bij ontwikkelingssamenwerking en steun aan terreurorganisaties, de zwarte Piet daar kan leggen? Want de reeks schandalen op dit gebied hebben de opeenvolgende ministers wel overleefd, maar na het voorbeeld van Hennis is het naar verwachting afgelopen met die tolerantie.
Pensioenfondsen
Indien pensioenfondsen zelf gaan aandringen op ‘individualisering’ van de pensioenreserves, moet de burger oppassen. Tot dusver hebben banken, verzekeraars en pensioenbeheerders bepaald geen goede reputatie als het gaat om de belangen van hun klanten. En met het uitbesteden van ‘vermogensbeheer’ hebben de woekerpolisslachtoffers enige ervaring opgedaan, hoewel het erop lijkt dat sommigen hun les nog moeten leren.
Onafhankelijkheid
De wens van onafhankelijkheid heeft niet alleen het voormalige Joegoslavië doen verdwijnen, Tsjecho-Slowakije gesplitst en de autonomie van Schotland, Groenland en Noord-Ierland vergroot, maar ook nieuwe bewegingen doen ontstaan. Koerden, Palestijnen, Vlamingen, bewoners van Kasjmir en Noord-Italië, minderheden in Oost-Europa etc. streven naar een eigen staat, terwijl EU-landen juist bezig zijn zich op te heffen. De vraag blijft, welke argumenten de tegenstanders van onafhankelijkheid zullen bedenken om dit streven te onderdrukken. Een beroep op de (grond)wet kan in vele landen belachelijk zijn, gezien alle andere schendingen daarvan.
Poch
Bij alle kritiek op de ‘uitlevering’ van Poch, moet toch de vraag worden beantwoord wat het Europese Hof hiervan vond.
@ Cataluña en de gefrustreerde jongensdroom van de onafhankelijkheid.
Onafhankelijkheid en afscheiding lijken jongensdromen van – vergeef mij de tautologie –
“onrealistische politici”.
Eind van de 19e eeuw werd, in wat nu Baskenland is, de PNV opgericht door een fantast genaamd Sabino Arana, die ten onrechte pretendeerde dat de verschillende, onderling sterk verdeelde, noordelijke regio’s een eenheid vormden die ook een gemeenschappelijke wens tot onafhankelijkheid zouden koesteren, dat was zijn privé wensdroompje. Sterk racistische trekjes speelden daarbij omdat de ‘Basken’ zich superieur achtten aan de gewone Spanjaarden maar afscheiding speelde niet.
De PNV bestaat tot vandaag maar werd in de jaren ’60 overvleugeld door de agressievere ETA die het romantische en fantastische concept van de ‘jongensdroom’ adopteerde maar helaas niet terugschrok voor jarenlang bot geweld dat uiteindelijk tot niets leidde.
In Cataluña, Lombardije en de Veneto cirkelen ook al generatie’s dezelfde dromen, gevoed door een eigen taal, historie en cultuur, ondersteund door een sterke locale economie, waarbij in Schotland dit laatste aspect en de taal ontbreken. Wat zij echter gemeen hebben is het gebrek aan critische massa om zich ook ècht zelfstandig te bedruipen.
Onafhankelijkheid heeft in Franse regio’s niet zo gespeeld omdat het centralistische Parijs al vroeg begon de nationale gevoelens in de regio’s te onderdrukken, o.a. door de taal te verbieden en via (hoge) belastingen de ziel uit de droom van de onafhankelijkheid te zuigen. Wat resteert van eigen identiteit zijn locale keukens en lekkere gerechten.
In Cataluña heeft Puigdemont zich nogal naïef laten manipuleren door een nationalistische coalitiepartner – zonder te weten hoeveel Catalanen hem absoluut niet steunen – terwijl zijn provincie en Madrid veel te veel verweven zijn om zo maar te kunnen scheiden van elkaar. Ook al verdient Cataluña nominaal beter dan gemiddeld en betaalt het daarmee hogere afdrachten, hun pensioenen komen bijvoorbeeld weer vanuit Madrid terug en de immense administratieve, juridische en financiële heisa om door de hele wereld erkend te worden, bij het noodzakelijke uitstappen uit de EU nieuwe internationale handelsbetrekkingen aan te knopen etc. is gewoon veel te hoog gegrepen voor een stel regionale padvinders.
Dat had Rajoy zich ook moeten realiseren, maar deze arrogante regent heeft die Catalaanse gevoelens vele jarenlang gefrustreerd en genegeerd i.p.v. hen, als een wijs vader des vaderlands, aan te horen en voorzichtig te wijzen op de onmogelijkheid van hun dromen. Dat hij vervolgens zichzelf en Puigdemont muurvast manoeuvreerde door zo onnodig hardhandig op te treden getuigt wel van zijn zéér beperkte leiderscapaciteiten.
Italie heeft enkele weken geleden een aantal provincie’s laten stemmen over hun jongensdromen en vervolgens gezien hoe de Lega Nord besloot het Nord van hun naam te strippen, de jongensdroom te vergeten en braaf mee te gaan doen.
Dat was practisch en verstandig; dat kunnen wij niet zeggen van Mariano Rajoy.
Jongensdroom of niet, dat heet zelfbeschikkingsrecht.
Helemaal met u eens, maar blijft een (practisch gezien) onhaalbare droom….